Terwijl ik met mijn moeder bepakt en bezakt in de auto op weg ben naar een Schrijversontmoeting overvalt me opeens een oud gevoel. In gedachten ga ik terug naar mijn kindertijd. Een jaar of acht zal ik zijn geweest. Het was mijn moeder die ons toen meenam naar buurthuizen om daar een poppenkastvoorstelling te geven. Handgemaakte papier-maché poppen, ieder een eigen favoriet. Daaromheen hadden we een leuk en spannend verhaal gemaakt. Met gekke stemmetjes voor elk karakter. Thuis op zolder heel vermakelijk om te doen met elkaar.
Vol schaamte
Maar als ik dan zo’n buurthuis binnen kwam en zag dat ons publiek uit leeftijdgenootjes bestond, wist ik niet hoe snel ik achter die wand van de poppenkast wilde kruipen. Vol schaamte om door hen gezien te worden. Wat was dan dat ongemakkelijke gevoel? Het had iets te maken met naar voren komen met iets van mezelf wat eigenlijk heel gewoon was, maar in het zicht van anderen opeens toch kwetsbaar. Mocht ik me wel zo op een podium (laten) zetten en doen of het bijzonder was wat we deden? Was het niet mijn kop teveel boven het maaiveld uitsteken?
Andere poppenkast?
Datzelfde ongemak voel ik nu dus weer als we als nog onbekende schrijvers de auto uitladen met een hele ‘poppenkast’ aan spullen. Boxen en microfoons standaards. Te klein om me achter te kunnen verschuilen dit keer. Opnieuw kom ik in het licht zetten wat we thuis gewoon doen. En laat ik iets zien wat voor velen herkenbaar zal zijn. Dus waarom ik? En waarom zouden anderen daarnaar willen kijken en luisteren?
Waardevolle zoektocht
Als ik dan terugkeer bij de oorsprong van wat wij ditmaal samen presenteren, word ik rustiger. Ik heb mijn moeder opgezocht om te onderzoeken welk effect onze intieme band heeft gehad op mijn leven, relaties en seksualiteit. Omdat ik leerde dat moeders daarin een bepalend voorbeeld voor dochters kunnen zijn en ik aan mijn moeder een bijzonder voorbeeld heb gehad. We hebben daarover diepgaand gesproken tijdens een week op Ibiza en schreven er een boek over. Juist omdat onze zoektocht veel heeft betekend voor mij, voor haar en onze onderlinge relatie, willen we ook andere vrouwen ermee inspireren.
Kwetsbaarheid delen
Vanuit die overtuiging sta ik dit keer vol in zicht op het podium voor een groep vrouwen. Net als zij ben ik dochter en moeder. Net als zij heb ik verdrietige en dierbare ervaringen, liefde en oud zeer. Dat is dus niet zo bijzonder. Maar er open over zijn kennelijk wel. Hoe spannend het ook is om een kwetsbaar stuk te delen, juist dat maakt dat er verbinding komt. Dat was zo in de gesprekken met mijn moeder en het is zo als ik met mensen in gesprek raak over het thema moeder-dochter.
Verrassende verbinding
Na onze presentatie gaan de vrouwen uit het publiek onder begeleiding met elkaar de dialoog aan. Vrouwen die elkaar niet of niet goed kennen, delen die avond dierbare en rakende ervaringen. Verrast over de ontmoeting op gevoelsniveau. Er is echt contact, geen poppenkast of masker om achter te verstoppen. Juist daarom deel ik nu persoonlijke dingen die heel gevoelig kunnen zijn. Omdat in mijn beleving kwetsbaarheid tonen opent en verbindt. Hoe en waar toon jij je kwetsbaarheid?
Mayke Smit is een ervaren trainer en coach die mensen begeleidt in hun professionele leven en/of relaties. Over de emotionele verwerking die komt kijken bij scheiding heeft zij de roman Los geschreven. In Los lees je hoe Floor zichzelf na haar scheiding weer terugvindt in de training ‘Je leven na een echtscheiding’. Een herkenbaar en inspirerend verhaal over relaties. Over de zoektocht op Ibiza naar het effect van de intieme band met haar moeder op haar eigen leven, relaties en seksualiteit, schreef Mayke samen met haar moeder Alice Altink ‘Van je moeder moet je het hebben, van je dochter kun je het krijgen’. Een waargebeurd avontuur dat zich laat lezen als een roman en dat de moeder-dochterrelatie beschrijft vanuit het perspectief van zowel de dochter als de moeder.
