Marit schuift de stoelen recht rond de eettafel. Het huis ruikt naar stoofpot en versgebakken brood. Het zijn de momenten waar ze normaal naar uitkijkt: een zondagse familielunch, met haar ouders, haar broer en diens vrouw. Toch voelt haar buik dit keer gespannen. Sinds haar broer drie jaar geleden trouwde met Annelies, is er iets veranderd in de sfeer van de etentjes.
De eerste scheurtjes
“In het begin dacht ik: wat leuk dat mijn broer zo’n lieve vrouw heeft gevonden,” vertelt Marit. “Maar al snel merkte ik dat Annelies altijd overal wat van moest vinden.” Van hoe de tafel gedekt is, tot welk vlees er op het menu staat – Annelies geeft haar mening zonder te filteren. “Ze zegt dan dingen als: ‘Heb je dit recept niet te vet gemaakt?’ of ‘Bij ons thuis doen we het zo’. Soms probeert ze grappig te doen, maar vaak komt het bot over. En dan wordt de sfeer meteen stroef.”
Een ongemakkelijke spanning
Marit merkt dat iedereen aan tafel zich anders gedraagt als Annelies erbij is. Haar ouders praten minder vrijuit, haar broer lacht alles wat zijn vrouw zegt weg, en Marit zelf probeert de stemming te redden. “Maar dat gaat niet altijd. Soms ben ik na zo’n etentje gewoon uitgeput. Alsof ik de hele tijd op eieren heb gelopen.” De laatste keer escaleerde het bijna. Toen Marit trots vertelde dat ze een cursus schilderen volgt, zei Annelies droog: ‘Oh, maar daar kan toch iedereen wel een beetje mee kliederen?’ Marit slikte haar woorden in, maar voelde zich diep gekwetst. “Het leek alsof ze mijn enthousiasme expres kapot wilde maken.”
Gesprekken met haar broer
Ze heeft het geprobeerd te bespreken met haar broer. “Ik zei: ‘Luister, ik vind het lastig dat Annelies altijd zo kritisch is. Kun je daar iets mee?’ Maar hij zei alleen dat ik haar gevoeliger woorden niet zo serieus moet nemen.” Dat antwoord deed pijn. “Het voelt alsof hij haar altijd in bescherming neemt, en ik moet maar slikken. Terwijl ik alleen maar een normale familiedynamiek terug wil.”
Het schuldgevoel
Toch knaagt er ook iets anders. Marit voelt zich schuldig omdat ze stiekem hoopt dat haar schoonzus een keer niet komt. “Dat is geen fijne gedachte. Ik ben niet iemand die anderen wil buitensluiten. Maar ik merk dat de hele familie meer ontspannen is als ze er niet is. En dat geeft me een dubbel gevoel.”
Eenzaamheid in de eigen familie
Marit ervaart dat de band met haar broer eronder lijdt. “Vroeger belden we wekelijks. Nu hoor ik hem nauwelijks. Ik mis dat. Het lijkt alsof hij helemaal in de wereld van Annelies is opgegaan.” De etentjes, die ooit warm en huiselijk waren, voelen nu als een verplichting. “Ik kook nog steeds met liefde, maar de lol is eraf. Terwijl ik er juist trots op was dat ons gezin altijd zo hecht was.”
De twijfel
De vraag die in Marits hoofd blijft hangen: moet ze het nog een keer aankaarten of is het beter om het te laten? “Soms denk ik: ik laat het los, ik zie ze gewoon minder vaak. Maar een ander deel van mij vindt dat te makkelijk. Het is familie, ik wil niet dat er een kloof ontstaat. Tegelijkertijd kan ik zo niet doorgaan.”
Een kleine hoop
Toch zijn er ook momenten die haar hoop geven. Laatst bleef Annelies een keer na het eten helpen in de keuken. Ze praatten over kleine dingen, en even voelde het ontspannen. “Toen dacht ik: misschien is er toch een ingang. Misschien bedoelt ze het niet zo scherp, maar weet ze gewoon niet beter.”
Afbeelding: Unsplash+
Joris -
Ze is gewoon niet zo tactvol. Laat haar en trek het je niet persoonlijk aan.