Mijn 18e zwangerschapsweek heb ik vandaag officieel achter me gelaten. En het lijkt nog elke week leuker te worden. Ik ben al bijna op de helft en dat helpt me er steeds aan herinneren dat ik er echt van mag genieten. Ik geniet van alle leuke dingen die bij de zwangerschap komen kijken, maar ook enorm van de tijd die Ward en ik met z’n tweeën hebben. We vonden het altijd al geweldig om veel tijd met elkaar door te brengen, maar ik heb het idee dat ik ook hier steeds meer van geniet.
Woede uitbarsting
Hoewel onze momenten samen over het algemeen heel fijn zijn, kan ik het soms ook wel een beetje ‘verpesten’. Zo krijgt Ward de afgelopen tijd zo nu en dan een flinke woede uitbarsting van mij te verduren. En over het algemeen gaat het helemaal nergens over.
Zo ook vorige week maandag. Ik kwam thuis na een lange dag werken en was echt kapot. Ik realiseerde me dat de week pas net begonnen was en dat zorgde ervoor dat ik flink de balen in mijn vermoeidheid had. Gelukkig had ik een (in mijn ogen hele goede) oplossing bedacht: Ward kon mij wel even masseren voor het slapengaan. Toen Ward eenmaal thuis was en we zaten te eten, besloot ik ook hem over mijn goede idee te vertellen. “Je mag me zo na het eten even lekker masseren” zei ik terwijl hij na een lange dag vol belangrijke operaties eindelijk zat. “Nou lieverd, dat ga ik echt even niet doen. Ik ben ook heel moe en wil zo meteen gaan slapen”. En dat had hij beter niet kunnen zeggen.
Je slaapt maar op de bank
Na een kleine discussie over het niet willen geven van een massage besloot ik het anders aan te pakken: ik moest groter geschut inzetten. Boos worden, ruzie maken en laten merken dat ik er echt niet van gediend was dat hij me niet wilde masseren. Toen ik het woord ‘egoïst’ voor de tiende keer door de keuken schreeuwde was Ward het zat. “Mara, ik ga nu in de woonkamer tv kijken en ik zie je zo wel weer”. IK ZIE JE ZO WEL WEER? Wat denkt die brutale aap wel niet? Woest stampte ik naar de slaapkamer en pakte zijn hoofdkussen en een extra deken. “Je slaapt maar lekker op de bank. Ik hoef je niet meer te zien” zei ik met een rood aangelopen hoofd terwijl ik de deken en het kussen op de vloer van de woonkamer smijt.
Een half uur later lag ik alleen in mijn bed naar Netflix te kijken. Waarom deed ik zo onaardig tegen Ward? Hij heeft altijd het aller beste met me voor en doet alles voor me… Waarom ontplof ik zo over een onbenullige massage. Eigenlijk is dit niks voor mij. Net toen ik me schuldig begon te voelen kwam Ward toch naast me liggen. “De bank ligt niet lekker” zei hij. Meteen toen hij zijn hoofd op het koude kussen neerlegde barste ik in tranen uit. Niet alleen omdat ik spijt had van mijn onredelijke woede uitbarsting, maar vooral omdat ik merk dat ik mijn emoties tijdens de zwangerschap maar slecht onder controle heb. Het is iets heel natuurlijks, maar dat maakt het niet minder makkelijk.
Gelukkig kunnen Ward en ik nu enorm lachen om het incident van vorige week. Eind goed, al goed.
Hoe ging dit in jouw zwangerschap?
Heb jij hier tijdens je zwangerschap ook last van gehad? En had je een goede manier om hier mee om te gaan? Ik ben heel benieuwd, zoals je kunt zien heb ik nog wel wat te leren…
