Wie Lucia ziet, ziet een krachtige vrouw. Mooie kop met haar, grote brede grijns, goed figuur en supersociaal. Mannen en vrouwen zijn graag in haar nabijheid, ze is een graag geziene gast op feestjes. “En ondanks dat voel ik me steeds vaker eenzaam. Echt eenzaam en dat is een heel naar gevoel.”
Als kind kon Lucia zich urenlang alleen vermaken. “Volgens mijn moeder vulde ik mijn dagen met knutselen en met mijn poppen spelen. Ik was echt een poppenmoedertje, zorgde goed voor ze en kon mijn liefde aan ze kwijt.” Op school kan Lucia het met iedereen vinden, ze weigert om bij een groepje te horen. “Ik was Zwitserland: onpartijdig. Ik kon het vinden met de nuffige, slimme meisjes uit de klas, maar ook bij de wat minder slimme groep vond ik aansluiting. De behoefte ergens bij te horen had ik niet.”
Alleen zijn is verdomd lastig
Die houding zorgt ervoor dat Lucia veel mensen kent, goed is in het onderhouden van contacten en zich oké voelt. Tenminste: zo voelde dat tot voor kort. Na de scheiding met Pieter, de vader van haar twee dochters, verandert er het een en ander voor Lucia. “Laten we voorop stellen dat ik niet alleen ben. Ik heb twee prachtige dochters, mijn ouders leven nog, ik heb lieve vrienden en familie en daar om heen ook nog de ‘vage’ maar daardoor niet minder lieve kennissen. Zeker na mijn scheiding is mij pijnlijk duidelijk geworden dat alleen zijn lastig is. Tijdens mijn huwelijk vond ik het heerlijk om een avond voor mezelf te hebben, maar dat kwam – zo weet ik nu- omdat ik wist dat ik niet alleen was.”
Ik vrat het leven
Vier jaar geleden besloten Lucia en Pieter uit elkaar te gaan. Aanvankelijk voelde Lucia een enorme opluchting en genoot van haar vrijheid. “Ik vond het heerlijk als Pieter de meisjes ophaalde en ze een weekend bij hem waren. Ik sprak met Jan en alleman af, ging los in de kroeg en vrat het leven. Maar na een tijdje begon ik op te zien tegen sluitingstijd. Als de lichten in de kroeg aangaan en de barman ons vriendelijk verzocht naar huis te gaan. Vrienden sprongen op de fiets, vriendin achterop en ik liep alleen naar huis. Kwam in een stil, donker huis en als ik dan op de bank plofte huilde ik als een bezetene. Ik kon dat niet stoppen en wist niet waar het vandaan kwam.”
Je bent toch mans genoeg!
Het eenzame gevoel dat haar steeds vaker overvalt, maakt haar onzeker en zelfs een beetje depressief. “Ik kan er niet goed over praten met anderen omdat ik weet dat mensen mij op een heel andere manier zien. Zij zien een zelfverzekerde vrouw met een dynamische baan, twee prachtige dochters en een mooi appartement. Mensen in mijn omgeving denken dat ik het allemaal wel red en als dat niet zo mocht zijn, ik mans genoeg ben om hulp te vragen. Ik kan dat niet. Het gat van mijn eenzaamheid zit dieper dan mijn vrienden kunnen vullen. Ik vind dat moeilijk om uit te leggen, maar ik wil zo graag de verbinding voelen die soulmates zeggen te voelen. Ik wil die kilte niet voelen als ik alleen op de bank ben.”
Alsof ik hun man leuk vind
En ja, Lucia vindt het logisch dat haar vrienden haar niet begrijpen. “Wat zeur ik nou? Ik heb alles. Toch? Maar weet je, een alleenstaande vrouw is voor vrouwen een bedreiging. Ineens zijn ze bang dat je hun man gaat afpakken. Alsof ik elke man aantrekkelijk vind. Toen ik een tijd terug met mijn meiden kampeerde, zag ik hoe de vrouwen verstrakten. Hoe ze verstijfden als ik hun man om hulp vroeg omdat ik mijn tent niet opgezet kreeg. Dat is toch waanzin? Het gevolg is dat je niet wordt uitgenodigd voor een borreltje of een koffie, want de vrouwen doen er alles aan om hun man bij mij weg te houden. Terwijl ik alleen maar behoefte heb aan een lekker gesprek met volwassenen. Ik word daar zo verdrietig van en het lijkt wel of dat eenzame gevoel me steeds vaker overvalt.”
Langzaam dronken in m’n eentje
Toen Lucia haar beste vriendin in vertrouwen nam, ontdekte ze dat ze het gevoel niet kon uitleggen. “’Maar Luus, zei mijn vriendin, je bent een hartstikke leuke vrouw. Er is niks mis met je en je gaat heus wel weer een leuke man vinden.’ Daar gaat het me niet om, het gaat erom dat ik die eenzaamheid kan verdrijven. Ik weet niet of het verdwijnt als ik een leuke partner vind, ik ben zo bang dat het altijd een beetje blijft knagen. Ik vind het zo lastig allemaal en zie op tegen de feestdagen omdat ik dan alleen ben. De meiden zijn met Pieter mee en ik ben alleen. Mezelf uitnodigen wil ik niet en als ik gevraagd word, zeg ik liever dat ik het heerlijk vind om thuis te zijn. Maar ik lieg dat ik barst en word langzaam dronken op de bank. In mijn eentje.”
Herken je de eenzaamheid van Lucia? Wat doe jij om de eenzaamheid te verdrijven of wat raad je Lucia aan? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Margreet -
Je vecht tegen het gevoel van eenzaamheid. Waarom mag het er niet zijn? Wat mis je echt? Waarom ben je jezelf niet genoeg? Als je duidelijker hebt wat je wilt kan je daar wellicht vorm aan geven.