Al jaren zijn Lory en Frans super gelukkig met elkaar, ook al hebben ze het niet breed. Ze hebben een schattig huis in een eenvoudige buurt, Lory werkt parttime en Mats en Lisa van 7 en 9 jaar zijn hun alles. “Ik doe er alles aan om ervoor te zorgen dat de kinderen elke dag fris gedoucht en in schone kleren naar school gaan. Dat mijn beste vriendin Veronique laatst met een grote zak kleding aankwam, raakte me echt snoeihard.”
Natuurlijk zou Lory meer geld willen, maar dat is nou eenmaal niet zo. “Van mijn ouders heb ik geleerd de tering naar de nering te zetten en ik heb daar totaal geen problemen mee. Ik zou fulltime kunnen werken maar dan zie ik Mats en Lisa veel minder en dat wil ik niet. De kinderen zijn mijn alles en ik wil ook graag voor ze zorgen. Nou ja, en dan kunnen we niet naar een pretpark, so what? Thuis kan ik het ook gezellig maken en we hebben het hartstikke goed met z’n viertjes.” Dat haar kinderen niet in de laatste mode lopen, vindt Lory niet erg. “Merkkleding kan ik niet voor ze kopen, maar ze talen er niet naar. Mijn beste vriendin Veronique waarschuwt me steeds dat dat heus wel komt. Ik denk dat dus niet. Vooralsnog is de kleding die mijn schatjes dragen schoon en nooit kapot.”
Ik heb wel mijn trots
Kennelijk denkt Veronique heel anders over de kleding van de kinderen van haar vriendin, want laatst bracht ze een hele zak vol met kleding mee. Allemaal afdankertjes van haar eigen kinderen. Broeken, truien en zelfs schoenen nam ze mee voor Mats en Lisa. “Het is ongetwijfeld lief bedoeld van Veer, maar ik moet je zeggen ze raakte me. Ook al hebben we niet veel geld te besteden, we hebben wel onze trots. Het is voelt bijna vernederd om een zak kleding van je beste vriendin te krijgen. Ze had het niet eens overlegd, ongevraagd stond ze met een vuilniszak vol voor mijn deur. Is de kleding die mijn kinderen dragen soms niet goed genoeg?”
Dat staat toch patserig
Frans vindt dat Lory niet zo zwaar moet tillen. Hij vindt het een gewoon een leuk gebaar van Veronique en lief bedoeld. “Misschien heeft Frans ook wel gelijk, maar het voelt zo gek. Toen de kinderen op bed lagen, heb ik de zak leeggeschud en de kleding bekeken. Veer d’r kinderen lopen alleen maar in merkkleding. Ik moet toegeven dat het er goed uitzag, maar moet ik mijn kinderen dan opeens in dure kleding hijsen? Gaan ze naar school in dure shirtjes, ook al zijn het krijgertjes. Dat voelt een beetje gek. Dat staat toch heel patserig? Kinderen uit de klas van Mats en Lisa zien er ook niet heel fancy uit. Sommige komen gewoon in hun joggingbroek naar school.”
Ik wil geen afdankertjes
Lory weet niet wat ze er mee aan moet. Ze heeft de kleren nog niet laten zien aan haar kinderen. “Aan een kant is het inderdaad lief van Veer, maar ik ze heeft mijn trots een knauw gegeven. Ik overweeg om de kleding aan haar terug te geven maar Frans vindt dat ongepast en denkt dat ik de boel dan op scherp zet. Maar ik wil geen afdankertjes, niet van Veer niet van iemand anders. Het is toch gewoon goed zoals mijn kinderen gekleed gaan?”
Wat vind jij? Ben jij van mening dat Lory dankbaar moet zijn en blij moet zijn met de prachtige merkkleding die ze van haar vriendin heeft gekregen? Of snap je dat Veronique door het geven van de kleding de trots van Lory krenkt? Wat zou jij doen? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door Elina Fairytale via Pexels
Arlette -
Ik begrijp het zeker ook. Zelf had ik nooit merk kleding en taalde daar ook noet naar. Wat dat betreft is iedereen anders.
Even eerst vragen, was handiger en respectvoller gewees, hoe goed bedoeld ookt. Belangrijk is het gevoelwat dit geeft eerst uit te spreken met je vriendin.
Daarna kun je nog eens naar de kleding kijken. Met een beetje mix en match hebben ze er vast nog veel plezier van, zonder dat het te zeer opvalt. Succes!