‘En toen sprong ik uit die kist, zo de diepte in… en geen spoortje van angst, hè? Sensationeel was het….’
Johan voelde zich fantastisch. Inmiddels had hij de aandacht van alle gasten op het feestje, ademloos stonden ze naar hem te luisteren. Hij schonk zich bij uit de fles op de statafel, een uitstekende whisky zoals je van Willem kon verwachten. De steelse blikken die sommige gasten op hun horloge wierpen, ontgingen hem volledig. Johan ging op in zijn eigen verhaal.
‘De instructeur had nog nooit zo’n durfal gezien,’ vervolgde hij. ‘De meeste mensen die voor het eerst een sprong wagen hebben bruine strepen in hun broek. Maar ik…’
Op het moment dat hij opnieuw naar de whiskyfles reikte, greep Willem in. ‘Ik denk dat je zo genoeg hebt gedronken, Johan. Zal ik een taxi voor je bellen? Ria is vast ongerust, ze zal niet begrijpen waar je blijft.’
Johan schrok. Hij had de hele avond niet aan Ria gedacht. Voor de vorm had hij erop aangedrongen dat ze meeging naar het feest, maar stiekem was hij blij geweest toen ze voet bij stuk had gehouden en vroeg naar bed was gegaan. Feestjes zonder Ria waren veel leuker, dan hoefde hij niet steeds te doen alsof hij haar waarschuwingen niet hoorde.
‘Nog eentje,’ riep Johan hees toen Willem de fles dreigde weg te nemen. ‘Voor de gezelligheid.’ Willem grijnsde, schonk een bodempje in, zette toen de whisky ver buiten het bereik van zijn gast.
‘Proost mensen,’ schreeuwde Johan bijna, ‘op de held van de dag!’ Zijn borst zwol op als die van een haan in gevechtshouding.
Blijkbaar werd het een van de andere gasten teveel. ‘Houd toch op, man. Oké, je bent uit een vliegtuig gesprongen. Dat durft niet iedereen. Maar er zat een driedubbel beveiligde parachute op je rug, en er was een instructeur die je vasthield…’
Johan liep rood aan, zijn handen trilden. Dit hoefde hij niet te pikken. Van niemand. Willem, die feilloos aanvoelde wat er kon gebeuren, legde zijn mobiel op tafel en ging dicht naast Johan staan. De man vervolgde zijn betoog, ‘..dus houd alsjeblieft op over die zogenaamde heldendaad van je. Je hebt gedaan wat je al jaren wilde doen. Niet meer, niet minder.’ De man haalde diep adem, nam een grote slok bier en rechtte zijn rug. Johan deed een stap naar voren, wankelde en werd net op tijd door Willem opgevangen.
‘Wat is nou echt lef hebben?’ vroeg zijn tegenstander. ‘Stel, je zit in dat vliegtuig en durft niet te springen. Wanneer heb je dan lef? Als je springt hij omdat je niet toe wilt geven dat je bang bent? Of juist wanneer je dat wel doet en niet springt?
Inmiddels stonden de gasten in een grote kring om de twee kemphanen heen. Niks geen steelse blikken meer, er hing iets in de lucht dat je niet wilde missen.
‘Ach vent,’ begon Johan zijn verweer. ‘Je bent gewoon jaloers. Volgens mij durf jij niet eens van een stoel te springen.’ Verder kwam hij niet; er daalde een mist neer in zijn hoofd, hij moest zich herpakken, maar werd afgeleid door het oplichten van Willems mobiel. Het was zijn tegenstander die de strijd weer aanwakkerde. ‘Ik beweer alleen dat er geen lef nodig is om dingen te doen die je durft, wel om dingen te doen die je niet durft.’
Als boksers stonden de twee mannen tegenover elkaar. Johan danste op zijn voeten. Nu ja, danste. Het waren de zwalkpasjes van een erg dronken bokser.
‘En waar denk jij dat je mee bezig bent?’ Haar stem sneed door de kamer.
Ontredderd keek Johan zijn vrouw aan, haar woorden sloegen hem knock-out in de eerste ronde. Hij stamelde iets, niemand verstond wat. Nog geen drie minuten later werd hij door twee sterke mannen naar Ria’s auto begeleid. Even daarna verliet ook zij het strijdtoneel, maar niet voordat ze een blik van verstandhouding had gewisseld met Willem, de gastheer.
Breng hieronder je stem uit of ga nog even terug naar de andere verhalen.
Meer Gratis spullen kijk op Gratisvoorvrouwen.nl
