fb

Marie: ‘Mensen begrijpen niet dat mijn zonen bij de geboorte van hun zusje waren’

Voor Marie en haar man Bertil was het geen probleem dat hun twee zonen graag bij de geboorte van hun zusje wilde zijn. Toen Marie dat aan vriendinnen vertelde, kwam er een hoos aan reacties. “Geen enkele vriendin begreep me, ze vonden het belachelijk en niet kunnen.”

Gepland was de zwangerschap niet, zeer welkom wel. Ze werd maar niet ongesteld en was ’s ochtends wel heel misselijk. Ze zou toch niet? Nee, dat kon niet. Ze gebruikte een spiraaltje en was de jongste ook niet meer. De klachten houden aan en Marie besluit toch maar een test te kopen. En ja hoor, raak. “De bekende twee streepjes werden zichtbaar en mijn hart klopte in mijn keel. Moest ik blij zijn? Wilde ik dit? Dik over de veertig en twee jongens van 16 en 18 jaar, ik was er wel klaar mee. Ik genoot weer volop van mijn vrijheid nu Chiel en Max hun eigen leven leidden en Bertil en ik weer tijd voor elkaar hadden. Een kleintje zou ons leven compleet op z’n kop zetten.”

Dit is een cadeautje

Een paar uur lang houdt Marie het nieuws voor zich. “Ik moest er eerst zelf over nadenken en dacht: als ik Bertil nu bel, dan moet ik iets. Dan gaan we het erover hebben en zijn mijn gedachten niet meer puur. Ik heb een lange wandeling over de hei gemaakt en daarna Bertil gebeld.” Haar man kan zijn oren niet geloven als hij hoort dat zijn vrouw zwanger is. “Maar gelijk van meet af aan was Bertil stellig: dit kindje is een cadeautje en super welkom. Tenzij ik het echt niet zou willen, dan had Bertil er begrip voor. Zijn reactie vervulde me en verwarmde mijn hart.” ’s Avonds tijdens het eten vertellen Marie en Bertil het hun zonen.

“Ik heb ze nog nooit met zo veel ongeloof naar ons zien kijken. Nadat ze van de schrik waren bekomen, vonden ze het geweldig. Ik vond hun reactie zo fijn en volwassen. We zouden dit met z’n allen doen en dat voelde onwijs goed.”

En we noemen haar…

Na de eerste drie maanden van de zwangerschap voelt Marie zich prima. De misselijkheid verdwijnt en ze heeft energie voor tien. “Alles liep ook heel soepel. Ons kindje groeide goed en ik voelde me kiplekker. We wisten inmiddels dat het een meisje was en dat vonden we zo fijn. Met zijn vieren maakten we lijstjes met meisjesnamen en knapten we een kamertje voor haar op. Toen ik met Chiel stond te schilderen vroeg hij opeens of hij bij de bevalling mocht zijn. Hij had het er met Max over gehad en het leek de jongens heel bijzonder om te zien hoe hun zusje ter wereld zou komen. Hij overviel me met zijn vraag en ik zei hem dat ik het er met Bertil over zou hebben.”

Ja! Het is zover

Ze kende geen kinderen die de geboorte van hun broertje of zusjes hadden meegemaakt. Maar hoe langer ze erover nadacht, hoe mooier ze het vond. “Bertil had echt tijd nodig om er over na te denken. Vond het nogal wat. Aan de andere kant vond hij het bijzonder dat de jongens zelf met de vraag waren gekomen.” Als het zover is en de bevalling zich aankondigt gaan de jongens mee naar het ziekenhuis. “Gelukkig hadden we het met de gynaecoloog overlegd en zij had het ziekenhuis ervan op de hoogte gebracht. De jongens waren zeer welkom.” Ongemakkelijk vond Marie het niet, maar dat kwam ook omdat de bevalling al haar aandacht opeiste. De bevalling was niet zwaar en de jongens waren op een hele lieve manier aanwezig. Af en toe een aai en een knuffel. Als ze Irina in haar armen heeft, kan ze haar geluk niet op. En haar mannen ook niet :-).

Mens je bent gek

“Daar lag ik: Irina op mijn borst en mijn drie liefste mannen om me heen. Het was zo’n bijzondere ervaring en ik ben zo blij dat ik mijn jongens toeliet bij zoiets intiems.” Zich van geen kwaad bewust vertelt ze vriendinnen over haar intense ervaring. Een hoos aan reacties wordt over haar uitgestort. “Ik zou niet goed bij mijn hoofd zijn en sommige mensen om me heen zeiden zelfs dat het een traumatische ervaring voor mijn jongens zou kunnen zijn. Hoezo? We hebben het  er vaak over en voelen dat onze band nog hechter is geworden door deze ervaring. Irina is zo welkom en zo geliefd.”

Ik wil me niet verdedigen

Bertil trekt zich niets aan van het commentaar, maar Marie wel. “De hormonen gierden nog door mijn lijf, ik was doodmoe van de gebroken nachten. Ik wil Irina zo lang mogelijk moedermelk geven.” De vermoeidheid slaat toe en vriendinnen komen op kraamvisite. Het nieuws dat Marie en Bertil hun zonen bij de bevalling toelieten, is als een lopend vuurtje rondgegaan. “Ik ben zo moe van het me steeds maar weer verdedigen. Want dat gevoel heb ik: ik moet telkens uitleggen waarom ik het heb gedaan en dat dat niet helemaal normaal is. Sterker: sommige vriendinnen willen niets meer met me te maken hebben. Ik vind dat zwaar en snap het ook niet zo goed. We hebben toch niets fout gedaan?”

Marie wordt er onzeker van en vraagt zich af of ze het achteraf gezien toch maar beter niet hadden kunnen doen. Haar jongens weten niet dat ze talk of the town zijn en dat wil Marie graag zo houden. “Het maakt me verdrietig dat sommige vriendinnen zo snoeihard zijn. Ik wil dat iedereen oké is, maar ik lijk het alleen maar verkeerd te doen. Het werpt een schaduw op mijn blije gevoel.”

Wat vind jij? Kijk jij er niet van op dat Marie en Bertil en hun jongens bij de bevalling van hun zusje toelieten? Of vind je het belachelijk en niet kunnen? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Amina Filkins via Pexels

6 reacties

Cin -

Jaloers, welke jongens van die leeftijd willen dat nu. En jij hebt er dan zo n twee
Zonen om trots op te zijn. Koester deze herinnering en laat de rest praten. Laten ze jouw vallen zijn het geen echte vrienden

Ineke -

Is toch een prachtige beleving met zijn allen, moet je koesteren en wat anderen vinden is misschien wel hun trauma of probleem. Gewoon van je mooie gezinnetje genieten!

Graziella -

Dat zijn geen vriendinnen, het is heel mooi dat uw zonen dit zelf wilden. Wat een bijzondere band zullen jullie nu hebben met elkaar. Veel geluk samen.

Riekje -

Jullie keuze. Super mooi dat jullie zonen het zelf vroegen, top! Leven en laten leven. Veel geluk samen met de kleine meid!

Anita -

Jullie gezamenlijke keus.
Heeft verder niemand ook maar iets mee te maken. Je bent ook niemand tekst en uitleg te geven . Zou ook niet weten waarom je je moet verdedigen.
Leven en laten leven.

Judy -

Dit wilden deze jongens zelf. Daar hebben deze vriendinnen niets over te zeggen. Trek je niets aan van hun oordeel. Dit is jullie beslissing daar is niets mis mee.

Reageer ook