Ik heb het niet zo op snorren en baarden. Nee. Ik zegt het verkeerd: ik vind snorren en baarden prima, als de mannen die erachter schuilgaan mij met rust laten. Mij niet zoenen. Mij vooral niet eens even lekker beetpakken en hun wang tegen de mijne aanschuren. Omdat dat zo gezellig is. Ik heb een uiterst gevoelige huid, teer zieltje ook, en als zo’n baard daar vrolijk overheen schuurt, loop ik de hele dag met brandende wangen. De ergste zijn baarden die ondergedompeld zijn in de eau de toilette. Dan sta ik twee dagen in de fik.
Om het zoenen sowieso een beetje terug te dringen, keek ik een goedwerkende tactiek van mijn oud-collega Esther af. Je rechterarm zover mogelijk strekken, afstand scheppen én houden. Hoewel het tegen mijn warme karakter indruist, werkt het en houd ik mijn gezicht toonbaar.
De Man heeft zo nu en dan een baard van een dag of drie en in de vakantie hangt ie zijn scheermes aan de wilgen. ‘No beard, no king’ las ik ooit op de Facebook-pagina van een vriend. Nou goed, vooruit in de vakantie mag het. Heeft ongetwijfeld te maken met de oermens enzo. Vuurtje stoken, beest doden, baard laten staan. Zoiets.
Toen ik vanochtend niets vermoedend een boterham stond te beleggen, liep De Man in de keuken. He? Wat had ie nou boven zijn lip? Zag ik dat nou goed. Wat onwennig wreef ie onder zijn neus. En zei: ‘Ik laat mijn snor staan.’ Ik verstijfde. Een snor?! Ted de Braak, Vader Abraham, in rap tempo trokken ze langs mijn geestesoog. Het zal toch niet. Vanuit de kamer hoorde ik: ‘Wat?! Heeft papa een snor?’ Nieuwsgierig namen mijn boenders poolshoogte. En kwamen niet meer bij. Voorzichtig informeerde ik naar de reden van het laten staan van zijn snor. ‘Ik doe mee met Movember.’ Movember? Wat was er in hemelsnaam gebeurd? ‘Na de oktober borstkankermaand van de vrouwen, is het de beurt aan de mannen’, legde De Man strijdvaardig uit. Een protestmars om men bewust te maken van, even serieus, onze grootste vijand: prostaatkanker, lees ik op www.movember.com Aha. Mooi gebaar, manlijk ook.
Die middag gaan we op pad met de zus van De Man. Als ze haar broer ziet, slaat ze haar handen voor haar mond. ‘Wat heb jij nou?!’ Voor de tweede keer die dag legt De Man het uit. Ook mijn schoonzus komt niet meer bij.
Als mijn jongste en oudste later die dag met hun tabletje spelen, hoor ik ze giechelen. Ik sluip naar de kamerdeur en luister om een hoekje. ‘Hee, kijk, hee, dit mannetje lijkt op papa’, giert mijn oudste. Mijn kleinste kijkt. Ik ook. En zie Mario. De mascotte van Nintendo.
Ik besluit te doen alsof ik dit niet heb gehoord. En vooral niet tegen De Man te zeggen.
Karin van Leeuwen (42 jaar) is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
