De ogen van mijn sportmaatje worden groot. “Wat ga je doen?”, vraagt ze. Ik mompel wat. Ja, mijn idee was het niet. Maar als een van je vriendinnen veertig wordt en er is een verrassingsactiviteit georganiseerd door vriendinnen, ben ik niet de beroerdste. Nooit.
Jammer is dat een aantal vriendinnen niet kan en er uiteindelijk drie overblijven. Inclusief de verse veertiger is dat vier. Het gezin van de verse veertiger is uiteraard in het complot betrokken en heeft niets, maar dan ook niets losgelaten.
Wij, de drie vriendinnen, appen de dagen voor ons uitje, er lustig op los. Met het fenomeen yoga zijn we niet bekend. En yoga op het strand klinkt helemaal als een onneembare vesting. Ja. Yoga op het strand, dat is wat we gaan doen. De plek waar je doorgaans gewoon op je handdoekje moet liggen en koele drankjes moet drinken. Waar je prima vanaf je handdoekje de zon kunt groeten maar waar het niet te doen is om de zonnegroet serieus uit te voeren.
“Wat moeten we eigenlijk aan?”, vraagt vriendin Anna. Ja ook zo iets. Kleding. Laagjes, oppert vriendin Sandy, laagjes. En wat moeten we meenemen? Een handdoek. Verder? Zonnebrand! Voor als je die hele tijd met je hoofd naar de zon staat te zwaaien. Veel verder komen we niet. We zien wel besluiten we.
Op zondag is het zover. Om acht uur staat de verse veertiger, gehuld in laagjes, klaar. Geen idee wat we gaan doen. “Zo Judith”, klop ik haar bemoedigend op haar schouder, “je raadt vast al wat we gaan doen he?” Judith schudt haar hoofd. “Bootcamp, lieve schat, bootcamp.” Judith verschiet van kleur. Na een uur rijden zijn we aangekomen bij het strand. Het waait, dreigt te regenen, maar het is nog droog. Op de site van de yoga-goeroe staat niet dat het niet doorgaat. In de yoga-verzamel-strandtent drinken we koffie. We zien twee dames met een yogamat door het strand ploegen. Niet veel later ploegen diezelfde dames met dezelfde gang terug. Ik kijk Anna en Sandy aan. Ik vrees dat het niet doorgaat. Dat de yoga-goeroe ons laat zitten. Sandy gaat bellen, maar krijgt de beste man niet te pakken. Zitten we dan. Inmiddels is de tijd dat we hadden moeten worstelen in het zand, aangebroken en vrezen wij met grote vrezen dat het yoga-strandfeestje niet doorgaat.
In de striemende regen lopen we voor de vorm een stukje langs de zee, duiken een strandtent in en schuiven aan aan een uiterst smakelijk ontbijtbuffet. Al koffie drinkend en broodjes naar binnenstampend hebben we de ochtend van ons leven. Daarna duiken we de winkelstraat in en shoppen er lustig op los.
Moe maar voldaan en met prima shop-opbrengst rijden we terug naar huis. Elkaar plechtig belovend dat we echt, echt nog een keer yoga op het strand gaan doen. Echt.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
