Soms, heel soms vraag ik me af hoe ik toch ooit heb kunnen functioneren zonder TomTom. Nou ja, functioneren, functioneren: de weg vinden is eigenlijk altijd een drama geweest. Ik herinner mij dat ik als ik ergens naar toe moest ik een week van te voren bezig was uit te vogelen hoe ik daar moest komen. Kaart erbij. Pen en papier. Snelwegen opschrijven. Fotokopie van het kaartje te maken.
Als ik iets heel belangrijks moest doen, dan ging ik de route vast voorrijden. Deed mijn vader vroeger ook. Het vind-de-straten-in-een-keer-gen heb ik van hem geërfd. Laat ik het zo zeggen: wij vertrokken altijd ruimschoots op tijd en dan nog presteerden we het om te laat te komen.
Zo moest ik ooit naar een BHV-training. Was in een fort in Markenbinnen. Het zweet brak me uit. Samen met mijn vader stippelde ik de route uit. Ook reed ik proef. Twee keer om zeker te zijn dat ik op tijd zou arriveren op de dag dat ik naar de training moest. Nou goed, de rest van het verhaal is voorspelbaar: natuurlijk verdwaalde ik hopeloos in Noord Holland, werd door een brandweerman naar het fort geloodst, en kwam anderhalf uur te laat.
Degene die de TomTom heeft uitgevonden, mag van mij dus koninklijk onderscheiden worden. Niet dat ik nu fluitend foutloos ergens naar toe rijd, welnee, ik presteer het om ondanks dat TomTom als een malle naar me schreeuwt, verkeerd te rijden. Ook denk ik het soms beter te weten dan TomTom. Daar word ik genadeloos voor afgestraft, dat lijkt me duidelijk.
Vorige week las ik de krant terwijl mijn oudste op zijn tabletje zat. “Ik ben net bij Melvin geweest”, straalde hij. Bij Melvin? Wanneer dan? Mijn oudste grijnsde. “Nee, niet echt. Maar via Streetview. Kijk maar.” Met dat kleine priegelvingertje van ‘m, swipte ‘ie zo onze straat uit, links rechts, rechtdoor, links en hoppeta: voor het huis Melvin. Met open mond keek ik mijn oudste aan. Hoe kwam hij hier nou weer bij? Hoezo kan hij dat? Hij verliet het huis van Melvin om door te gaan naar het huis van opa en oma. In een minuut swipte hij onze buurt door. Jarenlang studeerde ik om Streetview onder de knie te krijgen, en werd nu even zonder pardon links en rechts ingehaald door mijn Einstein. Ik zuchtte diep.
Maar ik heb besloten het positief te bekijken: nog even en ik hoef niet meer na te denken over de route. Dat kan mijn oudste mooi doen. Want ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik krijg het voor elkaar de weg kwijt te raken in Streetview. Ik kan niet wachten tot de zelfrijdende auto een beetje betaalbaar is. Lijkt me heerlijk. Ik mag toch aannemen dat die auto ook zelf een beetje nadenkt.
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
