Ik draai op mijn rug, strek mijn armen en trappel met mijn voeten. Mijn hoofd zakt wat dieper in het ijskoude zwembadwater. Een zwaluw scheert over het water, op zoek naar kleine insecten.
Ik denk, terwijl ik zo soepel door het water zoef, aan de sportschool. De dag voordat ik vertrok naar de Franse camping die ik vond op www.eurocamp.nl, was het zover: de onverbiddelijke weegschaal. Zwijgend pakte Ratna het apparaat. Ik trok mijn sokken uit en ging erop staan. Drie kilo zwaarder. De weegschaal berekende mijn vet, spieren, vocht en nog wat andere zaken. Ratna keek me aan. Ze pakte mijn kaartjes met gegevens van de voorgaande keren. “Hm, Ka, wat is dit nou?” Ik haalde mijn schouders op. Ik snapte er niets van. Ik deed fanatiek mijn Ratna Rondjes. Er waren dagen dat ik kreeg te horen ‘dat het al goed te zien was’. En mijn kleding zat ook beter. Mijn graasgedrag wat eten betreft, was nog wel een toestandje. Ratna bestudeerde de kaartjes. En sloeg haar hand voor haar mond. “Ik zit verkeerd te kijken!” Mijn hartslag werd weer enigszins normaal. “Kom ’s hier met die lekkere taille van je”, en vrolijk mat Ratna mijn taille. Hopsa. Zeven centimeter minder. Dat klonk allemaal als muziek in mijn oren. Energiek stortte ik me op het Ratna Rondje. De laatste voor deze week, daarna was het koffers pakken en in een rechte lijn naar Frankrijk.
Na een slopende reis verken ik samen met de mannen de camping. Een enorm zwemparadijs met in elk geval een bad van een meter of twintig waarin ik dagelijks mijn veertig baantjes kan trekken, constateer ik tevreden. En naast de speeltuin zie ik een frisgroen geschilderd hek met daarbinnen sportschooltoestellen waarmee je kunt trainen met je eigen gewicht. Nou, eigen gewicht zat, grijns ik. Opgewonden app ik Ratna een foto van het trainingsparkje. Met de beweging zit het de komende week wel snor.
De volgende ochtend spring ik fit als een hoentje uit bed, trommel mijn kleinste mannen er ook gelijk uit en laat De Man slapen. Die is niet zo van de ochtenden. We hobbelen naar het sportparkje en zwembad. Nadat we een keurig Frans Ratna Rondje hebben gedaan, hijsen we ons in onze badkleding. Mijn oudste neemt een aanloop, maakt een bommetje en plonst erin. Schreeuwend komt hij boven. “Het is koud mam, heel koud.” Ik ril. Mijn kleinste staat achter mijn dikke billen. Mijn grote teen beweeg ik door het water. Ik vrees dat als ik vijf tenen in het water steek, mijn voet ter plekke afsterft. Gestaalde kaders, denk ik, en klop mijzelf als een gorilla op mijn borst. Endorfine aanmaken, zou Wim de Ice-man zeggen. Ik spring en van schrik springt mijn kleinste mee. Als ik onder water ben, voel ik niks. Alsof ik een iglo aantrek. Ik begin aan mijn eerste baan zonder gevoel in mijn scheenbenen en borstbeen. Na baan vijf kan ik een soort van gewoon ademhalen en bij baan tien begin ik het lekker te vinden. Mijn kleinste is naar een warmer bad vertrokken. Veertig banen trek ik. Daarna nog vijf relaxt op mijn rug, zonnetje in mijn gezicht. Als ik klaar ben, stiefel ik naar het supermarktje om stokbroden, croissantjes en chocoladebroodjes te kopen.
“En?”, vraagt De Man, die inmiddels rechtop zit en van zijn bed naar de comfortabele stoel op de veranda is verhuisd, “hoe was het?” Ik vertel ‘m dat ik het bad helemaal voor mezelf had. De Man snuift. “Joh! Wie is er zo gek om s ochtends in zo’n ijskoud bad veertig banen te trekken?” Vijfenveertig corrigeer ik hem, terwijl ik een banaan op een stuk stokbrood prak. Niks croissantjes of chocoladebroodjes voor mij, die zijn voor mijn mannen. Mon dieu, als ik zo doorga kan ik die centimeter van Ratna tweemaal op mijn taille knopen. Een prachtig streven.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
