fb

Ka snapt niks van de 3D-printer

Er zijn momenten dat ik tot mijn afgrijzen ontdek dat ik de aansluiting mis. Ik heb jaren, enorm gelukkig, zonder mobiel geleefd. Had ik niet nodig. Hoezo altijd bereikbaar? Alsof ik dat zou willen. Toen ik naar Alaska vertrok, kreeg ik er een cadeau van De Man. Een iPhone. Een witte! Aanvankelijk was ik wat sceptisch maar al snel zag ik de talloze voordelen van het apparaat. Inmiddels zijn mijn iPhone en ik onafscheidelijk en kan ik in blinde paniek raken als ik denk dat ik ‘m kwijt ben.

Twitter is ook zo’n gemiste aansluiting. Ik heb een account en ik kakel ook wel ’s wat, maar om nou te zeggen dat ik begrijp wat ik aan het doen ben, nee. Een andere gemiste aansluiting: muziek op mijn iPhone zetten. Begrijp ik niet. Verdiep je er dan in. Ja. Dat zou ik ’s moeten doen. Gelukkig kan ik wel de internetradiozenders vinden zodat ik muziek heb. Mijn boenders, zo jong als ze zijn, halen mij al regelmatig in als het om iPads, tablets, swipen, vloggers en weet ik het wat gaat.

Een paar weken terug kwam mijn oudste opgewonden uit school. “Ik mag meehelpen met het bouwen van een 3D-printer”, sprong hij een gat in de lucht. Nou. Dat is dus ook weer zo’n gemist aansluitinkje. Wat is nou eigenlijk een 3D-printer? En waarom hebben wij over, pakweg, tien jaar allemaal gewoon een 3D-printer in huis? Toen De Man het nieuws hoorde, was hij enorm enthousiast. En tikte driftig een mailtje naar de directeur van de school.

3Dkanjers-leerlijn-3D-printen-C

Nog steeds had ik geen idee. Toen ik op het Kinderboekenbal was, trof ik een standje met een 3D-printer aan. De twee Willie Wortels die erbij hoorden, maakten met de printer waterijs-mallen. Aandachtig keek ik naar de werkende 3D-printer, terwijl ik wanhopige pogingen deed het te snappen. Ik keek er naar, zag het apparaat in actie, maar nog steeds begreep ik het niet. Het meisje van de waterijs-mallen zag mijn worsteling. En legde me uit dat ze de printer via de computer opdracht gaf iets te maken. Waarvan dan? Hoe dan? De meester van de lagere school kreeg gelijk: “Ka is een leuk kind hoor, goed gevoel voor taal, maar ach ach, ze heeft totaal geen inzicht.” Geduldig legde het waterijs-mallen-makende meisje mij uit wat de printer deed. Dat ‘ie laag voor laag een ijs-mal maakte. Van een soort plastic ja. Maar ook kon het ding een vredesduifje printen. “Alstublieft, omdat u het zo leuk vindt”, knipoogde ze. Ja. En omdat ik er al weer iets meer van begreep. En ik gewoon thuis actief kon deelnemen aan een gesprek over 3D-printers.

robert-3d-printen-met-klas

Nee natuurlijk niet. Ik had het kunnen weten. Mijn mannen overtroeven me. Elke donderdagmiddag komen ze opgewonden thuis. De Man helpt dan namelijk een groep kinderen met het bouwen van een 3D-printer. En mijn oudste is één van die helpers. Ze hebben een pakket met schroefjes ofzoiets ontvangen en een handleiding. Daarmee bouwen ze de printer. Zo ver is het me allemaal helder. Maar dan. Wat moeten ze op de basisschool nou printen dan? Waterijs-mallen? Vrededuifjes?

scholieren-3d-printer

Ach. Wat had die meester van de lagere school gelijk. Hoewel ik me afvraag of hij weet wat een 3D-printer is.

Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.

 

Reageer ook