Ja. Natuurlijk ben ik met de belangrijkste zaken veel te laat. Nou ja, te laat, te laat, ik had het misschien beter iets eerder kunnen regelen. Zo kreeg ik een hele tijd terug een brief van de gemeente waarin ik woon, dat mijn oudste toe was aan een nieuwe identiteitskaart. Ik dacht nog: ‘wat netjes van de gemeente dat ze me dat melden’, legde de brief in een bakje en vergat m. Soms ruimde ik dat bakje op, pakte ik de brief en dacht: oh ja, die brief van die aardige gemeente’. En hopsa, ik mikte de brief weer in het bakje.
Totdat De Man bromde. Of ik nou die identiteitskaart voor onze oudste had geregeld. Oh ja. Dat was ook zo. Nou, eerst maar eens een foto maken. Op maandag werkte de fotograaf niet. De tijd begon nu wel te dringen. Dinsdag dan. Ja. De fotograaf had er zin in. Mijn oudste zat als een soort Garfield op het krukje. De fotograaf maakte een foto. Klaar. Eén foto en klaar?! Nou dat talent had ie dus niet van mij. Ik zat ooit bij een fotograaf met steeds groter wordende zweetplekken onder zijn arm. Voor de vierde keer siste hij: ‘neutraal kijken, mevrouw, neutraal kijken’. Neutraal kijken? Geen idee hoe dat moest. Toen ik dacht dat ik ontzettend neutraal keek, had ik mijn ogen dicht op het moment dat de fotograaf de foto maakte. Ik dreef die man tot wanhoop. Ik verwachte dat ik elk moment de tent uit zou worden gezet, terwijl hij woest al die mislukte pasfoto’s achter me aan smeet. Maar goed. Mijn oudste deed het voorbeeldig. Ik was trots zoals alleen een moeder trots kan zijn.
De foto hadden we. Verder had ik nodig een kopie van het paspoort van De Man en van mijn paspoort. Paspoort. Waar is mijn paspoort? Na twee dagen zoeken, had ik mijn paspoort. Hij lag gewoon onder de scanner. Van de vorige keer nog, toen ik ook ergens een kopie voor nodig had. Ik schrok me wezenloos van mijn foto. Een uiterst neutrale blik en mijn haar achter mijn oren. Ik leek wel niet wijs.
Ik frommelde alle benodigdheden in een map, zag er lekker georganiseerd uit immers en toog naar het Stadskantoor. Toen ik eindelijk aan de beurt was overhandigde ik al mijn papieren. De gemeenteambtenaar knikte zwijgend. “Ja. En waar is de kleine man?”, vroeg hij. Nou wat denkt u zelf? Het is woensdagochtend. Waar zou die kleine man zijn? Wel eens van leerplicht gehoord? Ik zei het niet hardop. Hardop zei ik: “Op school.” De man zuchtte. “Nou, maak dan maar weer een nieuwe afspraak. Want hij moet er natuurlijk wel bij zijn. Komende week zitten we helemaal vol.” Ik ontplofte. Ik had een beetje haast met dat document. Ik snauwde: “Dat mag u dan wel duidelijk op uw site zetten, want het staat nergens.” De man die wel grotere idioten voor zijn balie had gehad, haalde zijn schouders op en keek langs me heen naar de rij wachtenden. Stampvoetend verliet ik het Stadskantoor.
De Man ging op donderdagavond. En zat daar twee uur te wachten en mij te vervloeken. Ik maakte een afspraak om de kaart op te halen. Ik nam mijn oudste mee en voor de zekerheid ook mijn kleinste voor je kon niet weten. Een uiterst vriendelijke dame overhandigde de kaart. Mijn oudste moest zijn handtekening zetten. “Aan elkaar of los?”, vroeg hij. Hij mocht het zelf weten. Hij koos voor de makkelijke weg, los dus. De dame prees hem de hemel in. “Ik had in december een meisje dat ook haar handtekening op haar identiteitskaart moest zetten. Zij tekende met een kerstboompje. Zo geestig”, grinnikte de baliemevrouw.
Ik vond er niets geestigs aan. Ik vond het vooral zielig. Vijf jaar lang een kerstboom tekenen. Daar wordt geen mens vrolijk van.
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
