Ik ben geboren in het Gooi. Niet dat ik dan ook gelijk een keurig meisje ben, maar je zult mij niet snel treffen op een bierfeest in één of andere schuur waar ik een gaatje in mijn T-shirt moet knippen zodat mijn shirt makkelijk van mijn lijf kan worden gescheurd.
Ik maakte het staartje van de New Wave-stroming mee toen ik vijftien jaar was. Kweelde mee met Morrisey, bewoog me mysterieus op A Forrest van The Cure, liet mijn haar superkort knippen, scheumde naar mottige mannenblazers op de Albert Cuyp en hulde me in zwarte kleding. Inktzwart. Na die periode liet ik, tot grote opluchting van mijn moeder, mijn haar weer groeien, stampte de mannenblazers in de zak van Max, en had een bijbaantje in de horeca. Morrisey en The Cure verstomden, maar mijn liefde voor zwarte kleding bleef. Hoorde bij me. Met mijn beste vriendin, een meer dan keurig meisje uit Apeldoorn, hebben we het regelmatig over ons ‘rauwe randje’. Want we vinden het nog steeds leuk om op festivals obscure bandjes te bekijken, net even te veel drinken, en mannen die het daglicht niet kunnen verdragen, leuk te vinden.
Wim Beest is zo’n man, heb ik besloten. Wim Beest is de hoofdpersoon uit het nieuwste boek In zijn nabijheid van Nico Dijkshoorn. Ze noemen hem Wim Beest want hij slaat dingen stuk en verlaat vrouwen. Geen ideale man dus. Maar wel een spannende man. Toen ik het boek las, een verhaal dat vooral wordt verteld door de vrouwen uit het leven van Wim Beest, moest ik aan Herman Brood denken. Als hij een scheet liet, was dat kunst. Eigenlijk met een hoofdletter K. Een belangrijke rol in het boek, is voor de moeder van Wim weggelegd. En terwijl ik die hoofdstukken lees waarin ze het fijn vindt om voor haar zoon te zorgen, razend benieuwd is naar zijn werkelijke leven maar er niet naar durft te vragen, zie ik Beppie Brood voor me. Zo’n keurige, lieve moeder die onvoorwaardelijk van haar zoon houdt. No matter what. Ik weet niet hoe de moeder van Anthony Kiedis, zanger van de Red Hot Chili Peppers, eruit ziet, maar ik kan me zo voorstellen dat dat ook een heel fijn mens is. Alles dat god verbood, heeft Kiedis lachend gedaan, zo las ik ooit in een biografie. En hij kwam er mee weg. Bij al zijn scharrels, al zijn echte vriendinnen maar vooral bij zijn moeder. Weet ik zeker.
Net als Wim Beest. Een dichter, een zanger met een regelrechte knaller het lied Niemandsverdriet. Speciaal voor mij geschreven, beweren al zijn vriendinnen. Wim Beest hult zich in mysteries.
‘In zijn nabijheid’ is een heuse Dijkshoorn. Korte puntige zinnen. Een nuchterheid waarvan ik zo houd. Maar waar ik vooral heel blij word, is dat rauwe randje. Wim Beest is rauw. En daardoor woest aantrekkelijk. Het is niet de jongen die je met graagte voorstelt aan je ouders, maar wel een die weet wat jij, meisje uit het Gooi, nodig heeft. Nico Dijkshoorn heeft dat prima begrepen.
In zijn nabijheid van Nico Dijkshoorn is uitgegeven door Contact en kost 19,99.
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft nog steeds veel. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Jan -
Om maar niet inhoudelijk op je stuk in te gaan: volgens mij is het ‘die weet wat jij nodig hebt’