Ze belde me. Dat ze heel leuk nieuws had. Ik spitste mijn oren, ik ben namelijk dol op leuk nieuws. Daar heb ik nooit genoeg van. Wat zou er zijn? Nieuwe baan? Ander kapsel? Trouwen? Misschien nog een nieuwe hondje? Met Mara weet je het maar nooit! Ik werd enorm nieuwsgierig.
Mara vertelde dat zij en haar vriend Ward een kindje verwachten. Een baby! Dat had ik niet zien aankomen. Hoe zou ik ook? Het zijn ook niet de onderwerpen die dagelijks tijdens een kop koffie worden besproken. Maar had ik dan helemaal niets in de gaten gehad? Nee.
Lees ook: Hoera, Mara krijgt een baby
Als Mara ophangt, denk ik terug. Aan het moment dat ik onhandig plassend over een predictor op de wc zat. Niet kon wachten tot er streepjes zichtbaar werden. Het zijn er twee. Ben ik dan zwanger of niet? Of moest er dan één streepje verschijnen? Weer de gebruiksaanwijzing doorlezen. Zenuwachtig. Waar stond het nou.
Twee streepjes, en u bent zwanger zei de folder. Ik keek naar de zwangerschapstest. Zag twee streepjes. Het werd kermis in mijn lijf. Ik was zwanger. In mijn buik, daar groeide een poppetje. Negen maanden lang zou ik onderdak bieden aan dat wezentje. Ik schreeuwde naar De Man dat ie zijn kluskleding moest afstoffen en aan de kinderkamer moest beginnen. Sprakeloos keken we naar de twee streepjes. Voor altijd op ons netvlies gebrand.
De eerste weken zijn het leukst. Als niemand weet dat je zwanger bent. De klok vooruitkijkend met je ogen, hopen dat het wezentje de twaalf weken goed doorkomt. Als dat zo is, en het nieuws de wereld in gaat, begint het grote genieten. Nooit meer alleen. In jouw lijf twee kloppende harten.
Toen ik hoorde dat het een jongetje was, maakte mijn hart een sprongetje. Gewoon een broek en T-shirt aan. Geen gejammer over roze prinsessenjurken. Ik haalde opgelucht adem.
Een naam. Het kind moest een naam hebben. De Man en ik liepen samen het alfabet af. Steggelden over hoe hij moest gaan heten. Het moment dat je er samen uitkomt en het weet, is magisch.
De misselijkheid, de gierende hormonen en ander lichamelijk ongemak, vergeet je. Zodra je dat kleine mensje in je armen hebt. Zeggen ze. Het klopt wat ze zeggen. Zelfs de helse pijnen tijdens de bevalling, gum je moeiteloos uit je geheugen. Trucje van Moeder Natuur, om uitsterven te voorkomen. De geur van een pasgeboren baby, de zoekende handjes, de oogjes wijd open en zacht gepiep. Het moment dat je officieel moeder bent en dat je hele leven, wat er ook gebeurt, zal zijn.
Onvoorwaardelijke liefde. No matter what.
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
