Soms stuiter ik alle kanten op. Pingpong ik van links naar rechts, struikel ik over mezelf en verstik ik anderen met mijn enthousiasme. Ook zijn er dagen dat ik zo rustig ben dat mijn mannen met een spiegeltje voor mijn mond checken of ik nog adem. Ik zei het al eerder: zonder pieken geen dalen, zonder nacht geen dag.
In mijn kalme periode denk ik na. Over keuzes en over knopen hakken. Over hoe blij ik achteraf was dat sommige keuzes voor mij werden gemaakt omdat ik daardoor een richting werd ingeduwd die ik alleen nooit had gevonden. Ik ben iemand die denkt: ‘had ik maar’. What if. Ik probeer het af te leren. Het is spijt dat de geit schijt. Omkijken heeft geen zin. Zo hoor ik mezelf vaak zeggen: ‘Ik had graag op jongere leeftijd moeder willen zijn.’ Dat is misschien wel zo, maar dan was ik die ontzettend leuke kinderloze jaren misgelopen. Dan had ik het wel uit mijn hoofd gelaten om tot diep in de nacht met die leuke man drinkend te bomen over het leven. Want kleine kinderen zorgen ervoor dat jij zo min mogelijk slaapt.
Maar als ik die bloedjes niet had, kon ik die verrassende gesprekken met hen ook op mijn buik schrijven. Want het valt me telkens weer op dat je zo leuk kunt praten met een acht- en een tienjarige. Toen ik nog geen moeder was, dacht ik dat kinderen heel lang onnozel bleven. Niet dus. Ik voer met Bob en Tommie de mooiste gesprekken in de auto. Als ik ze niet kan aankijken praten ze makkelijker. Soms zingen we keihard mee met Justin Bieber en soms hebben we het over mannen en vrouwen en wat die met elkaar kunnen doen. Bob vertelt me dat hij later in Amerika wil wonen en werken want dat lijkt hem kapot cool. Tommie belooft me bij mij te blijven. Ik smelt, maar haast me te zeggen dat hij zich om mij geen zorgen hoeft te maken.
Twee dagen terug hadden we weer zo’n prachtig gesprek op wielen. Dit keer over de consequenties van keuzes. Bob wilde weten hoe ik journalist was geworden zonder diploma. Ik vertelde dat ik werd uitgeloot voor de opleiding en dat ik noodgedwongen een andere studie oppakte die ik niet leuk vond. Toen ik halverwege daarmee stopte en besloot te gaan werken, kwam ik terecht bij een krant, werd manusje van alles en zag mijn kans schoon. Ik deed cursussen en belandde op een redactie. De rest is historie.
Als ik in het spiegeltje kijk, zie ik Bob nadenken. “Dus als jij niet was uitgeloot, was je misschien wel nooit journalist geworden.” Ik knik, hij zucht. “En als jij nu niet de verkeerde afslag had genomen, waren we niet langs deze straat gekomen en hadden we nooit gezien dat daar een ijsjeswinkel zit.”
IJs of geen ijs? Dat vond Bob een makkelijke.
Karin van Leeuwen (45 jaar) is eigenaar van tekstbureau De Gooise Pen. Heeft meer dan twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee mannen Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven (momenteel is ze druk met een boek!) is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool voor spinninglessen en krachttrainingen. Alledrie haar mannen atletieken en Bob en Tom doen daarnaast aan freerunning.