fb

Ka is oud en grijs

Onwennig zat ik op de fiets. Ging met mijn vingers door mijn haar dat keurig geföhnd op de schouders viel. Het klopte niet met hoe ik me voelde, te deftig. Toen ik de kamer binnenkwam keken ze me als twee stokstaartjes aan. “Mam! Je lijkt nu precies op Froukje!” Onze oude buuf, die grijs haar heeft en drieëntachtig is.

Ik was met stomheid geslagen. Checkte mijn kapsel in de spiegel: prachtig, soepel vallend bruin haar. Wisten die kinderen veel. “Ha Froukje,” sloeg Bob me op mijn schouder en pakte een appel van de fruitschaal. Zei met volle mond dat hij het wel een kapot cool kapsel vond. “Gewoon even wennen, denk ik.” Tommie kwam er bij staan. “Denk je dat Froukje het mooi zou vinden?” Ik knikte. Ik kon het haar nu niet laten zien: vijf dagen geleden vertrok ze. Ze had me vastgepakt en wel drie keer gezegd dat we heel leuke nieuwe buren kregen. “Een jong stel. Het kleine kamertje gaan ze voor de baby gebruiken.” Is ze zwanger dan? Froukje schudde haar hoofd. “Nee, maar dat gaat natuurlijk wel gebeuren. Dat zie ik zo.” Ik rolde met mijn ogen. Er kwam vast wel een keer een dag dat ik haar eeuwige aannames ging missen, maar vandaag nog niet. Ik ging er niet tegen in.

“Ik denk dat zij van nummer 69 vreemd gaat,” fluisterde ze in mijn oor. Ik was altijd in de veronderstelling geweest dat Froukje een keurige oude dame was die klassieke concerten bezocht en drie keer in de week met een opgerold matje onder haar arm naar yoga ging. Ze was ook keurig, maar kennelijk niet vies van een smeuïge roddel. Ik ook niet, dus we konden het prima met elkaar vinden. Wel vond ik haar wat nieuwsgierig. Dat was ik ook maar dat was beroepsmatig. Ik leerde praten zonder iets te zeggen. Maakte haar niet wijzer dan ze was.

“Kind, ik bel je even, want ik heb heel belangrijk nieuws. Ik vertrek. Mijn huis staat te koop, ik verkas naar een bejaardenwoning,” zei Froukje drie maanden geleden. Vorige week reed de verhuiswagen voor en werden haar meubeltjes ingeladen. Beduusd dribbelde ze achter de mannen aan. Ze liep in de weg, dus ik nodigde haar uit voor koffie, maar dat sloeg ze af. Ze had werk te doen. Ze nam afscheid van de laan. Vertelde keer op keer waar ze naar toe ging. Dat ze hier met veel plezier had gewoond maar dat het niet meer ging. Ze viel steeds om. Werd vergeetachtig, maar was niet gek. Het was goed zo. “En zo direct stap ik in de vuilniswagen en word ik als oud vuil weggebracht.” Ze wees op de enorme vrachtwagen waarin haar meubels stonden. De verhuizers zeiden niks.

“Ik mis Froukje eigenlijk wel een beetje.” Tommie keek uit het raam, de tuin in. “Maar nu jij naar de kapper bent geweest, is ze toch weer een beetje bij ons.”

Rotjongens.

Karin van Leeuwen (45 jaar) is eigenaar van tekstbureau De Gooise Pen. Heeft meer dan twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee mannen Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven (momenteel is ze druk met een boek!) is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool voor spinninglessen en krachttrainingen. Alledrie haar mannen atletieken en Bob en Tom doen daarnaast aan freerunning.

Reageer ook