fb

Ka houdt een pleidooi voor de bitterbal

Verschrikt kijk ik Dorien aan. We worden continu ingehaald door fietsende vrouwen met een rolletje op hun rug als we naar een blij festival fietsen. “Yogamatje,” verklaart mijn vriendin schouderophalend. De laatste keer dat ik mijn lijf in een zonnegroet vouwde en tijdens de oefening omviel, ligt ver achter me. Besloot dat de cobra, berg en staande tang prima door anderen kunnen worden uitgevoerd, maar niet door mij. Voor de zekerheid check ik Doriens rug.

Dat had mijn eindredacteur niet gezegd toen hij mij sommeerde een verhaal over het festival te schrijven. “Vanderkaa,” bromde hij, “ik wil dat je daarvan verslag doet. Vijfhonderd woorden en twee foto’s. Succes.” Ik houd van mijn werk. Ik ben nieuwsgierig. Vraag me af wat mensen beweegt. Waarom een winkel met louter pepernoten fluitend drie maanden het hoofd boven water houdt en grote winkelketens het loodje leggen. Waarom een tandarts zijn eigen kunstwerken boven de stoel hangt en waarom je rondom onthaasten, de zoektocht naar jezelf, een heel festival kunt bouwen. Daarop wil ik antwoord.

“De vraag is: wie ben ik? Ik ben Karel van de Mast. Toch? Fout. Dat ben ik niet. Ja dat is mijn naam. Maar ik ben het niet. Ik ben mijn lichaam niet. Ik ben mijn gedachten niet.” Ademloos hangen, vooral vrouwen, aan de lippen van Karel die wel zo heet maar niet is. Ik ben in opperste verwarring. Kijk om me heen. Niemand deelt mijn emotie. Om rustig te worden, bestel ik wat te drinken. “Dit is geen gewone thee, hoor”, vertrouwt de vrouw die naar wierook ruikt mij toe, “het is ayurverdisch. Daarmee bereik je een interne balans van de drie dosha’s. Dit drankje draagt bij aan holistisch evenwicht.” Ik verslik ik me in mijn hete thee die heel gewoon naar kaneel smaakt.

Als ik zie hoe een vrouw door een didgeridoo omver wordt geblazen, aanschouw hoe een man uiterst kalm een massage ondergaat van een vrouw met slagershanden, als ik met open mond luister naar de dame die de handlijnen van een bezoeker leest, daalt mijn bloedsuikerspiegel. Ik word misselijk. Kwijlend loop ik langs de eettentjes. Glutenvrij bananenbrood, uitgedroogde dadels en scharrel muffins zijn niet de lekkere snacks die ik in gedachten had.

Ze verzekerde me, terwijl ze er drie in het vet liet zakken, dat ze heerlijk waren. Gezond ook. Dorien geloofde haar en wreef in haar handen. Ik trok een wenkbrauw op. Na vijf minuten waren ze klaar, na zes minuten was ik overtuigd. Je moet niet raar doen met een bitterbal. Een bitterbal moet zwemmen in het vet en talloze calorieën bezitten. Je moet je mond verbranden aan dat kreng.

“En?” vroeg de frituurmevrouw verwachtingsvol. De zin: “Alsjeblieft, doe dit nooit meer. Stop er geen bietjes in en vergeet de oude kaas om de vulling aan elkaar te laten plakken. Het is echt niet te doen,” lag vooraan in mijn mond. Ik slikte de woorden samen met de bietjes door en antwoordde: “Apart. Heel apart.”

Geen woord van gelogen.

Karin van Leeuwen (44 jaar) is eigenaar van tekstbureau De Gooise Pen. Heeft meer dan twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee mannen Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven (momenteel is ze druk met een boek!) is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool voor spinninglessen en krachttrainingen. Alledrie haar mannen atletieken en Bob en Tom doen daarnaast aan freerunning.

Reageer ook