David Bowie is dood. Het dringt langzaam tot mij door. Radiopresentator Giel Beelen heeft de drummer van Triggerfinger aan de telefoon terwijl het nieuws binnenkomt. Zowel de radiopresentator als de drummer zijn geëmotioneerd. Met stomheid geslagen. Ik ook. Ik zit in de auto. Want vandaag ga ik lekker even zwemmen voordat ik aan het werk ga. En nu dit. David Bowie is dood. Giel schakelt snel en besluit de rest van zijn radioprogramma te wijden aan Held Bowie. Vraagt luisteraars om herinneringen.
Ik bewonder Bowie sinds mijn elfde. Toen kwam China Girl uit. Met die Chinese mevrouw met die enorm lange nagels. Ik vroeg me af wie die bijzondere zanger was. Wat? Had hij nou ook twee verschillende kleuren ogen? En dat gebit! Tijdens tekenles op school kregen we de opdracht een muziekheld te tekenen. Ik besloot Bowie te tekenen en te verven. Bowie gezien op zijn rug, zijn armen om z’n eigen lichaam heengeslagen zodat het lijkt alsof hij staat te huggen met iemand. Witte blouse met bretels. Blond kort haar. Ik verfde de achtergrond geel. De tekening moet ik nog steeds ergens hebben. Ik kreeg er een 8 voor.
Ik werd ouder en kwam door een oudere vriend in aanraking met ouder werk van David Bowie. Ik moest daar aan wennen. De strakke pakken uit de jaren zeventig, terwijl ik schoudervullingen en beenwarmers droeg, het half lange piekerige rode haar, zijn opgemaakte gezicht. Maar het wende snel. Nog steeds vind ik de zin “making love with his ego Ziggy sucked up into his mind” een van de mooiste zinnen uit liedjes. Ziggy Stardust. Al snel leerde ik ook de muziek van Iggy Pop kennen. Hell! Wat een verademing was dat. Terwijl zanger Nick Kamen en Morten, de zanger van de popgroep A-ha de muren van menig meisjeskamer sierden, ging ik los op Bowie en zijn vrienden. Ik ben hem tot de dag van vandaag blijven volgen en vond niet alles wat hij later uitbracht goed, maar bleef een zwak houden voor de geboren Londenaar.
Het nummer dat al drie jaar muurvast onder mijn huid zit is het Under Pressure dat hij samen zingt met Gail Ann Dorsey. Toen ik drie jaar geleden mijn beste vriendin in Alaska opzocht, liet ze me dat horen en zien. Het is zo ons nummer geworden. En telkens, als ik het hoor bijvoorbeeld tijdens een spinningles, sluit ik mijn ogen en krijg een rilling. Mijn lichaam tintelt, ik word gedragen door de muziek en lijk te vliegen. Dankzij David Bowie.
En nou is ie dood. Kanker. Hij wist het al elf maanden. Bracht nog snel Blackstar uit, en zag dat het goed was, kan ik me zo voorstellen.
Ik ga het zwembad binnen. Zeg tegen de kassamevrouw: ‘David Bowie is dood.’ “Oh”, zegt ze zonder emotie. Ik heb de neiging om het iedereen te vertellen. Maar doe het niet. Ik duik het koele water in, sluit mijn ogen, neurie Under Pressure en zwem alsof mijn leven ervan afhangt.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
