Ik beweeg mij in een mannengezin. Hello Kitty komt ons huis dus niet in, net zo min dat Anna van Frozen kans maakt om in de speelgoedhoek terecht te komen. Werd ik vroeger tijdens het koken omver gereden door op afstand bestuurbare Cars-auto’s, tegenwoordig rollen er robotjes naar mij toe die in robotstem tegen mij praten als ik sta te koken. Ja. Dat is even omschakelen.
Snoeihard
In ons huis wordt ook mannentaal gebezigd, voor mij onbegrijpelijk. Ik houd dat zo. Je hoeft ook niet alles te weten. De taal van mijn mannen is ferm. Stoer. Daar waar het op staat. Dat kan soms uiterst confronterend zijn. Want geloof me, er zijn geen eerlijkere wezens op deze aardkloot te vinden, dan mijn mannen. Snoeihard zijn ze in hun oordeel.
Bloemetjes jurk
Zo kocht ik in Frankrijk een luchtig jurkje. Voor op het strand. Ik draag nooit jurkjes. En al helemaal geen luchtige voor op het strand. Maar het was zo bloody hot, dat ik vond dat ik niet kon overleven zonder dat luchtige jurkje. Die Françaises zijn rank en slank. Dat weet iedereen. Dus het was een tamelijk ingewikkelde zoektocht naar mooie plus size jurken. Ik vond er eentje, wit met bloemetjes. Ik was er content mee. Waarschijnlijk alleen al omdat ie paste. Toen we naar het strand gingen, kleedde ik me om in de vouwwagen. Daar stond ik in mijn luchtige jurkje. Mijn oudste en jongste vielen van hun klapstoeltje. Sloegen hun hand voor hun mond. Mijn kleinste nam het woord. “Mam”, begon hij, “je lijkt een beetje op een omaatje in die jurk.” Mijn oudste kon alleen maar knikken. In mijn luchtige jurkje danst nu waarschijnlijk iemand in een arm land; ik heb het namelijk in de zak van Max gepropt.
Staat je niet
Het team waarmee ik zwom voor stichting ALS werd gesponsord door de werkgever van mijn zwemmaatje. Die werkgever stelde het zeer op prijs als wij allemaal een blauwe polo met het bedrijfslogo zouden aantrekken. Dat hoofd van mijn jongste toen hij mij zag in dat blauwe polootje: onbetaalbaar. Hij lag op zijn rug op de bank, keek op van zijn tablet terwijl zijn ogen groot werden. “Wat heb jij nou voor een apart truitje aan? Dat staat je helemaal niet.” Echt ongelijk kon ik ‘m niet geven.
Palladiums onder bloemetjes jurk
Toen ik laatst mijn oudste vroeg wat hij leuk aan mij vind, antwoordde hij: “Je bent lief en kan lekker koken.” En wat vind je minder leuk, vroeg ik hem. “Je Palladiums. Ik ken geen één moeder die op Palladiums loopt. Niet dat het niet je staat, hoor, maar nou ja, ik weet het niet zo goed”, haalde hij ongemakkelijk zijn schouders op. Palladiums zijn al 25 jaar onlosmakelijk verbonden met mijn voeten. “Maar het kan erger, mam”, stak mijn oudste zijn vinger op, “Palladiums onder die bloemetjes jurk.”
Of ik die eerlijkheid mijn levenlang kan waarderen, weet ik niet, voor nu is het prima te doen, denk ik terwijl ik een nieuw paar Palladiums voor de winter uitzoek…
Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
