Het is kwart voor acht donderdagochtend. Spitsuur. Boenders moeten naar school, De Man naar zijn werk en ik leg de laatste snelle hand aan mijn boodschappenlijstje. “Mam, wil je even die tatoeage op mijn arm plakken”, trekt mijn oudste aan mijn arm. Hij schuift een velletje met afschuwelijke plakplaatsjes onder mijn neus. Met doodshoofdjes. Die soms grijnzen. Of een litteken boven hun holle oog hebben. Ik mompel dat ik geen tijd heb. “Je had het beloofd.” Ik zucht, pak een sponsje, knip een doodshoofdje uit en plak m op zijn bovenarm. Zodat je m niet ziet als hij zijn T-shirt erover heen heeft.
Het plaktafereel doet me denken aan een artikel dat ik in de krant las. Over solliciteren met enorm veel tatoeages op je lijf. Die zichtbaar zijn. Ik snap dat er werkgevers zijn die daar niet van zijn gecharmeerd. Ik vind het spannend, tatoeages. Als ik in het zwembad ben, zorg ik ervoor dat ik in een juiste positie van het bad hang, zodat ik zoveel mogelijk plaatjes kan zien. We zaten in het bubbelbad, mijn oudste en ik, toen hij net notie kreeg van zijn omgeving. Een beer van een kerel liet zich zakken in de warme bubbels. Met zijn rug naar ons toe. Op zijn rug een geweldige tatoeage. Ingekleurd. Als vanzelfsprekend vroeg ik mij af: wat die prent had gekost, hoelang de tatoeëerder ermee bezig was geweest en wat de man had bezield zo’n plaat op zijn rug te laten zetten. Ik werd ruw uit mijn overdenkingen getrokken door mijn oudste. Hij boog voorover, naar mijn rechteroor en fluisterde: “Mam, waarom heeft die man een schilderijtje op zijn rug?” Een schilderijtje. Ik vond het briljant. “En mam”, ging hij door, “waarom heb jij geen schilderijtje?” Ja. Waarom heb ik geen schilderijtje? Ik vind het fascinerend. Ik vind sommige tatoeages enorm mooi. Ik vind het stoer. Maar ik heb nooit gedacht: ja. Dat plaatje wil ik op mijn lijf. Er zijn momenten dat ik overloop van liefde voor mijn boenders. Dat zijn gevaarlijke momenten. “Zal ik hun naam op mijn lijf laten zetten? Of alleen de eerste letter van hun naam?” Vervolgens denk ik: ‘en dan?’. Ja. En dan. Ze zitten in mijn hart, voor niemand zichtbaar, maar voor mij wel. Kortom: ik heb nog een maagdelijk, inktloos vel. Ik antwoordde mijn oudste: “Omdat ik niet zo goed weet wat voor een schilderijtje ik dan moet nemen.” Ik mijmerde over later. Als mijn boenders groot waren. En misschien wel in een dolle bui bij een louche tatoeëerder binnenstapte om een plaatje te laten zetten.
Sinaasappels. Melk. En oh ja: koffie, ik moet koffie kopen. Ik rond mijn boodschappenlijstje op die hectische donderdag af, als mijn kleinste voor me staat. In zijn hand een lief dolfijntje. Geen enge zwarte doodshoofdjes. “Ik wil deze op mijn arm”, zegt ie gedecideerd. Ik vraag of het vanmiddag kan. Natuurlijk niet. Ik leg het plaatje gehaast op zijn arm. Zeiknatte spons op het kleine bovenarmpje. He, hoe kan dat nou? Waarom doet ie het nou niet? Ik vloek binnensmonds. Mijn oudste voelt nattigheid. Als hij ziet wat ik doe, rolt ie over de grond van het lachen. Ik word nijdig, we moeten weg we komen te laat. “Maham, je probeert een raamsticker op zijn arm te plakken”, giert ie. Ik zucht. Daarom en om duizend andere redenen heb ik dus geen tatoeage.
Karin van Leeuwen (42 jaar) is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
