De eerste keer dat ik bij Juul op de tafel lag hoopte ik slechts een ding: dat ik de volgende dag nog kon lopen. Nooit had ik kunnen vermoeden dat er zoveel kracht in die kleine vrouw schuilde. Grote bos haar, vrolijke ogen en sterk als een beer.
Eerder had ik me laten verleiden naar een Thaise massagesalon te gaan. Ik lag op een matras en werd van achter beslopen door een Aziatische dame. Hoewel bijna onmogelijk, was zij nog ranker en slanker dan Juul. Ze rook naar knoflook en kroepoek. Ze zei amper iets en als ze al iets zei dan was dat in onverstaanbaar Engels.
De massage begon niet onaardig. Ze kneedde mijn schouders. Ik besloot te ontspannen en vond het eigenlijk best lekker dat ze niet praatte. Ik zuchtte diep en was vastbesloten weg te zakken in een soort van niemandsland terwijl ik aangenaam werd gestreeld.
Daar dacht de zwijgende Thaise anders over. Vanuit het niets hakte ze op mijn schouderbladen. Ik kreunde. Sprak van schrik ‘au’ als ‘ouch’ uit. Ze hakte me in mootjes. Dat deed ze niet alleen met haar handen maar ook met haar knieën. Wat? Zat ze nou gewoon bovenop me? Ja. Ik hapte naar lucht. Prevelde een schietgebedje.
De volgende dag voelde ik mij, en zo zag ik er ook uit, alsof er een tram over me heen was gereden. En weer terug.
Juul was een verademing. Ik denk ieder andere masseur maar zeker met Juul heb ik een lot uit de loterij. Dat wij op dezelfde dag zijn geboren schept al een band. Wij snappen elkaar. Terwijl Juul met die sterke handen van d’r de knopen uit mijn spieren rolt, nemen we het leven door. We kennen elkaar nu zo’n drie jaar en delen al die tijd lief en leed. Als Juul op vakantie is spreek ik niet af met haar vervanger. Dat voelt niet goed. Dat voelt als vreemdgaan. Bovendien ben ik aan de handen en blik van Juul gewend. Mijn lichaam kent weinig geheimen meer voor haar.
Donderdag zagen we elkaar. Die ochtend keek ik verschrikt naar mijn benen waaruit zwarte stekels staken. Ik moest mijn benen scheren, zo kon ik niet naar Juul. Natuurlijk was ik in tijdnood. Ik ratste een wegwerpmesje over mijn scheenbeen. Niet alleen trok het roze stuk plastic vakkundig mijn haartjes eruit, ook een lap vel moest er aan geloven. Ik bloedde als een rund terwijl ik stevig vloekte. Om de wond te stelpen plakte ik er een pleister van mijn mannen op. Ik kon zo snel geen ander doekje voor het bloeden vinden.
Het was behaaglijk in Juul d’r kamer. Ik ging op mijn buik liggen, hoofd in het gat. Ze taste mijn rug af, rolde een spier los. Ik voelde een snottebel opkomen. Aanvankelijk kon ik die nog ophalen, maar dat werd lastiger toen ie zwaarder en langer werd. Ik drupte met mijn hoofd door het gat. Ik vroeg Juul om een zakdoek. Alsof het dagelijkse kost was dat er een klant met een enorme snottebel op haar massagetafel lag, gaf ze me een stuk keukenrol.
Ik zei haar dat het zo fijn was dat we elkaar zo goed kenden. “Ik ben dan volledig ontspannen waardoor jouw massage nog weldadiger is,” blaatte ik. Juul kneedde door. “Ja,” zei ze tenslotte, “maar je bent dan ook wel een van mijn leukste klanten. Met je snottebel en Snoopy-pleister op je scheenbeen.”
Ze had gelijk. Ik was werkelijk alle schaamte voorbij.
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
