Judith (38) zucht diep als ze terugdenkt aan het afgelopen jaar. “Ik had nooit gedacht dat ik zó opgelucht zou zijn om alleen te zijn,” zegt ze zacht. Vijftien jaar lang deelde ze haar leven met Gerard. Ze ontmoetten elkaar via een datingapp en vanaf het eerste moment klikte het. “Hij was charmant, grappig en wist wat hij wilde. We hadden het gevoel dat we samen de wereld aankonden.” Ze gingen samenwonen, kregen drie kinderen en trouwden. Hun leven was gevuld met kinderfeestjes, schoolavonden en vakanties aan zee. Judith had een goede baan in de communicatie, Gerard werkte als accountmanager. “We hadden het prima voor elkaar,” vertelt ze. “We waren dat stel waarvan iedereen dacht: die twee redden het wel.”
Een plotselinge verandering
Alles veranderde na een ogenschijnlijk onschuldige zondagmiddag op het voetbalveld. Gerard liep een flinke klap tegen zijn hoofd op tijdens een amateurwedstrijd. “Hij werd even onderzocht, maar de arts zei dat het wel meeviel,” zegt Judith. “We gingen ervan uit dat het vanzelf weer goed zou komen. Maar na een paar weken merkte ik dat er iets anders was.” Gerard werd prikkelbaar, snel boos, en had steeds minder geduld, ook met de kinderen. “Hij kon om de kleinste dingen ontploffen,” herinnert Judith zich. “Als de melk omviel, of als iemand iets te hard praatte, schoot hij uit zijn slof. In het begin dacht ik: het is stress, of misschien nog nasleep van die hersenschudding. Maar het ging niet over.” Wanneer Judith voorzichtig opperde om hulp te zoeken, reageerde hij fel. “Hij wilde er niets van weten. ‘Er is niks met mij aan de hand,’ zei hij dan. En als ik aandrong, draaide hij het om: dat ík degene was die moeilijk deed, dat ík te veel verwachtte.”
De breuk
De jaren daarna werden steeds zwaarder. Judith liep op eieren in haar eigen huis. “Je leeft constant in spanning. Je weet nooit wat zijn stemming die dag zal zijn. De kinderen voelden dat ook, vooral de oudste. Hij werd stil, trok zich terug.” Het dieptepunt kwam op een avond toen Gerard, na weer een woede-uitbarsting, een bord kapotgooide tegen de muur. “De kinderen stonden te huilen in de gang. Toen wist ik: dit kan zo niet verder. Ik moet ze hieruit halen.” De volgende ochtend pakte Judith haar spullen. “Ik had geen plan, maar ik wist dat ik weg moest. Binnen een week had ik via een vriendin een tijdelijke woning gevonden. Het was chaos, maar ook… rust. Voor het eerst in jaren kon ik weer normaal slapen.”
De onverwachte opluchting
Wat Judith niet had verwacht, was hoe snel het gevoel van opluchting kwam. “Ik dacht dat ik kapot zou gaan van verdriet. Maar in plaats daarvan voelde ik me licht. Alsof er een zware steen van me afviel. Ik kon weer ademhalen.” Ze glimlacht even. “Ik herinner me nog het moment dat ik op de bank zat, met een kop thee, en gewoon stilte hoorde. Geen spanning, geen geschreeuw. Alleen stilte. Ik barstte in tranen uit, van opluchting.” Ook de kinderen leken op te bloeien. “Ze waren rustiger, vrolijker. Mijn jongste zei op een dag: ‘Mama, het is zo fijn dat we niet meer bang hoeven te zijn als papa boos wordt.’ Dat brak mijn hart, maar het bevestigde dat ik de juiste keuze had gemaakt.”
Schuldgevoel
Toch is er ook een andere kant. Judith voelt zich schuldig over hoe goed het met haar gaat. “Mensen zeggen vaak: ‘Wat zie je er goed uit!’ En ik lach dan, zeg dat ik me beter voel dan in jaren. Maar ergens schaam ik me voor dat gevoel. Want het betekent ook dat ik blijkbaar blij ben dat mijn huwelijk voorbij is. En dat voelt verkeerd.” Haar kinderen hebben nog steeds contact met hun vader, al is het soms moeizaam. “Ze missen hem, vooral de jongste. En ik wil hun dat contact niet ontnemen. Maar ze merken natuurlijk ook dat ik opgelucht ben. Dat wringt. Hoe leg je uit dat je van iemand kunt houden, maar tóch beter af bent zonder hem?” Judith probeert eerlijk te zijn tegen haar kinderen, zonder hen te belasten. “Ik zeg dat papa en mama allebei hun best doen, maar dat het beter is als we apart wonen. Toch voel ik me schuldig als ik merk dat ze hem missen. Dan denk ik: heb ik hun gezin kapotgemaakt?”
Weer leren leven
Inmiddels woont Judith alweer bijna een jaar alleen met de kinderen. Ze heeft haar werk goed kunnen combineren met het gezinsleven en voelt zich sterker dan ooit. “Ik had nooit gedacht dat ik dit kon,” zegt ze trots. “Ik dacht altijd dat ik Gerard nodig had. Maar nu weet ik dat ik het zelf kan.” Ze probeert ook ruimte te maken voor haar eigen emoties. “Er zijn dagen dat ik hem nog mis, of dat ik me afvraag hoe het zo ver heeft kunnen komen. Maar ik probeer niet meer terug te kijken met spijt. Dat helpt niemand.” De toekomst ziet ze weer met vertrouwen tegemoet. “Ik ben nog niet toe aan een nieuwe relatie. Eerst wil ik mezelf weer helemaal terugvinden. En eerlijk gezegd geniet ik van de rust. Van een huis zonder spanning, zonder angst. Dat gun ik mezelf én de kinderen.”
Een lastige waarheid
Judith weet dat haar opluchting een taboe is. “Er wordt vaak gedacht dat je verdrietig móét zijn na een scheiding. Dat het falen is als je huwelijk eindigt. Maar soms is het juist een bevrijding. En daar mag je ook dankbaar voor zijn.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Tot zover ‘in voor- en tegenspoed’.