Mireille en Hans zijn al dertig jaar samen. Ze leerden elkaar kennen toen ze zeventien was — Hans was de buurjongen en haar beste vriendin Lieske woonde twee huizen verderop. “Het was een tijd van brommers, cassettebandjes en lange zomers,” herinnert Mireille zich met een glimlach. “Hans en ik waren elkaars eerste grote liefde. En Lieske hoorde er gewoon bij, we waren een drie-eenheid.”
Té intensief
De drie bleven bevriend. Ook toen Mireille en Hans gingen samenwonen, trouwden en kinderen kregen, bleef Lieske een vaste waarde in hun leven. “Ze kwam bij verjaardagen, ging soms mee op vakantie, paste op de kinderen. Het was altijd vanzelfsprekend.” Maar nu, dertig jaar later, voelt die vanzelfsprekendheid ineens anders. Sinds hun kinderen het huis uit zijn, merkt Mireille dat het contact tussen Hans en Lieske intensiever is geworden — té intensief, vindt ze.
Vertelt hij wel tegen haar
“Ze bellen vaak,” vertelt Mireille. “Soms midden op de dag, maar ook ’s avonds als wij net op de bank zitten. Dan zegt Hans: ‘Oh, Lieske belde even over iets.’ En dan loopt hij naar boven om rustig te praten. Als ik vraag waar het over ging, zegt hij: ‘Ach, gewoon, werk en zo.’ Maar laatst hoorde ik via haar dat hij nadenkt over een carrièreswitch. Dat verraste me, want daar had hij het met míj nooit over gehad.”
Verschoven naar haar
Die ontdekking raakte haar meer dan ze had verwacht. “Ik dacht: waarom weet zij dingen over mijn man die ik niet weet? We zijn al drie decennia samen, we hebben alles gedeeld; van slapeloze nachten met baby’s tot de begrafenis van zijn vader. En nu lijkt het alsof de diepe gesprekken die wij vroeger hadden, zijn verschoven naar haar.” Mireille benadrukt dat ze niet denkt dat er iets romantisch speelt. “Dat geloof ik niet. Lieske is ook getrouwd en ik vertrouw Hans. Maar het voelt alsof er een deel van hem is waar ik geen toegang meer toe heb. En dat is pijnlijk.”
Alsof het niets is
Ze vertelt over een avond een paar weken geleden. “We zaten te eten en ik vroeg Hans wat hij van zijn werkdag vond. Hij haalde zijn schouders op en zei: ‘Ach, het is werk.’ Een uur later hoorde ik hem aan de telefoon zeggen: ‘Ja, ik twijfel wel eens of ik dit nog tien jaar wil doen.’ Toen ik vroeg of hij dat met Lieske besprak, zei hij luchtig: ‘Ja, ze vroeg hoe het met me ging, dus ik vertelde het even.’ Alsof dat niets is.”
Zij luistert goed
Volgens Mireille is het contrast met vroeger groot. “Vroeger konden we uren praten over van alles. Over de kinderen, over onze dromen, over hoe we later wilden leven. Nu lijkt het alsof we elkaar vooral informeren: wat eten we, wie haalt de auto op, hoe laat komt de loodgieter. De verbinding is er nog wel, maar de diepte niet meer.” Ze heeft geprobeerd het voorzichtig aan te kaarten. “Ik zei: ‘Ik heb het gevoel dat je meer deelt met Lieske dan met mij.’ Hij keek me verbaasd aan en zei: ‘Dat beeld heb ik helemaal niet.’ Hij vond dat ik er te veel achter zocht. ‘Zij luistert gewoon goed,’ zei hij. En dat was dat.”
Ben ik veranderd?
Maar voor Mireille is het niet zomaar iets. “Ik gun hem een vriendin met wie hij goed kan praten. Maar ik zou willen dat ik dat weer voor hem was. Dat hij zíjn gedachten, twijfels en dromen met mij deelt. Niet met iemand die toevallig in zijn telefoonlijst staat sinds onze schooltijd.” Ze vraagt zich soms af of ze zelf ook veranderd is. “Misschien ben ik te druk bezig met praktische dingen. Misschien ben ik minder nieuwsgierig geworden naar zijn binnenwereld. Maar tegelijkertijd denk ik: dat komt ook omdat hij me er niet meer toelaat.”
Alleen wij
De situatie zorgt ervoor dat Mireille anders naar hun huwelijk kijkt. “Ik dacht altijd dat we heel stevig stonden. We hebben stormen doorstaan. Maar dit voelt als iets wat langzaam van binnenuit afbrokkelt. Geen ruzies, geen schandalen, maar gewoon… afstand.” Toch hoopt ze dat het nog goedkomt. “Soms denk ik: misschien moeten we gewoon weer leren praten. Niet over wat er moet gebeuren, maar over wat we voelen. Misschien moeten we een weekendje weg, ergens zonder telefoons, zonder afleiding. Alleen wij.”
Hij is mijn man
Een vriendin stelde voor om relatietherapie te proberen. “Ik moest daar eerst om lachen,” zegt Mireille. “Want we hebben toch geen crisis? Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat dit óók een vorm van crisis is — eentje die je pas opmerkt als het bijna te laat is.” Lieske weet van niets. “Ik denk dat ze het niet eens doorheeft,” zegt Mireille. “Ze is altijd al sociaal en betrokken geweest. Maar soms wil ik haar gewoon zeggen: laat hem even met mij praten. Hij is mijn man.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Hahaha, lachen dit. Ik pak er popcorn erbij voor het vervolg en de afloop.