“Zeg, heb jij vrijdagmiddag iets in je agenda staan? Of kun je dan met ons mee?”, vraagt de hoofdredacteur van Damespraatjes. Ik blader door mijn agenda. Nee, ik heb niets staan. Ben benieuwd wat we gaan doen. “Naar een professionele fotograaf die foto’s van ons gaat maken. Voor de nieuwe site.” Dat zijn heel veel nieuwtjes in een zin.
Ten eerste: een professionele fotograaf. Zo’n heel coole kerel met een continu klikkende fotocamera die gewend is aan meisjes die met eindeloze benen voor zijn lens poseren? Die zijn overhemd net even te ver heeft openstaan zodat je alleen maar daar naar moet kijken? Dat je m zo leuk vindt dat je vooral jezelf niet durft te zijn?
Ten tweede: een nieuwe site. Een nieuwe site! Maar dat is geweldig nieuws. Nieuwe kleuren, nieuwe look; een opgefrist damespraatjes.nl dus. Dat voelt als nieuwe kleren die je net hebt gekocht. Dan kan je weer even voort. “En op die opgefriste site moeten ook opgefriste foto’s”, zo vindt de hoofdredacteur.
De week voor de fotoshoot zoek ik zenuwachtig kleding bij elkaar. Mijn lekkere winterse woonvesten mogen niet mee; het moeten neutrale kledingstukken zijn, zo tipte de fotograaf. Een ramp is mijn haar. Bovenop, uitstekend in het zicht, is een grijze uitgroei te zien. Zo een die over mijn hoofd waaiert. Ik bel de kapper waar ik al honderd jaar naar toe ga en die ik mijn haar toevertrouw, of ze nog een gaatje in de haar agenda heeft. Nee. Haar moeder is die week juist overleden dus ze heeft wel even iets anders aan haar hoofd dan mijn enorme grijze uitgroei. Logisch. Andere kapper dan? Nee. Dan maar zo.
Op vrijdagmiddag op de afgesproken tijd, toetert ze. Ik gooi mijn tas vol kleding op de achterbank van de auto van de hoofdredacteur, stap in en daar gaan we. Collega Mara gaat rechtstreeks. We komen aan in een gezellig woonwijkje. De deur wordt opengedaan door een frisse, vrolijke vrouw. Dat zal zijn assistente wel zijn, vermoed ik. En als we binnen komen en ik om me heen kijk, begrijp ik opeens dat die frisse, vrolijke vrouw de fotograaf is. Ik haal opgelucht adem. Niet veel later komt Mara als een heus model, zwierige kleding, zwarte hoed op haar hoofd, en veel tassen aan haar arm, binnen.
Die middag haalt de fotograaf het beste bij ons naar boven. Verbaasd zijn we over de foto’s waar we prachtig opstaan. Zoals we zijn. Zonder opsmuk. Zonder dichtgeplamuurde gezichten. Hier kunnen wij prima mee voor de dag komen, zo besluiten we.
Als ik bij de deur sta en de fotograaf vrolijk gedag zeg, fluister ik nog wel even iets in haar oor. “Als je de foto’s bewerkt, kun je dan die uitgewaaierde grijze vlek een beetje bij kleuren?” Ze knikt. Ik grijns. Haarverven was nog nooit zo makkelijk.
