Elk jaar koppel ik mijn tomeloze energie aan een goed doel. Omdat ik het belangrijk vind mijn fitte, gezonde lijf in te zetten voor hen die dat niet kunnen. Zo sprong ik twee jaar achter elkaar in de Amsterdamse grachten om ruim twee kilometer voor stichting ALS te zwemmen. Gesponsord door vrienden die mij op een voetstuk plaatsten, omdat geen enkele haar op hun hoofd er over nadacht het ranzige water vol roestige fietsen in te duiken. Ik zag alleen maar al die mensen met de slopende ziekte voor me. Die elke dag weer moesten afwachten welk lichaamsdeel of functie het die dag zou begeven.
Ik heb een groot hart, maar zit niet zo ruim in mijn tijd. Dus moet ik keuzes maken. Dit jaar besloot ik me in te zetten voor het Kankerfonds dat jaarlijks The Ride of the Roses organiseert. Een fietstocht waarbij de roos symbool staat voor een morgen voor iedereen.
Ik sloot me aan bij de fietsgroep van Stichting Olijf (stichting Olijf, een netwerk van vrouwen die gynaecologische kanker hebben (of hebben gehad), hun partners en naasten) en vroeg Sandra mee. Niet wetende hoe groot haar enthousiasme was. “Leuk Ka, maken we er een weekend van. Trappen we eerst naar een hotel in Bleiswijk, slapen we daar, gaan we na een smakelijk ontbijt naar de start van de Ride en fietsen na afloop terug naar Hilversum.” Ze zei het zonder adem te halen. Snel rekende ik uit dat ik in twee dagen tijd ruim over de tweehonderd kilometer zou fietsen.
Ze stond klaar. Had haar helm en mooiste glimlach opgezet. Na een uurtje pauzeerden we. Uit haar tas toverde ze een ei. “Heb ik altijd bij me, ook voor mijn sportmaatje,” gooide ze de gezonde snack naar me toe. We hadden een kwart gehad, nog drie te gaan.
De rosé in het hotel smaakte prima na een dag beweging in de buitenlucht. Uitgeteld lagen we in bed. Aan de volgende dag wilde ik niet denken. Meer dan 120 kilometer moest ik zien weg te trappen. Toen we aan de start verschenen en kennismaakten met onze mede fietsfanaten van Stichting Olijf voelde ik een ongekende kracht door mijn lijf stromen. Een aantal was ziek en fietste gewoon mee. Wat piepte ik nou? Tijdens het openingsnummer The Rose biggelden de tranen over mijn wangen. Mensen met en zonder kanker sloegen een arm om elkaar heen. Lieten weten er voor elkaar te zijn. Altijd.
We flikten het, Sandra, de Olijfjes en ik. We legden een tocht door het Lansingerland af van zo’n 60 kilometer. Bij de finish kreeg ik de roos. Geëmotioneerd doch gehaast frommelde ik de bloem in mijn fietstas. Zeventig kilometer vervoerde ik een geknakte roos.
Uitgeteld, moe en koud kwam ik thuis. De Man zette me onder een warme douche, haalde de bagage van mijn fiets. Toen ik beneden kwam, zag ik dat hij mijn roos had kortgewiekt en in een vaasje had gedaan. Met water. Ik schoot meteen weer vol, denkend aan de verbondenheid en al die sportieve mensen die zich belangeloos hadden ingezet. The Rose, houd het maar eens droog.
Karin van Leeuwen (44 jaar) is eigenaar van tekstbureau De Gooise Pen. Heeft meer dan twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee mannen Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven (momenteel is ze druk met een boek!) is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool voor spinninglessen en krachttrainingen. Alledrie haar mannen atletieken en Bob en Tom doen daarnaast aan freerunning.
