“Sans fromage?!”, bulderde de ober/kok/eigenaar van een kleine pizzeria in Frankrijk. Ja, mon ami, dat heb je goed verstaan, dacht ik, maar zei ik niet. Was als de dood dat die bulderende ober/kok/eigenaar van die kleine pizzeria in Frankrijk met een groot mes achter me aan zou komen. Dus ik knikte. Uitleggen dat ik geen kaas lust, was onmogelijk. Ik had alleen wat school Frans op zak. Even vreesde dat ik de tent werd uitgezet, maar het viel mee. Mij werd een droge pizza met tomaten en salami voorgeschoteld. “Sans fromage”, snoof de ober/kok/eigenaar toen ie het bord op tafel zeilde.
Het niet eten van kaas is vervelend op zijn zachtst gezegd. Want kaas zit namelijk overal op, in, tussen en onder. Als peuter weigerde ik mijn bammetje met smeerkaas te eten. Mijn moeder begreep er niks van. Toen ik groter werd en kaas mocht eten, spuugde ik het uit en trok daarbij een lachwekkend gezicht. Ik was een jaar of zeven toen mijn moeder het zeker wilde weten; lust ze nou echt geen kaas of hoe zit het. Ze gaf me een plakje kaas, zette me in de keuken en zei: “Als je dat plakje opeet krijg je van mij een gulden.” Een gulden! Ik begon dapper. Niet veel later zat ik te kokhalzen. Mijn moeder gaf me een dubbeltje voor de moeite en was overtuigd.
Foto: Bob
Naast kaas zijn er nog talloze voedingsmiddelen die ik links laat liggen. Vis is er één van. Die weeïge lucht, die smaak. Met heel pittig eten doe je me ook geen plezier. Eigenlijk was ik als kind al een lastige eter. Mijn moeder maakte daar geen enkel punt van en trok gewoon wat anders uit de kast voor mij. En daar ging het mis. Ik werd lui in het proeven van eten. Want er kwam toch wel wat anders op tafel.
Als puber kreeg ik er last van. Vond het vervelend dat ik altijd moest zeggen: ‘nee dat lust ik niet.’ Hoe oud was ik nou helemaal? Ik vermande me, en nam een hap van een toastje zalm. Al snel bleek dat ik wat was uitgeschoten met de mierikswortel boven op mijn zalm. Mijn hemel, de vlammen kwamen uit mijn oren. Maar goed, het werd beter. Niet dat mijn smaakpapillen nou polonaise in mijn mond liepen, maar gaande weg hardde ik ze behoorlijk af. Nu ben ik op een punt dat ik er mee kan leven. Inmiddels heb ik best een hoop geproefd en sommige voedingsmiddelen eet ik mondjesmaat terwijl ik er jaren terug dacht dood van te gaan. Ik ben tevreden zo. Dacht ik. Tot ik een artikel in de krant las. ‘Jumbo legt insecten in de schappen’. De rillingen liepen over mijn rug. Meelwormen, buffalowormen en wasmotlarven staan op het Jumbo-menu. Van het idee alleen word ik gek. “Wil je kip of gefrituurde meelwormen, schat?” Ik moet er niet aan denken.
“Lijkt me heerlijk, zo’n wasmotlarf”, grijnst de man, als ik hem over de gruwelheden die ik las in de krant, vertel. “Luister je wel? Jumbo prijst die wasmotlarven aan als een crispy snack”, hyper ik. De Man grijnst. “Lekker joh, blokje kaas eronder vlaggetje erin en je hebt een bijzonder hapje op feesten en partijen.”
Ik ben terug bij af. En voel me weer dat kind van zeven aan de keukentafel met een plakje kaas. En denk maar niet dat ik zo’n crispy larf opeet voor een euro…
Karin van Leeuwen (42 jaar) is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
