Mijn kleinste zit al een eeuwigheid op zwemles. Elke donderdag maak ik de gang naar dat bloedhete zwembad. Elke maandagochtend, als mijn kleinste zijn ogen open doet, is het eerste wat hij zegt: ‘Ik wil niet dat het donderdag wordt.’ De eerste keer dat hij dat meedeelde vroeg ik: ‘waarom niet?’ ‘Ik haat zwemles.’ Daar was geen woord Chinees bij.
Dus van maandag tot en met donderdag was ik bezig hem te motiveren. Sloeg hem op zijn schriele schoudertjes, riep dat hij dat heus wel kon, hij alle zwemskills in huis had. Het maakte weinig indruk. ‘Ik vind de juf streng. Ze doet altijd zo boos’, pruillipte mijn kleinste. Ik besloot met de juf te praten. Zei haar dat hij, ja dat jochie in dat rode zwembroekje wees ik haar aan, vond dat ze nogal streng was. En boos deed. Verbaasd keek ze me aan. Ik haalde mijn schouders op, tenslotte was ik slechts de boodschapper. Ze zou met hem gaan praten. Mooi. Dan was dat ook weer opgelost en hoefde ik niet meer als een dolle mijn kleinste te motiveren.
Ik keek door het raam en zag dat de juf met hem praatte. Hij knikte. Ze lachte. Hij niet. Hij dacht: eerst zien, dan geloven. Toen ik hem in de kleedkamer trof, terwijl ik de zweetdruppels in mijn bilnaad voelde rollen, vroeg ik hoe het gesprek met de juf was geweest. Mijn kleinste keek me aan en sprak de legendarische woorden: ‘mam, dat hoef je ook niet meer te doen, want dat haalt toch niks uit’. Voor de duidelijkheid: mijn kleinste is 5 jaar.
Dus motiveerde ik er weer vrolijk op los. Ik zwom regelmatig met hem en dan was er geen vuiltje aan de lucht. Het was geen vrees voor water. Het was vrees voor de juf.
Wanhopig stelde ik hem iets in het vooruitzicht waarvan ik wist dat hij het wilde hebben: een goudvis. Toen ik hem die worst voor zijn neus hield, rolde mijn oudste met zijn ogen. ‘Weet je nog mam, wat je mij had beloofd als ik mijn C zou halen?’, wees hij mij pijnlijk terecht, ‘precies een goudvis. Nooooit gekregen.’ Ik hoorde mijn kleinste snuiven. Ik zei dat ik als hij A haalde, echt echt echt een goude blub voor hem zou kopen. Zei ik een? Nee, natuurlijk niet, ik bedoelde twee. Ook een voor je broer. Die had ie nog tegoed.
Donderdag, toen het kwik flink was gestegen en de temperatuur in het zwembad sky high was, stond mijn kleinste na afloop van de les voor het raam. Ik hoorde hem niet, en hoewel liplezen niet mijn talent is, dacht ik dat hij mimede: ‘afzwemmuh’. Nee. Niet. Ik omhelsde mijn oudste die wekelijks mee moest en er ook bij gebaat was als zijn broertje zijn diploma’s vlug zou halen.
Ik snelde naar de kleedkamer, en ja hoor, het felbegeerde afzwembriefje had hij in zijn hand. Apetrots was ie. Op de terugweg werd De Man gebeld en het heugelijke nieuws werd verteld. Oma wist het al, die was immers mee, maar opa wilde hij niet bellen. Hij zou het hem persoonlijk vertellen.
Twee dagen later voerden mijn oudste en jongste een gesprek op de achterbank. ‘Weet je, ik ga van mijn eigen geld een cadeautje voor je kopen. Moet je wel je diploma halen, he?’, zei mijn oudste tegen de afzwemmer. Mijn kleinste veerde op. Wilde een Nerf-pistool. Of een doosje Lego. ‘Zoveel geld heb ik niet’, antwoordde mijn oudste. Een klein Nerf-pistooltje mocht heus ook wel. ‘Ik zie wel’, besloot mijn oudste het achterbank gesprek. Mijn hart brak. Ik was ontroerd tot op het bot. Maar weet ook: na A hebben we nog een lange weg te gaan; B en C moeten immers ook binnen worden gezwommen. We moeten maar een enorm aquarium gaan kopen. Ik kijk er niet naar uit.
Karin van Leeuwen (42 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
Patty -
Besef je wel dat 5 ontzettend vroeg is om al af te zwemmen? Had lekker een jaartje gewacht en zoek een zwemvereniging wat beter bij hem past.