Joyce: “Hij vraagt nooit hoe het met mij gaat”

Dolblij was Joyce toen bleek dat ze zwanger was. “Jaap en ik hadden er niet meer  op gerekend, maar werden toch nog ouders.” Haar ziel en zaligheid stopte ze in de opvoeding van Joost, nu 35 jaar. “Hoe moeilijk is het nou helemaal om ook eens te vragen hoe het met mij gaat.”

Zo’n druk gezin

De droom van een groot gezin, heeft ze moeten laten varen. “Tja, dat was voor mij niet weggelegd terwijl ik als meisje droomde van zo’n Italiaans gezin. Een tafel vol kinderen, opa en oma erbij, lekker eten en kletsen en altijd een soort chaos. Dat leek me wel wat.” De realiteit is dat Joyce maar niet zwanger werd. “Jaap en ik zijn de medische molen ingegaan en op het moment dat je daar instapt, is moeder worden zo niet romantisch. We zijn er dan ook mee gestopt en hadden ons er bij neergelegd dat ouders worden niet voor ons was bedoeld.”

Dan maar een leuke tante

Wat vaak gebeurt als je het loslaat: je wens gaat in vervulling. Zo ook die van Joyce en Jaap. “Mijn geluk kon ik niet op toen bleek dat ik zwanger was. Eindelijk! Maar inmiddels was ik ook 42 jaar en was de zwangerschap en de ontwikkeling van ons kindje best spannend. Het vergde een flinke mindset van Jaap en mij want we hadden ons er echt bij neergelegd dat we altijd die leuke oom en tante voor andere kinderen zouden zijn, maar nooit papa en mama van een eigen kindje.”

Wat een cadeautje

Joost was een cadeautje. Een wolk van een baby en hoewel de bevalling een zware was, maakte het Joyce niets uit: zij was moeder, haar droom was uitgekomen. Dat ze als, zoals ze zelf zegt, ‘een oude moeder’ op het schoolplein stond, maakte haar geen bal uit. “Joost en ik waren zo uitzinnig, eindelijk kwam onze lang gekoesterde wens uit. Joost was ons alles en ik heb mijn leven voor hem on hold gezet. Dat ik mijn vriendinnen nauwelijks meer zag omdat ik met mijn kind naar zwemles en andere clubjes moest, vond ik niet erg. Dat was nou eenmaal even niet anders.”

Zuinig op dat jochie

Omdat Joyce en Jaap eindelijk hebben waarop ze zo lang hebben gewacht, zijn ze altijd zuinig geweest op hun zoon. “Of het komt omdat ik een oudere moeder ben, weet ik niet, maar vaak zag ik gevaar in van alles en ik beschermde Joost enorm. Hem mocht niets overkomen, ik moest hem beschermen tegen al het kwaad van buitenaf. Gelukkig is hem nooit iets ernstigs overkomen en daar ben ik zo blij om. Joost is mijn adem, mijn hart mijn liefde.” De tamelijk beschermde opvoeding is gelukt: Joost is inmiddels 35 jaar, heeft een goedlopende zaak en heeft zelf een dochter.

Lege nestsyndroom

Joost loslaten was voor Joyce een van de moeilijkste dingen. “Jaap had het er veel minder moeilijk mee en hij herhaalde steeds maar dat onze jongen niet in zeven sloten tegelijk zou lopen. Maar ik was daar niet zo zeker van en wilde het risico niet lopen dat het wel zou gebeuren. Bovendien miste ik mijn kind, ik miste het zorgen voor hem en zelfs nu hij volwassen is en zelf vader, zorg ik nog steeds graag voor hem. Geef hem eten mee als hij bij ons komt eten. De laatste tijd is dat wat vaker omdat de relatie met de moeder van zijn dochter Mandy momenteel niet zo lekker loopt.”

Lekker zorgen

Met plezier maar ook met een angstig hart helpt Joyce haar zoon waar ze kan. “Nu hij er deels alleen voor staat vind ik het vanzelfsprekend dat ik hem help bijvoorbeeld met oppassen op onze kleindochter. Een paar dagen per week vang ik haar op na schooltijd. Joost pikt haar dan bij ons op en ik zorg er dan voor dat het eten klaar staat en dat Mandy lekker is gedoucht zodat Joost haar als hij na het eten weer thuis is, gelijk in bed kan leggen.” Als Joyce eerlijk is, geniet ze enorm van het zorgen voor haar zoon en kleindochter.

Zware tijd

Temeer omdat haar Jaap nu bijna een jaar geleden zijn laatste adem uitblies. “Jaap voelde zich niet lekker ging naar een dokter en kreeg vreselijk nieuws. Stuk waren we ervan. Ik kan wel zeggen dat ik voor mijn kleindochter Mandy uit mijn bed kwam want voor mij hoefde het niet meer zonder Jaap. Maar als ik dat meiske weer zag, zo blij en lief, wist ik weer waarom ik verder moest. Inmiddels heb ik er vrede mee en mijn leven weer op orde en vind ik het fijn dat ik wat kan betekenen voor Joost en Mandy.” Minder fijn vindt Joyce dat haar zoon nooit vraagt hoe het met haar gaat.

Ik doe alles voor hem

“Dat is toch best gek? Ik doe alles voor hem, soms maak ik zelfs zijn appartement schoon omdat hij het zo druk heeft, maar hij zal nooit binnenkomen en vragen: ‘hey moeders, hoe is het nou eigenlijk met jou?’ terwijl ik echt wel momenten heb dat ik het niet meer zie zitten. Natuurlijk houd ik me groot, ik ben niet het type om te klagen maar het valt me op dat Joost soms behoorlijk egoïstisch kan zijn en dat vind in niet leuk. Ik kan wel steeds opdraven om te komen oppassen, maar eens een keer aan mij vragen hoe het met me gaat, ho maar. En dat terwijl ik het nog steeds niet makkelijk heb. Ik mis Jaap enorm.”

Een bedankje is genoeg

Ze weet ook niet goed waar dat egocentrische gedrag vandaan komt. “Jaap was niet zo en ik al helemaal niet. Ik ben geïnteresseerd in mensen, wil oprecht weten hoe het met ze gaat. Joost begint al te kakelen bij de voordeur als hij binnenkomt, reuze gezellig hoor, maar interesse tonen in zijn moeder, daaraan doet hij niet. Ik zou het prettig vinden als hij oog zou hebben voor mij als mens en zo nu en dan eens zijn waardering uitspreekt voor de hulp die ik hem bied. Dag en nacht bij wijze van spreken sta ik voor hem klaar, daar kan je toch ook wel eens dank je wel voor zeggen?”

Wat vind jij? Zit Joyce te vissen naar complimentjes en aandacht? Of vind je het niet meer dan normaal dat oudere kinderen geïnteresseerd zijn in het welzijn van hun ouders en willen weten hoe het met ze gaat? Zeker als een moeder zoveel voor haar kind doet en altijd maar klaarstaat? Zeg jij er iets over tegen je kinderen? Of draag je je lot in stilte? Praat mee in de comments onder dit artikel, vinden we leuk!

Bovenste afbeelding: Freepik