Toen Willemijn en Roland elkaar in de kroeg tegen het lijf liepen, sprong de vonk direct over. “Allebei net alleen en niet per se op zoek naar iets nieuws. Roland was makelaar in Utrecht, had al een echte baan en woonde in een koopappartement. Ik was net klaar met studeren, had drie huisgenoten en vond het leventje van Roland heerlijk. Al snel trok ik bij hem in en nu, 16 jaar later en twee kinderen verder, zijn we nog steeds een stel. De vraag is alleen: voor hoe lang nog…?”
Ik miste iets
Waar Roland lekker bezig was als makelaar, had Willemijn wat meer tijd nodig om haar plek op de arbeidsmarkt te vinden. “Ik heb kunstgeschiedenis gestudeerd, maar zoals bekend is daar niet veel werk in te vinden. Even werkte ik als docent op een hogeschool, maar ik vond dat werk onpersoonlijk en ik miste iets. Na de geboorte van ons tweede kind besloot ik tijdelijk te stoppen met werken en die tijd te gebruiken om te ontdekken wat ik wél wilde doen.”
Dankbaar voor deze tijd
Dat was een hele zoektocht. “Ik pakte het serieus aan, sprak met een loopbaanbegeleider voor volwassenen en volgde sessies bij verschillende coaches. In die tijd leerde ik mezelf beter kennen en ontwikkelde ik me tot een krachtig en zelfverzekerd mens en moeder. Nu werk ik parttime als onderwijs assistent en yoga docent. Ik ben nog steeds heel dankbaar voor die tijd. Niet alleen omdat ik mezelf die kans gunde, maar ook omdat Roland mij de ruimte gaf en tijdelijk het circus financieel draaiende hield.”
Niet waar ik blij van word
Tijdens het traject ontdekt Willemijn dat ze spiritueler is dan ze dacht. “Ik vond (en vind!) mezelf niet zweverig. Maar ik geloof wel dat we in verbinding staan met de natuur en dat alles verband houdt met elkaar. Ik ontdekte dat ik het fijn vind om te mediteren en dat ik mezelf best graag terugtrek. Voor die tijd waren we altijd op pad. Doordeweeks aan het werk en in het weekend veel afspraken met vrienden en etentjes. De gesprekken gingen vaak over werk, carrière en geld: onderwerpen waar Roland graag over praat. Maar ik ontdekte dat dit eigenlijk helemaal geen dingen zijn waar ik blij van word.”
Hij heeft daar niks mee
Steeds vaker spreken Roland en Willemijn apart met vrienden af. “Eerst hadden we etentjes met vrienden die vaak tot laat doorgingen en waarbij je de volgende ochtend hartstikke brak was. Maar toen ik aan mezelf ging werken en stopte met drinken, maakte ik andere vriendinnen. Ik deed cacao-ceremonies, yoga en gezamenlijke meditaties. Ik omringde me al snel met vrouwen bij wie ik me helemaal op mijn gemak voelde en waar ik zo veel liefde van kreeg. Roland heeft daar niks mee en ging met zijn vrienden de kroeg in of een weekend golfen in een luxe resort. Dingen die ik vroeger ook leuk vond, maar nu echt ontstegen ben.”
Zoekt geen diepgang
Roland vraagt vaak waarom Willemijn zo ‘saai’ is geworden. “Ik drink niet meer, sta elke dag om vijf uur op om te mediteren en te journalen, wil niet meer laat de deur uit en heb geen zin meer in lege gesprekken over auto’s, horloges en reisjes. Dat is niet waar het om gaat in de wereld. En ik neem het Roland niet kwalijk. Hij heeft zich nooit op die manier ontwikkeld. Maar wat ik hem wel kwalijk neem, is dat hij ook niet meer diepgang lijkt te zoeken.”
Hij kan niet mee
Regelmatig probeert Willemijn met Roland te praten over thema’s die haar nu bezighouden. “Ik breng onderwerpen op als klimaatverandering, ons voedselsysteem of de normen en waarden die wij onze kinderen willen meegeven. Roland kan niet mee in die gesprekken. Hij heeft simpelweg de taal en kennis niet om diepere gesprekken te voeren. In zijn werk is hij vooral bezig met geld, onderhandelingen en technische kwesties. Het gaat niet over gevoel en alles is snel, snel, snel. Daarom heb ik hem meerdere keren goede boeken gegeven waar hij veel uit zou kunnen leren. Maar die lezen? Ho maar.”
Wie moet veranderen
Willemijn worstelt met haar gevoelens voor Roland. “Hij is mijn man en de vader van onze kinderen. Maar we lijken niets meer te delen. Toch heb ik zo veel aan hem te danken en ben ik financieel grotendeels afhankelijk van hem. Ik weet dat het niet beter wordt als ik bij hem wegga, maar op deze manier blijven voelt niet goed. Ik weet dat ík degene ben die is veranderd, niet hij. Kan ik dan van hem verlangen dat hij zijn blik gaat verbreden? Of moet ik terug naar wie ik was? Ik vind het echt heel lastig…”
Bovenste afbeelding: Freepik
Joris -
Ik snap dat je diepgang mist als je werkt als onderwijs assistent en yoga docent. Je vond en vind jezelf niet zweverig, maar ontkracht dat erna direct (‘in verbinding staan met de natuur’, ‘alles houdt verband met elkaar’, cacao-ceremonies, gezamenlijke meditaties). Je voelt je evident verheven boven anderen, waaronder je man en je ‘oude zelf’ door aan te geven dat je met vrienden naar de kroeg gaan of lekker golfen ontstegen bent. Je wilt jouw nieuwe hobby aan hem opdringen (je geeft hem boeken waaruit hij veel zou kunnen leren)… Je kunt niet van hem verlangen dat hij zijn blik gaat verbreden, nee. Je hoeft ook niet terug naar wie je was, nee. Je zou kunnen proberen om gewoon maat te houden en niet te radicaliseren – als dat niet al te laat is. Balans – gewoon normaal doen. En anders moet je lekker je eigen gang gaan met een scheiding tot gevolg. Je hebt alleen (en deels samen) keuzes gemaakt die consequenties hebben voor jezelf, je man én je kinderen. Succes hè!