Lottie: “Hij heeft een man-cave, maar ik heb geen plek voor mezelf”

Een gezellige liefdevolle bende, dat is hoe het bonusgezin van Lottie en Ino vaak wordt genoemd. Daar zijn ze best trots op, want vaak hoor je dat het in dat soort gezinnen moeizaam verloopt. Nu heeft Ino sinds kort een man-cave en Lottie wil ook graag een ruimte voor zichzelf, maar dat zit er voorlopig niet in…

Hij is vast geen single

Het leven van Lottie kwam in een stroomversnelling toen ze Ino ontmoette, nu ruim twee jaar geleden. “Ik ontmoette Ino op een feestje van een vriendin en we raakten aan de praat. Leuke kerel, zal wel bezet zijn, dacht ik nog. Maar niets was minder waar: Ino vertelde dat hij zijn vrouw, de moeder van zijn twee zonen, had verloren. We praatten over verlies en rouw en het alleen ouderschap en aan het eind van de avond wisselden we telefoonnummers uit. Ik was nog lang niet uitgepraat met deze leuke man.”

Stapelverliefd

En die leuke man was ook nog lang niet uitgekletst met Lottie. Na hun eerste ontmoeting volgde al snel een tweede. “Eerst was onze relatie puur vriendschappelijk, maar later ontdekten we dat we stapelverliefd op elkaar waren. Heerlijk! Voor het eerst na mijn scheiding voelde ik weer vlinders.” Na een tijdje besluit Lottie om bij Ino in te trekken, samen met haar twee dochters. “Natuurlijk moest iedereen in het begin wennen aan de nieuwe situatie; opeens was het huis overbevolkt. Gelukkig heeft Ino een groot huis en hebben alle vier de kinderen een eigen kamer.”

Koude kermis

Inmiddels is de oudste zoon van Ino gaan studeren in Groningen en heeft daar een kamer in een studentenhuis. “Ik fantaseerde al een tijdje over zijn kamer, ik dacht: als hij weg is, wil ik zijn kamer eigenlijk wel omdat ik merk dat ik soms wat me-time nodig heb.” In gedachten heeft Lottie de kamer van de naar Groningen vertrokken zoon al ingericht. “Voordat ik Ino ontmoette deed ik veel aan yoga en mediteerde ik veel, maar door mijn leven met Ino en de kinderen kwam daarvan niet zo veel meer. De vrijgekomen kamer zou perfect zijn om me zo nu en dan terug te trekken.” Als ze haar plan met Ino overlegt, komt Lottie van een koude kermis thuis.

Man-cave van maken

“Toen ik er ’s avonds bij Ino over begon, keek hij me verbaasd aan, want van die kamer wilde hij een man-cave maken. En eigenlijk was er geen discussie mogelijk.” De volgende dag haalt Ino de kamer van zijn oudste zoon leeg en zet er een slaapbankje neer, zijn cd’s en gitaar. In de hoek een koelkastje aan de muur een mega-televisiescherm. Lijdzaam ziet Lottie het toe en voelt zich niet gezien. “Ik heb er alles voor gedaan om van ons samengesteld gezin een pracht gezin te maken en dat is gelukt. Zo vaak krijgen Ino en ik complimenten over hoe wij twee gezinnen in elkaar hebben geschoven tot één. En ik kan je zeggen dat het niet altijd makkelijk was.”

Wat? Een man-cave?!

Er zijn momenten geweest dat Lottie op het punt stond de handdoek in de ring te gooien. “Maar telkens vond ik de moed om door te zetten omdat ik wist dat Ino en ik bij elkaar horen. En ja, het zijn tropenjaren, mijn meiden puberen allebei dus dat is best lastig soms. Wel gaan ze nog om het weekend naar hun vader en dan hebben Ino en ik wat meer ruimte in ons huis. Maar die kamer om me zo nu en dan even terug te trekken had ik echt wel heel graag gewild.” Eerlijk gezegd is Lottie best een beetje teleurgesteld in Ino dat hij zonder overleg met haar de kamer heeft ingepikt en er een man-cave van heeft gemaakt. “Dat soort dingen overleg je toch gewoon met elkaar? Ik vind het lastig om op mijn strepen te staan maar ik merk dat ik er een beetje doorheen zit.”

Claimen die kamer

De beste vriendin van Lottie snapt niet dat ze niet alsnog die kamer claimt. “Marij vindt dat ik mezelf wegcijfer in de relatie met Ino. Het grootste gedeelte van het huishouden neem ik voor mijn rekening, ik zorg voor de kinderen en kook elke dag. Daarnaast werk ik vier dagen en heb ik mijn clubjes en vriendinnen. Als ik thuis ben, is het belangrijk om even stoom af te blazen en een plekje voor mezelf te hebben. Ino was verbaasd toen ik dat aangaf en zei dat ik toch ook gewoon op de bank kan zitten met mijn tijdschriftje en muziek.”

Verboden toegang

Wat Lottie moeilijk vindt, is dat in de man-cave van Ino een foto van zijn vrouw die er niet meer is pontificaal aan de muur prijkt. “Ja enerzijds snap ik dat wel, maar het is wel heel erg in my face. Daarnaast heeft Ino liever niet dat ik zijn kamer kom en al helemaal niet om schoon te maken. Hij heeft gezegd dat het echt zijn terrein is en bijna een soort verboden voor vrouwen. Alleen zijn zoon mag op de slaapbank liggen als hij een weekend thuis is. Ik vind het lastig en voel me eigenlijk tamelijk buitengesloten. Het valt me een beetje tegen van Ino en mijn vriendin zegt dat ik het gesprek opnieuw met hem moet aangaan maar ik kan me niet voorstellen dat hij zijn bank, gitaar en koelkastje zonder pardon uit de kamer haalt zodat ik er in kan trekken.”

Best zuur

Lottie heeft zich er maar bij neergelegd en wacht tot het moment het volgende kind het huis verlaat. “Maar zo hoort dat toch niet echt te gaan, toch? We hebben allemaal behoefte van privacy en respecteren die ook van de ander, maar nu ben ik degene die het meeste water bij de wijn moet doen en dat voelt best een beetje zuur. Ook al omdat ik het huis ben getrokken waar ook eerst de moeder van de jongens van Ino woonde. Alles is nog precies zoals het toen was. Al mijn meubels en spullen zijn verkocht. Soms heb ik het gevoel dat haar energie daar nog steeds is. Ik vind het lastig en weet niet zo goed hoe ermee om te gaan. Dat plekje voor mezelf was zó fijn geweest.”

Heb jij een eigen ruimte in het gezamenlijke huis? Of vind je dat onzin? In je eigen huis voel je sowieso toch thuis? Wat raad jij Lottie aan? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Afbeelding: engin akyurt via Unsplash