Aurora voelt zich al maanden gespannen op haar werk. Ze heeft een fijne baan, leuke collega’s, en een leidinggevende die over het algemeen vriendelijk lijkt. Toch is er iets dat haar constant op de zenuwen werkt. “Ik durf niet eerlijk te zijn tegen mijn baas,” vertelt ze. “Het voelt alsof ik elk woord moet wegen, omdat ik bang ben dat het verkeerd valt. En wat er dan gebeurt? Ik wil er eigenlijk niet aan denken.”
Alles opkroppen
Aurora legt uit dat ze altijd een perfectionist is geweest. “Ik wil dat alles klopt. Dat ik goed overkom. En dat betekent dat ik vaak mijn echte gevoelens en meningen wegstop. Op het werk betekent dat dat ik dingen zeg die ik niet volledig meen, of problemen voor mezelf houd omdat ik bang ben voor de reacties.” Ze voelt dat dit haar energie kost. “Het is heel vermoeiend. Je bent constant alert, denkt na over alles wat je zegt, en probeert te voorspellen hoe iemand zal reageren. Het voelt alsof je nooit echt jezelf kunt zijn.”
De angst voor de gevolgen
De angst om eerlijk te zijn komt niet uit het niets. “Ik heb een paar keer eerder dingen gezegd die verkeerd vielen bij mijn baas. Niets groots, gewoon kleine meningen of kritiek, maar de sfeer veranderde direct. Dat is ingesleten. Sindsdien ben ik huiverig om nog iets te zeggen. Ik denk voortdurend: wat als ik nu een fout maak of iets verkeerd formuleer? Wat als ik mijn baan verlies?” Aurora ziet hoe dit haar werkplezier beïnvloedt. “Het betekent dat ik me minder betrokken voel. Dat ik niet echt meedraai in het team, omdat ik altijd op de achtergrond blijf. Ik merk dat mijn motivatie en energie langzaam wegslijten. Ik voel me soms zelfs een beetje gevangen in mijn eigen angst.”
Kleine stappen
Ze probeert kleine stapjes te nemen. “Ik begin met dingen die weinig risico lijken te hebben. Een idee voorstellen, of een kleine vraag stellen. Het voelt als een overwinning als het goed gaat. Maar als het misgaat, wat natuurlijk af en toe gebeurt, voelt dat als een enorme stap terug.” Aurora wil graag een betere balans vinden. “Ik weet dat eerlijkheid belangrijk is. Niet alleen voor mijn werk, maar ook voor mijn eigen gevoel van zelfrespect. Als ik alles opkrop, word ik er uiteindelijk alleen maar ongelukkig van. Maar de angst blijft constant op de achtergrond.”
De druk van de buitenwereld
Het helpt ook niet dat ze collega’s ziet die wél hun mond durven open te doen. “Ik zie anderen die hun mening geven, zelfs als ze het oneens zijn met de baas. Ze lijken daar geen last van te hebben. En ik? Ik voel me nog meer ingesloten, omdat ik denk dat ik anders ben. Alsof ik zwak ben of niet durf. Terwijl ik gewoon bang ben voor de consequenties.” Aurora beseft dat ze niet de enige is. “Veel mensen hebben dit, dat weet ik inmiddels. Maar dat maakt het niet makkelijker. Het voelt persoonlijk, alsof je de enige bent die zichzelf constant tegenwerkt.”
Afbeelding: Freepik
Linda -
Zo’n verhaal waarvan ik denk: what the heck is het probleem? Wacht, ik zie het al, er worden dingen gedacht en gevoeld. ‘Ik voel me nog meer ingesloten, omdat ik denk dat ik anders ben. Alsof ik zwak ben of niet durf. Terwijl ik gewoon bang ben voor de consequentie.’ Precies daar hulp voor zoeken.