Esther: “Mijn vriendin laat haar kinderen geen sorry zeggen”

Haar man vindt dat ze veel te snel en te vaak ‘sorry’ zegt, maar Esther kan er niets aan doen: zo is ze nou eenmaal opgevoed. In het woordenboek van haar vriendin Kathy komt sorry niet voor en dat stoort Esther. “Ze leert het haar kinderen ook niet.”

Ja sorry hoor

Ja sorry hoor, maar ik vind het normaalste zaak van de wereld dat je als je bijvoorbeeld tegen iemand aanbotst je even laat weten dat dat niet de bedoeling was. Dat is toch heel normaal?” steekt Esther van wal. Haar moeder hamerde er vroeger op dat zij en haar broer excuses aanboden als er iets gebeurde. “Ik kan me nog herinneren dat mijn broer en ik alle bloemen uit de hortensia van mijn oma hadden geknipt. Oma was haast ontroostbaar terwijl wij gewoon een grapje wilden uithalen. Woest was mijn moeder en we moesten van haar van ons zakgeld een nieuwe plant voor oma kopen en ‘sorry’ zeggen.”

Overdrijf niet zo

Vooral dat sorry zeggen vond Esthers moeder het belangrijkste. “Ik ben nu blij dat mijn moeder ons er telkens weer op wees, want ze heeft gelijk. Als iets per ongeluk gebeurt, is dat helemaal niet erg, als je je er daarna maar voor verontschuldigt.” Esther geeft toe dat het woord bij haar wel heel erg voor in de mond ligt. “Ik houd er niet van om kwade blikken te krijgen of, erger, dat ik verrot word gescholden. Dus als iemand in een drukke winkelstraat tegen me aanloopt, zal ik altijd sorry zeggen, ongeacht wiens schuld het was. Mijn man Dennis wordt daar wel eens moe van en vindt dat ik het excuseren wel heel erg overdrijf. Liever zo dan lomp te zijn.”

Los het op!

Als de kinderen van Esther bedoeld of onbedoeld iemand pijn doen of kwetsten, wil ze dat haar kinderen hun excuses aanbieden. “Dat spreekt toch voor zich? Als ze ruzie hebben gehad met vriendjes of vriendinnetjes, of als ze per ongeluk iets omver lopen of stoten, dan vind het ik het belangrijk dat het wordt opgelost. En ja, daar hoort negen van de tien keer sorry zeggen bij als dat nodig is natuurlijk. Ik ga ervan uit dat de meeste ouders hun kinderen dat leren toch?” Dat kan Esther dan wel denken, haar vriendin Kathy gaat heel anders met deze kwestie om.

Samen spelen

“Ik ken Kathy al jaren en onze kinderen spelen regelmatig met elkaar. Dat gaat eigenlijk altijd zonder een onvertogen woord. Ze kunnen het goed met elkaar vinden en spelen graag met elkaar. Regelmatig plannen Kathy en ik dus een playdate. Soms gaan we met z’n allen naar het zwembad, een andere keer naar de speeltuin maar ook spelen de kinderen of bij ons, of bij Kathy thuis.” Een paar weken geleden kwam Kathy op een zonnige middag onverwachts langs met haar kinderen. “Geen enkel probleem, de deur staat bij ons altijd open, ook voor spontaan bezoek. Kathy’s zoontje Boy huppelde gelijk de trap op naar boven om met Nina, ons dochtertje, te spelen.”

Daar ging haar auto

Terwijl Esther en Kathy beneden op de bank een kop koffie dronken, hoorden ze de kinderen vrolijk spelen. “Maar opeens veranderde de sfeer. Ik hoorde Nina schreeuwen en huilen. Dat doet ze nooit zo maar, dan is er echt wel iets aan de hand. Ik liep de trap op naar boven en trof daar een met de poppenkast spelende Boy en een op de grond zittende verdrietige Nina aan. Wat bleek nou? Boy had de speelgoedauto van Nina kapot gegooid. Nina was ontroostbaar en het leek me een goed idee om de kinderen mee naar beneden te nemen om het er over te hebben.”

Niks aan de hand

Zo gezegd, zo gedaan. Kathy vraagt wat er aan de hand is, en met horten en stoten vertelt Nina het verhaal. Hoe Boy haar speelgoedauto stuk had gegooid. “Ik vroeg aan Boy of het waar was wat Nina vertelde en Boy knikte. Verwachtingsvol keek ik naar Kathy maar die klapte in haar handen en zei: ‘niks aan de hand dus, ga maar weer lekker spelen’. Ik wist niet wat ik hoorde. Geen: ‘nou Boy, dat deed je vast niet expres, zeg maar sorry tegen Nina’ of iets van die strekking. Toen de kinderen naar boven gingen, vroeg ik Kathy ernaar. Waarom ze Boy geen sorry liet zeggen. Kathy reageerde gepikeerd en vindt dat haar kind geen sorry hoeft te zeggen. Het zijn toch immers kinderen?”

Geen sorry zeggen? Leer het ze nou goed

Nou, dat is Esther niet met Kathy eens en ze heeft er een hele nare smaak aan overgehouden. “Het gaat er bij mij niet in dat ze vindt dat Boy geen sorry hoeft te zeggen. Juist omdat hij een kind is, is het zo belangrijk om hem deze omgangsregel te leren. Ik snap er echt niets van en zou het liefst er met Kathy over praten, maar durf het niet zo goed. Ik weet niet of ik daar goed aan doe en twijfel. Laat ik mijn dochtertje spelen met een vriendje dat geen sorry hoeft te zeggen als hij per ongeluk iets stuk maakt of niet?”

Wat vind jij? Sorry zeggen is zo moeilijk niet, maar zorgt wel voor een opgeklaarde lucht. Of vind je mensen veel te snel en te vaak sorry zeggen? Hoe ga jij ermee om? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Liza Summer via Pexels