Bregje en haar zus Floor groeiden op een melkveebedrijf op. “Een heerlijke plek waar we gewoon lekker ons gang konden gaan. Spelen op de hooizolder, ’s nachts uit bed als er een kalfje geboren werd, en mijn vader helpen op het land of in de stal. Als kind droomden mijn zus en ik ervan om het bedrijf samen over te nemen. De droom kwam uit. Althans, half. Ik nam het bedrijf over en mijn zus ging het onderwijs in. En man, ik baal steeds vaker van haar carrièrekeuze, vooral als ze haar ‘kennis’ botviert op míjn kinderen!”
Veel lol in
Het is geen makkelijke sector om in te werken, maar Bregje zou het niet anders willen. “Heel Nederland weet inmiddels dat boeren het niet makkelijk hebben. Gelukkig loopt het goed en hebben mijn man en ik er veel lol in. Samen verzorgen we de dieren en runnen het bedrijf. Onze twee kinderen, Sem (9 jaar) en Pippa (7 jaar), helpen lekker mee als ze uit school komen. Op vakantie gaan doen we zelden, maar eerlijk is eerlijk: er gaat weinig boven een zomer op de boerderij. Zo zien onze kinderen het gelukkig ook.”
Onderwijsassistent
Floor, de zus van Bregje, verloor de interesse in het melkveebedrijf toen ze een jaar of dertien was. “Ineens wilde ze niet meer boeren, maar het onderwijs in. Mijn ouders vonden dat prachtig en stimuleerden dat dan ook flink. Aanvankelijk wilde ze graag juf worden, maar de havo was te hoog gegrepen. Uiteindelijk volgde ze de opleiding tot onderwijsassistent. En dat is het beroep dat ze nu al ruim vijftien jaar uitoefent.
Goede kracht
Als onderwijsassistent ondersteunt Floor de leerkracht bij lesactiviteiten, begeleidt ze individuele leerlingen, bereidt ze lesmateriaal voor, organiseert ze klasactiviteiten en helpt ze in het speciaal onderwijs met extra zorg en aandacht voor leerlingen. “Supergoed werk natuurlijk! Echt, de school kan niet zonder goede onderwijsassistenten. En ik weet zeker dat Floor een bijzonder goede kracht is voor de school waar ze werkt. Ze is nooit ziek, neemt het werk super serieus en werkt niet voor niets al vijftien jaar op dezelfde plek.”
Benoemt het constant
Toch heeft Bregje niet alleen een fijn gevoel bij het werk van haar zus. “Ze neemt het nogal mee naar huis… En dan bedoel ik niet de verhalen over haar leerlingen, maar meer haar communicatietools. Ze legt het er altijd heel dik bovenop dat ze ‘juffie’ is en benoemt dat constant. Dat ze zichzelf officieel helemaal geen juf mag noemen, is tot daar aan toe, maar dat ze zich in ons bijzijn wel flink als juf gedraagt, is mega-irritant.”
Laat maar aan de juf over
Aan voorbeelden voor het irritante gedrag van haar zus geen gebrek. “Ze praat heel overdreven duidelijk en netjes tegen onze kinderen. Daarnaast moet voor haar alles een soort les zijn of iets leerzaams bevatten. ‘Wat hebben jullie hiervan geleerd?’ of ‘Wat zegt dit hierover?’, kan ze op de meest random momenten aan de kinderen vragen. Echt heel irritant. Als we gezellig in de dierentuin lopen of op een verjaardag zijn, hoeven ze niet aangesproken te worden alsof ze in de klas zijn. Laat dat maar lekker aan hun juf over.”
Corrigeerde zij mijn kind?!
Het overdreven correcte en stimulerende gedrag van haar zus is vervelend, maar wat Bregje nóg meer stoort, is wanneer haar zus de kinderen corrigeert. “Laatst waren Floor en ik in gesprek, toen Pippa enthousiast met een verhaal naar ons toe kwam. Pippa begon direct honderduit te praten en mijn aandacht ging dus van mijn zus naar mijn dochter. Maar nog voor ik hierop kon reageren, tetterde mijn zus er al doorheen: ‘Pippa, mama en ik zijn in gesprek. Als je wat wil zeggen, wacht je even tot wij uitgesproken zijn. Dan ben jij aan de beurt.’ En ze wendde zich weer tot mij. Ik stond versteld; corrigeerde zij daar nou mijn kind?!”
Lezen op feestje
Nog een voorbeeld dat meteen in Bregje opkomt, is het ‘leesincident’ bij Floor thuis. “We waren op de koffie voor haar verjaardag. Floor had een stapel kinderboeken klaargelegd voor Sem en Pippa. Op zich lief, maar het vervelende was dat ze dit samen met hen wilde doen. Sem en Pippa lezen thuis en op school al genoeg en wilden graag met de hond in de tuin gaan spelen. Maar dat mocht niet van Floor; ze vond dat de kinderen eerst een kwartiertje moesten lezen. Lief als ze zijn, deden ze dat. Maar toen Floor ze leestips ging geven en zei dat ze best wat meer tempo mochten maken, greep ik in. ‘Floor, we zijn op de koffie, niet op school. Laat die kinderen met rust. Bovendien bén je geen juf. Ik laat het onderwijzen van mijn kinderen liever over aan een echte leerkracht.’ Dat vond mijn zus niet leuk.”
Woest als ze dit bij mijn kinderen doet
Bregje heeft geen zin in gedoe met Floor. “Dat is het me niet waard. Maar het maakt me echt woest als ze zo tegen de kinderen doet! Ze is hun juf niet. Sterker nog: ze is helemaal geen juf. Ik vind het werk dat ze doet goed, maar ze moet niet denken dat ze mijn kinderen iets hoeft te leren. ”
Afbeelding: Unsplash+
Joris -
De omschrijving klinkt tamelijk akelig – het lijkt me op basis van de beperkte omschrijving een naar mens. Voor zover ik weet is ‘juf’ een geen beschermde titel, dus ze mag zich wel degelijk zo noemen. Maar jezelf zo noemen, maakt je nog geen juf. Ze is wat ze is: assistent. Los daarvan staat het iedereen vrij een ander aan te spreken op het onderbreken van een gesprek. Die kinderen zullen toch manieren moeten leren.