Het leven is druk met een jonge hond. Dat moet je je wel realiseren vóórdat je er één aanschaft. Dat deed ik ook, want met honden ben ik opgegroeid en zodra mijn werk het toeliet, heb ik er zelf één opgenomen, nu 28 jaar geleden. Nog altijd wegen de plezierige momenten op tegen de keren dat je denkt: Hè, jammer, daar kan ik niet heen vanwege de hond.
Maar toch overvalt het me soms, dat ik echt moet bekennen hoe pittig het opvoeden van een pup is. Waar ben ik aan begonnen, verzucht ik me dan. Je kunt soms zo opgaan in je werk, dat je vergeet consequent te zijn, of dat je niet door hebt hoe slim zo’n beestje jou om de tuin wil leiden. Ze kan sluipen als een zwarte panter.
Inmiddels is May ruim drie maanden bij ons. Over sluipen gesproken. Het is erin geslopen, dat we de regels gingen versoepelen. En vandaag in het bos kwam ik dit opeens tegen. De boodschap? Als je May een vinger geeft, neemt ze de hele hand. Mevrouw luisterde voor geen meter, deed precies waar ze zelf zin in had en liet me het nakijken. Was ik terug bij af?Nee. Gelukkig is het met een jonge hond zo, dat wat je erin gestopt hebt, ooit weer terugkomt. Eigenlijk vroeg ze me om structuur en aanpak. Nou, die kreeg ze. En ik stond er perplex van hoe keurig ze zich plotseling – weliswaar angelijnd – weer hield aan mijn commando’s. Ze was onder de indruk, dat was duidelijk.
May is uiteindelijk van oorsprong een zwerfhond die heeft moeten zoeken naar eten. En helaas is gebleken dat mensen in het bos veelvuldig hun “grote boodschap” neerleggen. Dat blijkt voor honden een ware delicatesse te zijn. Ze stallen bruintje niet eens ver de bosjes in, nee, gewoon vrijwel náást het wandelpad. Wildplassen is strafbaar, maar dit blijkbaar niet. Met haar overontwikkelde reukorgaan spoort May die – in haar ogen en vooral bek – lekkernijen op, maar helaas kan ze er ziek van worden. Dus probeer ik het haar af te leren. Een onmogelijke opgave. Zeker nu ze doorheeft, dat ik de touwtjes wat liet vieren.
Hoe vermoeiend het ook is, ik moet gewoon echt weer de puntjes op de i zetten. Díe grote boodschap kreeg ik nu eens van haar. En zo gaan we er weer flink tegenaan: streng maar rechtvaardig. En als ze dan thuis weer lief in haar gebloemde mandje ligt… Tja. Dan houden we weer onvoorwaardelijk van haar.
