Zo nodig naar de wc moeten dat het je geen moer meer kan schelen waar je je plas uiteindelijk achterlaat? Gelukkig heb ik het zelf niet zo vaak meegemaakt, maar ik kan je verklappen dat ik het een keer op een parkeerplaats naast de auto heb gedaan. Ik had op die parkeerplaats een wc verwacht die er uiteindelijk niet bleek te zijn. En toen was er geen houden meer aan. Het was of plassen in de auto of plassen in de goot. Je zult begrijpen waar ik voor gekozen heb, want ik wilde geen natte broek en een natte auto riskeren.
Bang voor plasongelukken
Zojuist las ik Metronieuws dat één op de twintig Nederlanders thuis blijft door een tekort aan openbare toiletten. Uit onderzoek van Continentie Stichting Nederland (CSN) blijkt dat er te weinig openbare toiletten in Nederland zijn. Vooral voor mensen die last hebben van incontinentie of andere plasproblemen is dit vervelend. Als zij plasdrang op voelen komen moeten ze zo snel mogelijk naar een toilet en aangezien er te weinig openbare toiletten zijn komen ze vaak in vervelende situaties terecht. Uit angst voor plasongelukken blijven ze dan liever thuis!
Om de vijfhonderd meter
Volgens Karel van Koppen, onderzoeker van CSN, die in Metronieuws wordt geciteerd, is dat niet alleen vervelend, maar in strijd met het VN-verdrag handicap dat tot doel heeft het bevorderen, beschermen en waarborgen van de mensenrechten van mensen met een beperking. “Er zit verbetering in, maar op sommige plekken in het lang gaat het nog steeds niet goed. Daar moet verandering in komen”. Over wat er anders moet, is Van Koppen stellig. “De oplossing zou zijn dat er in drukke winkelgebieden, parken en andere hotspots om de vijfhonderd meter een openbaar toilet komt. Mensen in nood moeten namelijk binnen vijf minuten naar de wc kunnen.”
Taboesfeer
Omdat plasproblemen nog steeds heel erg in de taboesfeer blijven trekken uiteindelijk maar weinig mensen aan de bel, terwijl uit onderzoek blijkt dat de problemen er wel zijn. Volgens Van Koppen hebben gemeenten ook geen idee van wat er speelt. “Ze zeggen dan bijvoorbeeld dat ze helemaal geen klachten krijgen van mensen en niet van het probleem af weten. Maar er heerst een groot taboe op praten over plasproblemen. Veel mensen durven er niet eens mee naar de huisarts, laat staan dat ze de gemeente bellen.”
