Het is nu zes jaar geleden dat Robin een eind aan zijn leven maakte. Hij was 27 jaar toen hij besloot dat het mooi was geweest. Moeder Marianne kan er maar niet aan wennen dat haar zoon er niet meer is. “Robin was mijn zonnestraaltje, hij gaf mijn leven kleur. Ik heb mijn bezigheden weer opgepakt, maar ze missen de glans die er voor het overlijden van Robin wel was.”
Magere Hein
Robin was de oudste uit het gezin. “Ik trouwde met Maarten en een jaar daarna was ik in verwachting. Zielsgelukkig waren we. We keken uit naar onze baby.” De bevalling ging niet van een leien dakje. Marianne (50) was thuis begonnen maar werd met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gebracht. Ze had een vruchtwaterembolie, een levensbedreigende complicatie. Wonderwel overleven zowel moeder als zoon het. “Ik realiseerde me dat ik door het oog van de naald was gekropen.” De start was stormachtig, maar Robin was een lieve baby. Een tevreden kind. Zijn basisschool tijd was een leuke. Hij had veel vriendjes, leerde makkelijk en graag en was een fijne leerling. In de puberteit wordt Robin steeds stiller. “Hij trok zich terug op zijn kamer. Maakte huiswerk en tekende veel. Hij kon dat goed, maar het was somber. Hij tekende met een zwart potlood vooral doodshoofden. Kruisen. Magere Hein. Ik werd er altijd een beetje bang van. Als ik vroeg waarom het zo somber moest, haalde hij zwijgend zijn schouders op.”
Stemmen
Marianne ontdekt dat haar zoon blowt. Als ze hem ermee confronteert, ontkent hij het niet. “Ik heb het nodig mam, het is zo druk in mijn hoofd. Ik hoor zoveel stemmen, ik word er gek van. Een joint kalmeert me,” had hij huilend bekend. Ik schrok enorm. Vroeg of ik hem kon helpen. Hij zei van niet. Ik hield hem in de gaten. Hij ging er steeds slechter uit zien. Met Maarten kon ik er nauwelijks over praten. Hij is praktisch. Ons kind moest gewoon hulp zoeken. Punt. Zo makkelijk was het niet. Ik probeerde het gesprek op gang te houden tussen Robin en mij. Hij deelde steeds minder.”
Spanning
Robin bleef steeds vaker een nacht weg. “Ik had geen idee waar hij uithing. Bleef de hele nacht wakker, wachtte tot hij thuiskwam. Soms sloop hij ’s ochtends vroeg naar zijn kamer, andere dagen kwam hij ’s middags pas weer thuis. Altijd was ik blij en opgelucht dat hij er weer was. De spanning werd ondraaglijk. Ik sprak mijn angst uit tegen Maarten: straks maakt Robin een eind aan zijn leven. Dat moeten we voorkomen. Maarten vond het onzin. Dacht dat zijn zoon dat nooit zou doen.”
Politiemannen
Helaas had Maarten ongelijk. De dag dat er twee politiemannen aanbelden, staat op het netvlies van Marianne gebrand. “Ik was samen met mijn twee dochters, de zusjes van Robin, thuis. Toen ik de deur opendeed wist ik dat het foute boel was. De agenten vertelden dat ze vermoedelijk het lichaam van Robin hadden gevonden. Ik werd zo beroerd dat ik wegzakte. Ik gilde. Huilde. Mijn oudste dochter belde Maarten die gelijk naar huis kwam. Het was zo onwerkelijk. Zo’n talentvol kind, zo’n lieve zoon, zo’n mooi mens. Die kan toch niet op zijn 27ste uit het leven stappen?”
Tijdelijk uit elkaar
Het leven oppakken valt Marianne zwaar. Maarten is tijdelijk ergens anders gaan wonen. “We dreven van elkaar af, begrepen elkaar niet meer. We hebben elkaar de ruimte gegeven. De meiden zijn allebei gaan studeren en wonen niet meer thuis. Zij verwerken de dood van hun grote broer op een andere manier. En dat is goed.”
Meepraten over dit onderwerp? Dat kan in de comments onder dit artikel.
