In mijn leven heb ik op een bijzondere manier kennis mogen maken met het thema vruchtbaarheid. Tot mijn 29ste levensjaar draaide mijn leven vooral om mezelf. Ik was, samen met mijn beste vriendin, weddingplanner, en naast hard werken, bestond mijn leven uit cocktails, reizen en shoppen. Ik had een relatie, maar wist dat dit niet de man was met wie ik oud wilde worden. Mijn ticket naar Australië zou mijn hele leven veranderen. Wat was ik trots op mezelf. Trots dat ik eindelijk de stoute schoenen aan had getrokken om er alleen op uit te trekken. Zonder vriend, zonder vriendinnen, alleen mijn rugzak en ik. Mijn oppervlakkige leven riep al een tijdje vragen bij me op en eindelijk had ik er gehoor aan gegeven.
Vlak voor mijn vertrek kwam ik erachter dat ik zwanger was (hoewel ik trouw iedere dag de pil slikte) en ik voelde me met mijn rug tegen de muur staan. Ik wilde geen kinderen en al helemaal niet met deze man. Want ik wist zeker dat ik de meest ongeschikte moeder van deze planeet was. Van de een op de andere dag was ik de regie over mijn leven kwijt en het duurde even voor ik mijn zwangerschap kon accepteren en zou wennen aan de nieuwe wereld die voor me lag. Op dat moment wist ik nog niet wat ik nu wel weet. Een vlucht naar het buitenland had me nooit zoveel gegeven als zwanger worden van een prachtig wonder. Het was een les die me liet inzien dat geluk niet te plannen is. Na de geboorte van mijn dochter voelde ik een verbinding en een diepgang die ik niet eerder had gevoeld. Ik heb keuzes gemaakt omwille van haar welzijn. Keuzes die ik voor de zwangerschap nooit gemaakt zou hebben, omdat ze ten kostte zouden gaan van mijn vrije leven en mijn carrière. Maar het draaide niet meer om mij alleen.
Drie gelukkige jaren later ontmoette ik mijn huidige vriend. Het gevoel was zo goed, dat we al snel besloten dat we graag kinderen wilden. ‘ Je maakt mij al zwanger door naar me te kijken,’ grapte ik nog. Maar toen bleek dat mijn vriend verminderd vruchtbaar was en dat wij nooit via de natuurlijke weg kinderen konden krijgen, kreeg ik de andere kant van de medaille te zien. En realiseerde ik me hoe bijzonder het is om überhaupt zwanger te mogen raken. Ik ging me in het onderwerp verdiepen en kwam in een geheel andere wereld terecht. Een wereld waar het als snel alleen nog maar om zwanger worden draaide. Een wereld van onderzoeken, hormonen en bovenal spanning. Want ik had geen enkele invloed meer op wat komen ging.
Geen moment had ik er bij stilgestaan wat voor impact onvruchtbaarheid op mijn eigen leven en dat van mijn partner zou krijgen. In een sneltreinvaart werden mijn lichaam en geest een carrousel van emoties. Sommigen hoorden bij mij, bijvoorbeeld het gevoel van wanhoop,
frustratie en machteloosheid. Ik voelde me incompleet omdat ik iets niet kon wat zo natuurlijk was. Andere emoties werden aangewakkerd door de grote hoeveelheid hormonen die ik in een mum van tijd in mijn lichaam moest spuiten. Die maakten mij instabiel en onzeker. De emotie die overheerste was angst. Wat als ik door alle hormonen een ander mens zou worden, stel dat het me nooit zou lukken, was onze relatie daar wel tegen bestand? Want ik werd er niet bepaald leuker op. En wat als de hormonen een gevaar bleken voor mijn lijf. Want over de
gevolgen op de lange termijn is niet veel bekend. Er waren confronterende momenten. Zoals de avond nadat we hoorden dat we nooit via de natuurlijke weg zwanger zouden kunnen worden. We lagen in elkaars armen en realiseerden ons dat alle spontaniteit omtrent zwanger
raken uit ons leven was verdwenen. Zwangerschappen van anderen (hoe mooi en bijzonder ook) kregen naarmate de tijd verstreek en mislukte pogingen elkaar opvolgden, een zwaardere lading.
De periode die volgt na inspuiting van hormonen, vind ik het moeilijkst. Je hebt je helemaal gegeven, letterlijk en figuurlijk. Na het dagelijks injecteren, een punctie (die in Nederland vaak onverdoofd uitgevoerd wordt), afwachten of er embryo’ s tot stand gekomen zijn en uiteindelijk de terugplaatsing, volgen de twee weken dat je niets meer kunt doen. Na terugplaatsing van het embryo voelde ik me altijd zwanger. In vol vertrouwen dat het kindje in wording zich in mijn baarmoeder innestelde en iedere dag groter werd. De hormonen die vanaf dat moment ingebracht moesten worden, versterkten dat vertrouwen. Progestan geeft namelijk als misleidende bijwerking misselijkheid en gevoelige borsten. Gevoelens van euforie en hoop werden afgewisseld met bezorgdheid voor ieder pijntje dat zich in mijn baarmoeder manifesteerde. Iedere dag duurde voor mijn gevoel een week en het was moeilijk nog aan andere dingen te denken. Het moment van de test geeft de doorslag of je instort of het gelukkigste stel op aarde wordt. Een uitslag is in de regel eerder negatief dan positief. De slagingskans van een ivf behandeling ligt namelijk rond de twintig procent.
Onze eerste poging mislukte door een fout van het ziekenhuis. De medische staf hield elkaar een hand boven het hoofd en dat frustreerde me. Natuurlijk is het maken van een fout menselijk. Wanneer het ziekenhuis toe had gegeven dat ze verkeerd zaten, zou het voor mij makkelijker geweest zijn om het los te laten. Na een paar dagen in tranen geweest te zijn, besloot ik dat mijn ervaringen gedurende onze vruchtbaarheidsbehandelingen, ook een goed doel kon dienen. Ik pakte mijn laptop, opende een nieuw Word bestand en tikte het eerste
hoofdstuk van De Babyplanner. Mijn doel was om er vooral geen dramaverhaal van te maken. Daarom heb ik humor, vriendschap en vertrouwen verweven met de momenten van verdriet en wanhoop. Het resultaat is een sprankelend geschreven verhaal waarin het zware van de medische molen is gecombineerd met luchtige hoofdstukken waarin mijn vriendinnen en ik samen reizen, uitgaan en praten over mannen, cocktails en shoppen.
Wij zijn intens gelukkig met ons prachtige gezin. Naast het schrijven aan het vervolg op ‘ De babyplanner’ , ben ik druk bezig met het oprichten van een gezinshuis in Dordrecht, het Dushi Huis. Nederland telt zoveel kinderen die door een rechter uithuis geplaatst zijn, omdat ‘ thuis’ niet meer veilig is. De helft van hen krijgt een plek in een pleeggezin. De andere helft maakt kans om in een instelling op te groeien. Deze kindjes wil ik een warm thuis bieden. Ieder kind heeft toch het recht op een veilig plekje en op een mooiere toekomst?
Ondanks mijn drukke bestaan als werkende moeder, vriendin en levensgenieter begon het begin vorig jaar toch weer te kriebelen. Dat terwijl ik gezworen had mezelf nooit meer zo’ n behandeling aan te doen. ‘ Ik ben nu 37, dus als we er voor willen gaan is dit wel het moment,’ zei ik tegen mijn vriend. Dapper vertrokken we voor een eerste intake bij een IVF kliniek, dit keer in Duitsland. Een maand na de eerste hormoonspuit, had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. We waren zo dankbaar dat het ons nog een keer gegund was. Een paar weken later ging het mis. Het was niet zo dat de pijn minder voelde, omdat we al gezegend zijn met een pracht gezin. Het is makkelijker te relativeren, dat zeker. Ik kan me goed voorstellen hoe diep de leegte moet voelen als er geen kindje om je heen is om je aandacht op te richten. Maar iedere miskraam en iedere mislukte poging doet pijn. Het is een gemis van wat je als vrouw even bij je heb mogen dragen en waar je weer afscheid van moet nemen. Afscheid van een kindje dat je al een gezichtje en een naam hebt gegeven.
Op het moment dat ik dit artikel schrijf, is het precies een maand geleden dat onze laatste ivf poging in een vroege miskraam eindigde. We hebben met elkaar afgesproken dat we het nog een keer proberen. Daarna is het genoeg geweest.
Meerdere keren heb ik de vraag gekregen waarom ik zo’ n persoonlijk verhaal als het mijne met mijn eigen naam als ik-persoon heb geschreven. Opmerkingen als ‘ Straks weet men alles over jullie,’ ‘ Je gaat je vuile was toch niet buiten hangen?’ tot ‘ Ik ga vast met andere ogen naar je kijken als ik het gelezen heb,’ vlogen me met enige regelmaat op mijn oren.
Mijn antwoord is duidelijk. De Babyplanner is autobiografisch omdat ik het onderwerp onvruchtbaarheid in een ander daglicht wil zetten. Zonder taboe, want het is niets om je voor te schamen wanneer je niet in staat bent iets te kunnen wat ‘ zo natuurlijk’ is. Toch gebeurde het zelden dat ik van anderen te horen kreeg dat ze problemen hadden zwanger te raken. Tot het moment dat ik vlak voor mijn eerste poging aan derden vertelde welk traject we ingingen. Een ieder met wie ik dit deelde, kende wel iemand die een soortgelijke weg in was geslagen, teneinde hun kinderwens te vervullen. Anderen hadden zelf ervaring op dit gebied, maar durfden hun ervaring niet eerder met me te delen. Ik hoop dat mijn verhaal het voor hen makkelijker maakt er open over te zijn en dat ze het gevoel krijgen dat ze er niet alleen voor staan. Verder hoop ik dat mensen door mijn boek een beeld krijgen van wat het betekent om niet via de natuurlijke kinderen te kunnen krijgen.
Reacties op ‘ De babyplanner’
‘ Je hebt een taboe doorbroken met het schrijven van dit boek. Ik heb nu veel meer inzicht in de lijdensweg die ivf met zich mee kan brengen. Dat in combinatie met humor maakt het boek een echte pageturner.’
‘ Ik heb je boek in een keer uitgelezen. Fantastisch! De Babyplanner is in mijn ogen een mega succes en zal veel stellen helpen de juiste keuzes te maken.’
‘ Gelukkig heb ik zelf nooit in hetzelfde schuitje gezeten als de schrijfster van dit boek. Op een leuke en informatieve manier geschreven waardoor je je echt kan inleven hoe iemand zich dan voelt, waar het stel doorheen moet gaan en welke emoties hierbij komen kijken. Ik vind het heel knap dat de schrijfster me zo kan pakken met haar verhaal zonder dat ik deze wereld zelf ooit van dichtbij heb meegemaakt. En wat heb ik gelachen om sommige passages. Complimenten!’
Los van de beproeving heeft mijn ervaring mij ook veel gebracht. Het heeft me geleerd dat het leven een heel andere wending kan hebben dan je als mens in petto hebt. Dat het soms beter is mee te bewegen dan weerstand te bieden. En vol vertrouwen af te wachten wat voor moois er uit die onverwachte hoek kan ontstaan.
De Babyplanner door Barbara Muller bestellen?
www.bol.com
