Danielle: ‘Ik ben als de dood voor het coronavirus en wil niet dat mijn kids naar school gaan’

Terwijl er door Nederland een zucht van verlichting ging toen bekend werd gemaakt dat kinderen na 11 mei weer naar school kunnen, brak bij Danielle (43) het zweet uit. Al weken leeft ze in grote angst en wil haar kinderen nog niet blootstellen aan het virusgevaar. “Ik ben als de dood dat mijn tweeling toch op de een of andere manier wordt besmet door het virus. Die kans is volgens mij levensgroot en dan krijgen mijn man en ik het ook. Ik ben zo vreselijk bang om op de IC terecht te komen, ik krijg er gewoon paniekaanvallen van.”

Sinds Nederlanders werden opgeroepen om zo min mogelijk de straat op te gaan, geeft Danielle daaraan gehoor. Natuurlijk vindt ze het vreselijk en baalt ze, maar het vooruitzicht om ziek te worden vindt ze nog erger. “Ik had kaartjes voor allerlei leuke concerten en theatervoorstellingen in de maanden april, mei en juni, waarop ik me erg had verheugd. Zeker omdat ik net uit een burn out kom en mijn arts mij adviseerde leuke stippen op mijn horizon te zetten waar ik naar toe kon leven.” Binnen blijven werd het devies en daar houden Danielle en haar man Teun zich aan. Hun twee kinderen vonden het de eerste week prima om binnen te zijn, maar toen ze na een week hun vriendjes op straat zagen spelen, begon het te kriebelen.

Paniekaanvallen

“Jilles en Julia willen ook naar buiten maar Teun en ik hebben uitgelegd dat dat niet gaat gebeuren. Straks heeft een van die kinderen iets onder de leden en worden wij ook ziek.” De beelden die Danielle zag op het journaal, van doodzieke mensen die op hun buik moeten liggen omdat ze dan minder pijn hebben bij het beademen, staan gebrand op Danielle’s netvlies. “Het is mijn grote angst dat een van ons daar ook terechtkomt. Het lijkt me zo afschuwelijk pijnlijk, ik moet daar niet aan denken.” ’s Nachts kan Danielle er niet van slapen en krijgt ze paniekaanvallen. Zwetend ligt ze dan in bed en denkt ze dat ze koorts heeft. De thermometer is nooit eerder zo vaak gebruikt als nu.

Wil je dood ofzo?

Woedend was ze toen ze de beelden zag van Nederlanders die en masse naar de stranden en bollenvelden gingen. “Hoe verzin je dat nou? Hutje mutje op het strand wandelen, dan heb je toch een gaatje in je hoofd? Wil je dood ofzo?” Danielle en haar gezin komen amper het huis uit. “Ik doe op vrijdag boodschappen voor de hele week en voor de rest zitten we thuis. We hebben gelukkig een tuintje zodat we ook buiten kunnen zitten. Vrienden en familie zien we niet. Ik bel dagelijks met mijn moeder en beste vriendin, maar ontmoet ze niet. Ik wil zeker weten dat het veilig is.”

Onhoudbare tweeling

Na weken binnen zitten zijn de kinderen onhoudbaar en vervelen zich rot en Teun is het binnenwerken en zitten ook meer dan zat. “Ik ook maar ik probeer de moed erin te houden en laat de kinderen de afschuwelijke foto’s van patiënten op de IC zien zodat ze weten waarvoor ze het doen.” Dat de scholen na 11 mei weer opengaan, vindt Danielle vreselijk. Ze moet er niet aan denken dat Jilles en Julia in aanraking komen met andere mensen. “De kids waren zo blij dat ze hun vriendjes weer zien en dat snap ik, maar ze realiseren zich niet wat er kan gebeuren als ze alsnog besmet worden. Zitten we weken keurig binnen en dan krijgen we het alsnog. Dat wil er bij de tweeling maar niet in.”

Onbegrip

Inmiddels heeft Danielle contact met de directeur van de school opgenomen. “Maar ik heb het idee dat ze me niet serieus neemt, dat ze me een aanstelster vindt. Ik wil gewoon niet dat Jilles en Julia al naar school gaan en zij beweert dat het moet. Ik slaap al nachten niet meer ik ben zo verschrikkelijk bang maar voel me alleen staan in mijn angst. Zelfs Teun laat doorschemeren dat ik overdrijf. Wat moet ik nou toch?”

Snap jij de angst van Danielle? En begrijp je dat ze haar kinderen nog niet naar school wil sturen? Of vind je het juist goed dat kinderen weer langzaamaan met elkaar in contact komen? Praat mee in de comments onder dit artikel.