Een goede baan, een fijn appartement in Amsterdam, veel vrienden en alle vrijheid van de wereld: Chantal had alles en toch voelde het alsof er iets ontbrak. “Na een aantal gesprekken met vrienden dacht ik een kinderwens te hebben. Door middel van een spermadonor ben ik uiteindelijk zwanger geraakt en negen maanden later was ik de trotse moeder van Luna”, vertelt Chantal. Luna is nu drie jaar oud en de jaren waren erg zwaar voor alleenstaande moeder Chantal. Ze doet hier haar verhaal.
Leven op rolletjes
“Als student was ik vooral veel aan het studeren, feesten en genieten van de grote stad. Als meisje dat opgroeide in een dorp ging er ineens een wereld voor me open. Nachtenlang was ik met mijn vrienden op pad, gebruikte veel drugs en maakte alleen maar plezier. Mijn studie ging mij makkelijk af en na het afronden van mijn master vond ik snel een baan. Eigenlijk liep mijn hele leven op rolletjes en was ik heel erg gelukkig.”
Spermadonatie
Toen Chantal 35 werd, begon ze toch gevoelens van onvrede te ervaren. “Ja ik had een mooi koophuis in de duurste stad van Nederland, maar ik voelde me eenzaam. Mijn vrienden waren allemaal aan het settelen en de één na de ander kreeg kinderen. Na diverse uitvoerige gesprekken met vrienden dácht ik ook een kinderwens te hebben. Vrij snel ging ik het proces van spermadonatie in en twee jaar later had ik Luna in mijn armen.”
Alleen nog maar huilen
De eerste weken met Luna waren pittig. “Ik was natuurlijk alleen en mijn vrienden hadden nauwelijks tijd om te helpen. Voordat ik zwanger was zeiden ze allemaal dat ze er voor me zouden zijn, maar ik kwam echt van een koude kermis thuis. Stuk voor stuk waren ze te druk met hun eigen werk en gezin. Wekenlang kwam ik de deur nauwelijks uit en zorgde ik 24 uur per dag helemaal alleen voor Luna. Wanneer Luna ’s avonds eindelijk sliep kon ik eigenlijk alleen nog maar huilen. Ik voelde me alleen en miste mijn oude leven.”
Zingeving
Ook in de maanden en jaren na de geboorte van Luna, blijft Chantal verlangen naar haar oude leven. “Ik dacht dat een kind zingeving zou geven. Dat het mijn leven zou verrijken. Het tegenovergestelde bleek waar. Ik vereenzaamde en werd met de dag onzekerder.” Ook wanneer Chantal bij vrienden aangeeft dat ze het niet meer trekt, komt er weinig hulp. “Al mijn vrienden zeiden dat het de eerste jaren nou eenmaal zwaar is en dat zij dit ook hebben. Toch heb ik het gevoel dat het bij mij erger is dan bij hen.”
Vragen
Chantal baalt ervan dat ze zo veel minder gelukkig is sinds ze moeder is. “Ik voel me er elke dag schuldig over! Als ik op zaterdagavond eenzaam en alleen op de bank zit pink ik regelmatig een traantje weg om hoe mijn leven er nu uitziet. Ik vraag me steeds vaker af of het wel normaal is om zo ongelukkig te zijn als moeder. Hebben andere moeders ook dat ze zich bijna elke avond in slaap huilen? En komt het misschien ook omdat ik geen partner heb? Allemaal vragen waar ik dagelijks mee worstel.”
Schaamte
Of Chantal met iemand gaat praten over haar gevoelens weet ze nog niet. “Ergens schaam ik me er enorm voor dat ik me zo voel. Welke goede moeder heeft er nou spijt van een kind te hebben gekregen? Ik ken niemand die er hetzelfde over denkt en dat maakt mij erg onzeker.”
Op positieve wijze meepraten over het verhaal van Chantal? Dat kan in de reacties onder dit artikel.
tine -
Wat vervelend dat Chantal zich zo voelt. In mijn werk als therapeut, maar ook uit eigen ervaring, heb ik ontdekt dat wel meer ouders met deze gevoelens rondlopen. En dat deze gevoelens vaak samenhangen met gevoelens uit onze eigen kindtijd. Blijf open praten over je gevoelens met mensen die je vertrouwd en zoek mensen die je steunen en je energie geven. Boektip : ‘het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen….’