fb

Boukje is huismoeder met twee puberzoons: “Mensen denken dat ik de hele dag lig te niksen”

De hoeveelheid werkende moeders is nog nooit zo hoog geweest. Zelf ben ik één van die werkende moeders en ik vind het heerlijk om ruim vier dagen per week te knallen achter mijn computer. Ik spreek ook regelmatig moeders die aanzienlijk minder werken of helemaal thuisblijven met de kinderen. Ik vind het heel mooi om te zien als moeders hun leven helemaal zo inrichten als zij prettig vinden. En daar zou je naar anderen geen verantwoording over hoeven af te leggen!

Wie wél de hele tijd verantwoording aan het afleggen is, is Boukje. Ze is moeder van twee zoons: Jelle (14 jaar) en Kees (17 jaar). Na de bevalling van Kees is ze gestopt met werken en heeft het daarna nooit meer opgepakt. Zij en haar man Godfried vinden dit helemaal goed, maar de buitenwereld lijkt hier meer moeite mee te hebben.

Hele logische keuze

“De keuze dat ik voor de kinderen ging zorgen, was 17 jaar geleden snel gemaakt. Godfried is huisarts en heeft een hele zware baan. Hij moet ’s ochtends vroeg beginnen aan zijn spreekuur, heeft de hele dag patiënten en zit daarna nog aan zijn administratie. Ik werkte destijds als invaljuf op een aantal basisscholen. Ik vond mijn werk leuk, maar het was anders dan bij Godfried. Hij heeft heel lang gestudeerd, leefde voor zijn praktijk en patiënten en verdiende gewoon veel meer geld. Heel eerlijk: het zou totaal onlogisch geweest zijn als de rollen waren omgedraaid” vertelt Boukje.

Heerlijke jaren

“Die eerste jaren waren heerlijk. Eerst alleen met Kees en drie jaar later ook met Jelle erbij. Waar sommige van mijn vriendinnen stonden te trappelen om weer aan het werk te gaan na hun bevalling, genoot ik met volle teugen van het fulltime moederen. Ik kan me goed voorstellen dat er vrouwen zijn bij wie dit helemaal anders is, maar ik had simpelweg de luxe dat ik de keuze kon maken om thuis bij mijn jongens te zijn.”

Wanneer weer werken

Toen Jelle en Kees allebei op de basisschool zaten, werd er voor het eerst aan Boukje gevraagd wanneer ze weer ging werken. “Mijn antwoord was helder: geen idee, maar voorlopig niet. Ik vond het fijn om de jongens rustig af te zetten, de boodschappen en het huishouden te doen als ze op school zaten, ze vervolgens zelf uit school halen, om de rest van de middag leuke dingen samen te doen.”

Vergeten hoeveel tijd iets kost

In de basisschooltijd kwam Boukje nog weg met haar heldere antwoord, maar daar kwam verandering in toen Jelle en Kees allebei op de middelbare zaten. “Een buurvrouw vroeg mij een keer: ‘doe jij nou echt helemaal niets?’ Ik wist niet wat ik moest zeggen… Ik doe juist super veel! Ik doe het huishouden, zorg voor mijn zoons, help ze met hun huiswerk en doe alle privé administratie. Wij hebben geen schoonmaker, strijkster, tuinman, boodschappenservice of huiswerkinstituut. Ik doe alles zelf. Mensen lijken vergeten te zijn hoeveel tijd dit soort dingen in beslag nemen.”

Erkenning

Ondanks dat Boukje en Godfried het systeem bij hun thuis zelf goed vinden werken, vinden ze het wel vervelend dat anderen er moeite mee hebben. “Ik zou graag iemand zijn die zegt dat het haar niks doet. Maar dat doet het wel. Ik wil ook erkenning voor wat ik allemaal doe, ook al is dat anders dan de moeders van de vriendjes van Jelle en Kees. Maar om nou een baan te zoeken om aan het perfecte plaatje van aan ander te voldoen? Ik dacht het even niet.”

Meepraten over het verhaal van Boukje? Dat kan in de comments onder dit artikel. Vinden we gezellig 🙂

Reageer ook