Bobbi kijkt naar de lege woonkamer. De koffiekopjes staan nog op tafel, de gordijnen zijn dicht, en ergens in de hoek liggen de spullen van haar vader. Haar vader, die altijd een beetje op de achtergrond van haar leven was gebleven, woont nu al zes maanden bij haar en Juan. Het begon allemaal zo klein: hij had gevraagd of hij een maandje kon blijven slapen, omdat er schimmel in zijn appartement was aangetroffen. Eén maand werd twee, twee werd zes.
Een lastige geschiedenis
Haar vader worstelt al sinds zijn puberteit met problemen. Hij komt uit een instabiel gezin en had doordoor ook moeite om structuur en veiligheid aan Bobbi te bieden. Toen Bobbi drie jaar oud was, had haar moeder genoeg gezien en zette ze haar vriend uit huis. Sindsdien heeft Bobbi nog contact met haar vader, maar nooit regelmatig, en hij speelde geen betekenisvolle rol in haar opvoeding. Veel belangrijke momenten waren zonder hem – verjaardagen, rapporten, diploma’s – en dat had Bobbi altijd verdrietig gemaakt. “Ik miste hem toen, maar ik heb geleerd om zonder hem verder te gaan,” zegt ze. Nu, bijna dertig jaar later, staat hij ineens weer midden in haar leven. “Ik had niet verwacht dat hij opeens voor de deur zou staan, met zijn koffer in de hand, alsof hij nooit was weggeweest.”
Het leven van Bobbi nu
Bobbi voelt dat ze haar leven op orde heeft. Ze is 32 jaar, zwanger van haar eerste kindje, woont samen met Juan aan de rand van Amsterdam en heeft een fijne baan. Juan werkt ook in een leuk bedrijf, ze hebben een stabiel en overzichtelijk leven. Alles voelt goed, tot haar vader voorbijkwam. “In het begin dacht ik: natuurlijk, ik help hem even. Eén maand is te overzien, dacht ik. Maar nu hij hier zes maanden is, begint het te knellen,” zegt ze. Haar vader slentert door het huis, kijkt wat televisie, doet nauwelijks iets in het huishouden en heeft eerlijk opgebiecht dat hij geen appartement meer heeft, werkloos is en momenteel dakloos.
Het conflict met Juan
Juan is er klaar mee. “Hij heeft ons leven overgenomen,” zegt Bobbi. “Mijn vader komt niet uit zichzelf met oplossingen. Juan zegt dat we ons moeten concentreren op onze baby, dat dit onze tijd is, ons stabiele leven. En dat hij niet meer hier kan blijven.” Bobbi begrijpt het volledig. Ze voelt het zelf ook: het huis voelt anders, het is drukker en minder rustig, en binnenkort komt hun kindje. “Ik wil dat ons eerste kindje opgroeit in een veilige, stabiele omgeving,” denkt ze. Ze wil niet dat haar vader hier blijft of dat Juan zich buitengesloten voelt.
De schuldgevoelens
Maar er is ook een ander gevoel: verplichting. Bobbi voelt zich verantwoordelijk voor haar vader, die nog steeds geen vaste plek of werk heeft. “Hij is mijn vader. Het voelt verkeerd om hem buiten te zetten, alsof ik hem in de steek laat, terwijl hij niets heeft.” Soms wordt ze ’s nachts wakker en denkt ze aan hoe kwetsbaar hij is, hoe eenzaam hij nu is en hoe weinig houvast hij heeft. Het is ingewikkeld: een deel van haar zegt dat ze hem moet helpen, dat familie elkaar steunt. Maar een ander deel weet dat haar vader vroeger weinig betrokken was en dat ze niet kan zorgen dat hij een stabiel leven opbouwt. “Ik wil hem helpen, maar ik kan niet mijn eigen gezin opofferen,” zegt ze zacht.
Kleine momenten van irritatie en zorg
De maanden samen hebben ook hun hoogte- en dieptepunten gehad. Bobbi ziet haar vader soms glimlachen of een verhaal vertellen over vroeger, maar vaak gaat het om kleine frustraties: hij laat dingen slingeren, maakt opmerkingen die haar irriteren, of zit uren in de woonkamer zonder iets te doen. Toch voelt ze ook medelijden. “Hij heeft echt niets. Hij voelt zich verloren. Soms komt hij bij me zitten en zegt hij dat hij zich schuldig voelt dat hij zo’n last is. Dan wil ik hem troosten, maar tegelijkertijd slaat hij wel de spijker op z’n kop. Hij is ons tot last”
Het naderende dilemma
Het wordt steeds duidelijker dat de geboorte van hun kindje een keerpunt zal zijn. Bobbi en Juan hebben afgesproken dat ze hun nieuwe gezin willen beschermen. “Ik weet dat het voor ons goed is,” zegt Bobbi. “Maar hoe vertel ik dat aan mijn vader zonder dat hij zich afgewezen voelt?” Ze voelt de spanning tussen liefde en zelfbehoud. “Ik kan niet doen alsof hij er niet is, dat is onmogelijk. Maar ik kan ook niet toestaan dat hij ons veilige nestje overneemt. Het voelt alsof ik een keuze moet maken die nooit helemaal goed zal voelen.”
Reflectie
Bobbi realiseert zich dat haar gevoelens complex zijn. Er is boosheid over hoe weinig betrokken hij vroeger was, verdriet over wat hij heeft gemist in haar leven, en zorg om wat er nu speelt. “Het is zwaar om te beseffen dat je iemand wilt helpen die vroeger zelf weinig heeft bijgedragen aan jouw leven,” denkt ze.
Afbeelding: Freepik
Sanderien van Mul -
Na bijna dertig jaar afwezigheid weet hij je te vinden: gratis onderdak, natje en droogje en alles wordt voor hem geregeld, dankzij zijn laffe emotionele manipulatie (“Ik ben je tot last!” boe hoe). Ja, hij IS je tot last. Schop hem eruit, geef hem een folder mee van het Leger des Heils en laat het hem lekker uitzoeken. Ben je nu helemaal betoeterd. Jij hebt geen enkele verplichting tegenover een man die je van jongs af aan in de steek liet en nu de (ongewenste) gast bij je uithangt.