Dertien jaar lang was Bianca elke dag op de basisschool van haar kinderen te vinden. “Hier kwam bij de start van de zomervakantie een einde aan. Flynn, onze jongste, gaat naar de middelbare school. The end of an era: we hebben nu geen kinderen meer op de basisschool. Daar had ik het best moeilijk mee. Mijn kleintjes worden groot en vliegen uit. Het was altijd zo gezellig op het schooltje en die veilige en warme sfeer ga ik heel erg missen. En tóch neem ik met een rotgevoel afscheid…”
School kiezen
Wanneer Bianca en haar jaren geleden op zoek gaan naar een basisschool voor hun kinderen, is het vrij snel duidelijk voor welke school ze gaan kiezen. “We wisten al dat deze school goede resultaten had. De meeste kinderen stromen uit naar het vwo of de havo. Dat zat dus wel goed. Wij waren vooral benieuwd naar de sfeer. Zou zo’n school niet te prestatiegericht zijn? En is er voldoende aandacht voor de creatieve ontwikkeling? Toen we een kennismaking hadden met de directrice van de school, wisten we het meteen: ook met die punten zat het meer dan goed. Yes, we hadden een school!”
Jarenlang ingezet
Omdat Bianca niet werkt, heeft ze veel tijd voor de kinderen. “Niet hoeven werken is natuurlijk een enorme luxe in deze tijd. Ik heb daar eigenlijk geen moment spijt van gehad. Hierdoor kon ik alles van de kinderen meemaken. Ik zat bij elke zwemles, kende alle vriendjes en vriendinnetjes en wist waar ze op school mee bezig waren. Elk jaar was ik klassenmoeder bij één van de kinderen en stond wekelijks op het plein als overblijfouder. Daarnaast heb ik me jarenlang ingezet voor de oudercommissie en hielp bij het organiseren van evenementen.”
Altijd om hulp vragen
Bianca is organisatorisch sterk en creatief en dus vraagt de school bij elk speciaal moment om haar hulp. “Kerstversiering knutselen, Sinterklaasgedichten schrijven, het regelen van cadeautjes voor leerkrachten, klassenouders helpen, de menukaarten voor het kerstdiner, de musical en het afscheid van groep 8: slechts een kleine greep uit de dingen waar ik me elk jaar mee bezig heb gehouden voor school.”
Baal als een stekker
Omdat Bianca het leuk vindt om zo betrokken te zijn, zul je haar niet horen klagen. “Ik heb me zelf aangemeld en heb zelf overal ‘ja’ op gezegd. Tuurlijk gaf het mij soms stress, maar dat hebben mensen met een betaalde baan ook. Het enige verschil is dat ik er op school nooit voor betaald heb gekregen. Logisch ook, dat budget is er gewoon niet. Toch vind ik dat er meer waardering moet zijn voor ouders die elke keer komen helpen. Doordat ik zo veel doe voor school, kunnen de andere ouders zich op hun werk focussen en hoeven ze niet vrij te nemen om te helpen. En daarom baal ik als een stekker van mijn afscheid op school…”
In het zonnetje zetten
Vorige week was er een afscheidsceremonie voor de kinderen van groep 8. “Onze jongste zat daar ook bij. In het bijzijn van ouders en opa’s en oma’s werd er over elk kind iets gezegd en kregen ze een (door mij geregeld cadeau) mee. Heel bijzonder en heel emotioneel. Omdat het ook mijn afscheid van school en van de oudercommissie was, hoopte ik dat de school mij in het zonnetje wilde zetten. En ik moet zeggen dat ik daar na dertien jaar kei hard werken best wat van verwachtte…”
Tranen bijna niet onderdrukken
Na de ceremonie voor groep 8, wordt Bianca door de juf bij zich geroepen. “Gek, ik had verwacht dat ze mij na de ceremonie op het podium zouden bedanken en iets van bloemen gaven. Maar nee. Toen bijna iedereen al weg was overhandigde de juf mij een doosje chocolade. ‘Dank voor je inzet de afgelopen jaren’, zei ze, draaide zich om en was weg. Was dit het nou…? Dertien jaar lang stond ik me bijna dagelijks op school uit te sloven, om vervolgens bijna onopgemerkt met een doosje chocolade van 4 euro naar huis te gaan… Ik kon mijn tranen bijna niet onderdrukken.”
Niet gewaardeerd
In de auto naar huis is Bianca stil. “Mijn man had heel goed door wat er speelde. Toen de kinderen op bed lagen hebben we het er lang over gehad. Het gekke is: je zet je in voor de school omdat je wil dat het goed geregeld is voor je kinderen. Daar hoef je geen geld voor. Maar als je je bedenkt dat ik dertien jaar lang vele uren per week aanwezig was en voor iedereen klaarstond, dan verwacht je wel íéts als je weggaat. Het was leuk geweest als ze mij even naar voren hadden gehaald op het podium. Een groot applaus en officieel dankwoord van de directrice zijn zó veel meer waard dan een doosje chocolade. Door de manier waarop het is aangepakt voelde ik me helemaal niet gewaardeerd.”
Bovenste afbeelding: Unsplash+
Een moeder -
Het afscheidsfeestje van groep 8 is speciaal voor de kinderen georganiseerd. Niet voor ouders die veel gedaan hebben. Neemt niet weg dat ouders die zich zoveel inzetten wel beter gewaardeerd kunnen worden. De ondankbaarheid van scholen is best herkenbaar. En geloof mij, ik heb nog wel meer dan deze mevrouw gedaan. Zelfs op een basisschool waar onze eigen kinderen niet eens op hebben gezeten