Het liefst blijft Anouk de maand oktober onder een dekentje op de bank zitten. Twee jaar geleden, op 12 oktober, overleed haar beste vriendin Christie op 46-jarige leeftijd. “Haar dood was onnodig. Als ze op tijd naar de dokter was gegaan, had ze misschien nu nog geleefd.” Als geen ander weet Anouk hoe fataal je kop in het zand steken kan zijn.
“Ik kende Christie mijn hele leven. We waren buurmeisjes en zijn altijd bevriend gebleven. We vertelden elkaar alles. Maakten onderdeel uit van elkaars levens en gezinnen.” Een verschil tussen de vriendinnen is dat Christie op haar twintigste in verwachting is van haar eerste kindje. “Ze wilde altijd al jong moeder worden en toen haar prins op het witte paard voorbij galoppeerde, sprong ze ogenblikkelijk achterop.” Hun levens lopen niet meer parallel; Christie moedert over haar babymeisje, Anouk leidt een dynamisch leven dat zich veelal in kroegen en clubs afspeelt. Maar uit het oog verliezen doen de meiden elkaar niet.
Avondje uit
Als Christie 27 is, heeft ze vier kinderen. Anouk komt vaak bij haar over de vloer en past regelmatig op als haar beste vriendin en haar man een avondje uit willen. Zelf denkt Anouk niet aan kinderen, ze geniet van haar vrije leven als single.
Noodlot
Alles zag er rooskleurig uit, tot het noodlot toeslaat. Als Christie 40 is wordt ze uitgenodigd voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Ze laat een uitstrijkje maken. “Zij moest op een maandag, ik dinsdag. We zagen het allebei als een routine onderzoekje. ‘Doe het maar, dan krijg je de bevestiging dat er niets aan de hand is’ zeiden we tegen elkaar. Want we waren kerngezond.” Het uitstrijkje van Anouk is in orde, die van Christie niet. Haar waarden weken af. Groot alarm werd er niet geslagen. “Ze moest een jaar later wederom haar cellen laten onderzoeken. Dat vond ze onzin. Ze voelde zich kiplekker, het was nergens voor nodig. De brief met de uitnodiging gooide ze in de oud papierbak.” Anouk praat in op haar vriendin die weigert te gaan.
Bang voor de dood
Nu weet Anouk dat haar vriendin verschrikkelijk bang was. Bang voor het ziekenhuis, bang dat ze moest worden geopereerd, bang dat ze dood zou gaan. “Op haar vijfenveertigste krijgt ze klachten. Haar buik wordt dikker. Kwam door de overgang zei ze. Ik vond dat aannemelijk en sloeg er verder geen acht op.”
Lijkt wel zwanger
De gezondheid van Christie holt achteruit. Haar buik ziet eruit alsof ze zeven maanden zwanger is en haar conditie is nul. “Herhaaldelijk zeg ik haar dat ze naar de dokter moet gaan, dat het niet in orde is. Telkens is ze het met me eens, maar maakt geen afspraak.”
Tumor
Als de situatie onhoudbaar is, gaat Christie naar de huisarts en belandt in de medische molen. Een tumor zo groot als een tennisbal wordt op haar eierstokken aangetroffen. Er volgen operaties, chemokuren en medicijnen. Het is te laat. De kanker is uitgezaaid. Christie kan niet meer en besluit dat ze zo niet verder wil leven. “In een van de laatste gesprekken die ik met haar had, biecht Christie op dat ze al die tijd heeft geweten dat het foute boel was, maar de stap naar de dokter niet durfde te zetten. We hebben samen zo hard gehuild. Ik kon niet boos zijn op haar, het was haar keuze. Ik was erbij toen ze haar laatste adem uitblies, samen met haar man en vier kinderen. Het was een mooi, waardig afscheid. Het is goed zo maar ik mis mijn vriendinnetje nog steeds elke minuut van de dag.”
