Ik ben een alt. Nou, dan weet je het wel: deze juf kan allerlei eigenschappen hebben, met name in de brave sector, maar zoiets als lef, nee, vergeet het maar. Een alt is immers de meest alledaagse stem van een koor. Ieder koor heeft alten zat. En mocht het niet genoeg alten hebben, dan zijn daar altijd nog de ongeoefende sopranen. Ik wil maar zeggen: je kunt als mens zonder lef comfortabel onderduiken in die zee van dagelijkse dames. Dat dacht ik en dat deed ik dus.
Ook het koor zelf lijkt voor een lef-loos wezen ideaal. De zwarte japonnen van de dames worden veelal bekroond door een bril. De kapper van de heren houdt het al jaren op kort gedekt. Er is wat kleur aangebracht via sjaaltjes en pochetjes, maar ook hier ontbreekt de hand van de ware designer. En als je weleens lid geweest bent van een koor, weet je dat de gesprekken in de pauze zelden nopen tot fantasieën van welke aard dan ook; de gemiddelde koorzanger is praktisch en volgzaam van aard. In zo’n gezelschap hoef je je niet te bewijzen of je naar de voorgrond te dringen, dacht ik. Maar dat viel tegen. Dat kwam door de sopranen.
De sopraan heeft een hoog prinsesgehalte. Je weet het meteen: ze heeft zich als klein meisje veel en graag in roze kostuumpjes gehesen, liefst met vleugeltjes. De sopraan is koket – ze blijft altijd een beetje een meisje. Ze giechelt graag en goed. Door de dirigent wordt ze bovengemiddeld vaak bestraffend toegesproken, want discipline is haar fort niet. Maar ook de dirigent valt als een blok voor haar charmes.
Hetzelfde geldt voor de bas. De rots in de branding. De man met de brede borst. De koene ridder, de beschermer der jonkvrouwen. Die jonkvrouwen laten zich graag door hem redden, maar als het erop aankomt wordt het voor de liefde toch vaak de tenor. Je hoort het in die stem, die een ietsje te ijl is voor een man: hij is beslist niet helemaal betrouwbaar, maar helaas o zo verleidelijk – je krijgt namelijk geen hoogte van hem. En, nogmaals helaas, daar houden de dames nu eenmaal van.
Zo krijg je een samenspel dat er niet om liegt. De erotiek vliegt je om de oren bij zo’n koor. Alleen – wat moet je dan als alt? Hoezo hoef je je niet te bewijzen? Je doet gewoon niet mee. Je kunt net zo goed of nog beter thuis op je wc een deuntje gaan zingen. Of janken natuurlijk.
Zo ging het met mij tot vanmiddag. Want vanmiddag hoorde ik Tania Kross. Een alt. Ze zong iets uit Carmen, bij de muren van Sevilla stond ze, begreep ik, ze at en ze dronk en ze zocht een vriendje voor even. Die stem van haar! En toen begreep ik het of liever, ik voelde het door haar lied heen: de stem met het ware lef is natuurlijk die van de alt. Want waar zijn die prinsesjes, de dames sopranen, als daar die diepe klank van de alt weerklinkt, die Carmen-achtige verleiding, die Fatal Attraction achtige dreiging? En iedereen weet toch: wat je moet raden is veel spannender dan wat je in geuren en kleuren voor je ziet? Pas dat eens toe op de stem van de alt die je nauwelijks hoort in het geweld van het koor? Nou dan. Uiteindelijk huist er dus een vrouw met passie en overtuigingskracht in mij, een dijk van een vrouw, een Kenau Simonsdochter Hasselaar in het kwadraat.
Jammer dat de dirigent dat nog niet snapt.
Breng hieronder je stem uit of ga nog even terug naar de andere verhalen.
Meer Gratis spullen kijk op Gratisvoorvrouwen.nl
