Abbey is druk met het herinrichten van haar huis. Oude meubels zet ze op Marktplaats en de opbrengst ervan legt ze bij de nieuwe meubels. Zo verkocht ze de eetkamertafel tot grote woede van haar schoonmama. “Het was makkelijker de tafel aan een vreemde dan aan haar te verkopen.”
Eens in de zoveel jaar is Abbey haar interieur zat. “Ik weet niet wat dat is, het begint te kriebelen. Alles dat in de kamer staat, vind ik stom en moet worden vervangen. Op de muren wil ik een andere kleur en op de grond een nieuw vloerkleed. Anton mijn man snapt er niks van en vindt het geldverspilling. De meubels zijn toch nog goed? Waarom dan nieuwe? Vermoeiend vind ik dat. Maar ik trek me er niks van aan en ga mijn gang en uiteindelijk geeft Anton altijd weer toe dat het huis wel is opgeknapt.”
Ik kan het best goed
De vraag waarom ze op gezette tijden haar hele woonkamer weer anders wil, is er ook een die haar schoonmoeder haar stelt. “Mijn schoonmoeder Margot woont alleen in een klein huis in een dorp zo’n vijfentwintig kilometer bij ons vandaan. Haar inrichting is sober en ziet er uit als bij elkaar geraapt. Soms heb ik het idee dat ze een tikkie jaloers is op mij. Ik kan namelijk best goed spullen bij elkaar zoeken en volg de woontrends op de voet. Ik heb daar gewoon gevoel voor. Zij totaal niet. Is helemaal niet erg, want het ondanks dat haar interieur niet uit een woonblad komt, is het er gezellig.”
O, vond je moeder de tafel mooi?
De verkoop van haar oude meubelen gaat goed. Het is wel een beetje werk om alles erop te zetten en er gaat veel tijd zitten in de vragen die ze erover krijgt, maar soit. “Ik vind sites als Marktplaats een uitvinding maar ook gedoe. Ik probeer er altijd uitgebreide beschrijvingen bij te zetten, maar dan nog krijg ik domme vragen.” Domme vragen of niet: de eetkamertafel verkocht ze toch nog voor 150,00 euro. Die kan ze mooi gebruiken voor de aanschaf van een nieuwe tafel. En ja, ze kon zich vaag herinneren dat Margot de tafel mooi vond, maar besloot toch om ‘m op Marktplaats te zetten.
We hebben geen geldboom
“Margot heeft onze eetkamertafel vanaf het begin prachtig gevonden. En ja, ze heeft in het verleden wel eens gezegd ‘als jullie ‘m wegdoen, dan wil ik de tafel graag hebben’. Dat betekent dat ik er geen geld voor kan vragen, want Anton zou nooit willen dat zijn moeder voor een oude tafel van ons betaalt. Maar ik wil er gewoon geld voor hebben, er staat geen geldboom in de tuin en wij moeten ook op de centen letten. Bovendien als de tafel naar mijn schoonmoeder zou gaan, dan moeten we een aanhanger regelen, kost ook maar weer zo vijftig euro en dan leg ik er op toe.”
Ze boden de vraagprijs
Dus met een stemmetje dat aan haar geweten knaagde, verkocht Abbey de tafel aan een jong stel dat net ging samenwonen. “Ze boden mijn vraagprijs en konden de eetkamertafel de volgende dag al ophalen. Ideaal. Ik mijn geld en de tafel gelijk weg. Anton vond ook dat ik het goed had geregeld en samen hebben we een andere tafel uitgekozen. Iedereen blij. Toch?” Nou, niet helemaal dus. Toen Margot hoorde dat de eetkamertafel van haar zoon door haar schoondochter was verkocht, ontstak ze in woede.
Die blik in haar ogen
“Margot kwam bij ons eten en Anton haalde haar van het treinstation op. Aangenaam verrast was ze toen ze binnen kwam en het nieuwe interieur zag. ‘Wat heb je met de tafel gedaan? Die heb je toch wel weggezet voor me he?’, zei ze. Eeeh. Nou nee, die heb ik verkocht. Die blik in haar ogen vergeet ik niet snel meer. Haar ogen werden donker en ze stond te stampvoeten. Zij wilde die tafel hebben, dat wist ik toch, waarom had ik ‘m dan verkocht? Ze overrompelde me met haar boosheid en verontwaardiging. Ik keek Anton aan, maar die leek net zo pissig als zijn moeder.” De sfeer is om te snijden en na het eten brengt Anton Margot weer naar het station.
En nog een preek
Abbey voelde de bui al hangen en wist dat het laatste woord hierover niet was gesproken. “Anton vroeg toen hij terug was of zijn moeder inderdaad had aangegeven dat zij de tafel wilde hebben. Ik mompelde dat ik dat niet goed meer wist en zei hem ook dat ik het lastig vond. Het jonge stel haalde de tafel lekker op, we kregen er nog een mooi bedragje voor en hadden er geen omkijken naar. Als de tafel naar zijn moeder was gegaan hadden we een boedelbak moeten huren, er naar toe, ding naar binnen sjouwen en we kregen er niets voor.” Anton vond dat geen reden om de tafel niet aan zijn moeder te geven. “Kreeg ik van hem ook nog een preek erover heen.”
Bied je excuses aan
Het hele voorval zit Abbey niet lekker. “Margot heeft sinds het etentje niets meer laten horen en ik pieker steeds maar over het tafelgebeuren. Had ik inderdaad de tafel aan haar moeten geven? Wat maakt dat nou uit? Aan de andere kant denk ik: het geld dat ik nu heb gekregen, had ik ook nodig. Al met al met de verkoop van spullen heb ik toch nog een leuk bedrag terug dat ik bij mijn nieuwe interieur kan leggen. Anton vindt dat ik zijn moeder moet bellen en mijn excuses moet aanbieden. Maar dat vind ik ook zo wat. Waarvoor? Omdat ik onze tafel op Marktplaats zette?”
Wat vind jij? Had Abbey inderdaad haar schoonmoeder moeten bellen en die tafel aan haar moeten geven? Of vind je dat Abbey niets verkeerds heeft gedaan en het normaal is dat je de tafel op Marktplaats zet? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door Monstera via Pexels
