Lauren is dertig, woont samen met haar vriend Chris in een fijn appartement in Amsterdam en heeft een leuke baan waar ze voldoening uit haalt. Haar dagen zijn gevuld met werk, vrienden, borrels en dromen over een toekomst samen. “We wonen pas een jaar samen en hadden het plan om binnenkort voor een kindje te proberen. Alles leek in de startblokken te staan voor een mooi nieuw hoofdstuk in mijn leven. Maar dat liep anders.”
Hij zorgde altijd voor mij
Lauren groeit op met haar vader alleen. Haar moeder verliet het gezin toen ze nog klein was. “Mijn vader was mijn veilige haven. Hij deed alles: werken, koken, naar school brengen, helpen met huiswerk. Hij heeft zichzelf vaak weggecijferd om mij een fijne jeugd te geven. We waren echt een team, hij en ik. Juist daarom voelt het voor mij vanzelfsprekend dat ik er nu voor hem ben.”
Steeds meer problemen
Een paar jaar geleden begon Laurens vader steeds meer gezondheidsproblemen te krijgen. Eerst waren het kleine dingen, zoals vermoeidheid en vergeetachtigheid. Inmiddels kan hij veel dagelijkse dingen niet meer zelfstandig. “Hij woont in Drenthe en kan niet zonder hulp. Ik ben zijn enige kind, er is niemand anders die het kan doen. Elke week rijd ik daarom van Amsterdam naar Drenthe om hem te helpen. Van zaterdag tot zondag ben ik daar: ik doe boodschappen, kook maaltijden voor de hele week en zorg dat het huis op orde blijft.”
Het weegt zwaar
Hoewel Lauren het vanzelfsprekend vindt om haar vader te helpen, begint de druk haar steeds meer op te breken. “Het zijn niet alleen de praktische dingen, maar ook de emotionele last. Ik zie hoe hij achteruitgaat, hoe de man die altijd zo sterk voor mij was nu afhankelijk is. Dat doet pijn. En het vraagt ontzettend veel energie. Ik kom vaak doodmoe terug in Amsterdam, precies op zondagavond, en dan begint maandag de werkweek alweer. Tijd voor mezelf is er bijna niet meer.”
Chris mist me
Chris, Laurens vriend, heeft steeds meer moeite met de situatie. “In het begin begreep hij het helemaal. Hij wist hoe belangrijk mijn vader voor me is en steunde me. Maar naarmate de maanden verstreken, begon hij het moeilijker te vinden. Hij zegt dat hij me mist in het weekend. Dat hij het vervelend vindt dat onze weekenden nooit meer spontaan zijn. Hij wil met vrienden afspreken, een weekendje weg of gewoon samen bankhangen. Maar ik ben er niet.”
Snap zijn gevoel
Voor Lauren voelt het alsof ze verscheurd wordt tussen twee werelden. “Chris en ik zijn net gaan samenwonen. We waren zo blij met deze stap en keken uit naar een gezamenlijke toekomst. Nu verwijt hij me dat ons sociale leven stilstaat door de mantelzorg. Hij zegt: ‘We zouden samen een gezin beginnen, maar jij bent al fulltime bezig met zorgen.’ Ik snap zijn gevoel, maar wat moet ik dan? Mijn vader kan ik toch niet in de steek laten?”
Dubbel gevoel
Lauren worstelt met schuldgevoel. “Ik voel me schuldig naar Chris toe, omdat ik weet dat hij gelijk heeft: ons leven staat stil. We doen nauwelijks nog leuke dingen samen en soms voelt het alsof ik een weekendrelatie heb. Maar ik voel me ook schuldig naar mijn vader toe, want zonder mij redt hij het niet. Ik zit klem tussen de twee mensen die ik het meest liefheb.”
Wil niet kiezen
Ze merkt dat de spanning ook invloed heeft op hun relatie. “Chris wordt sneller geïrriteerd. Kleine dingen, zoals wie de afwas doet of dat ik te moe ben om nog iets te ondernemen, leiden sneller tot ruzie. Soms zegt hij dingen als: ‘Jij kiest altijd voor je vader boven ons.’ Dat komt zo hard binnen, want ik wil helemaal niet kiezen. Ik wil er voor allebei zijn.”
Geen makkelijke uitweg
Soms fantaseert Lauren over een oplossing die alles makkelijker maakt. “Dat er ineens een mantelzorgteam is dat alles van me overneemt, of dat mijn vader in een verzorgingstehuis terecht kan. Maar dat laatste wil ik eigenlijk niet. Hij wil thuis blijven wonen, en ik gun hem dat. Bovendien voelt het voor mij als verraad, alsof ik hem in de steek laat. Hij heeft altijd voor mij gezorgd, dus nu is het mijn beurt.”
Wat als dit zo blijft?
De toekomst baart haar zorgen. “Chris en ik willen graag een kindje, maar hoe moet dat als mijn weekenden al volledig opgaan aan mantelzorg? Een baby vraagt nóg meer tijd en energie. Soms vraag ik me af of onze relatie dit aankan. Ik hou van Chris en ik wil met hem verder, maar ik kan mijn vader niet laten vallen. Het voelt alsof ik alles tegelijk moet dragen, en ik weet niet hoe lang ik dat nog volhoud.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Waarom voelt het voor jou soms alsof je een weekendrelatie hebt, terwijl je er in het weekend juist niet bent voor je vriend? Fix thuiszorg en ga kijken voor een verzorgingshuis. Dit ga je niet oneindig redden.