Erica woont al twaalf jaar samen met haar man Robert. Samen hebben ze twee kinderen: Mila (11) en Jonas (8). Hun dagen zijn gevuld met school, werk en sportclubs, en in de drukte van alledag lijkt hun relatie vaak te draaien om praktische afspraken. “We hebben het goed samen,” zegt Erica. “Maar er zijn van die kleine dingen die me mateloos kunnen irriteren. En andersom trouwens ook. Het klinkt onbenullig, maar soms lijken die kleine ergernissen groter te worden dan ze zouden moeten zijn.”
Het voorval aan tafel
Een van die momenten gebeurde laatst tijdens het avondeten. Erica zat met de kinderen en Robert aan tafel toen Mila enthousiast een verhaal begon te vertellen. “Ze had net een toets gemaakt en wilde iets grappigs delen. Ik reageerde direct, maar ik had nog een hap eten in mijn mond. Robert fronste zijn wenkbrauwen en zei: ‘Kun je even wachten met praten tot je uitgekauwd hebt?’ De kinderen keken verbaasd en ik voelde me ineens als een kind dat op zijn vingers getikt werd.” Erica werd boos. “Ik dacht: moet dit nou zo streng? Het is ons gezin, ons moment van samen zijn. Ik vind het belangrijk dat iedereen zich vrij voelt om te praten, ook al is het misschien niet perfect volgens de etiquette. Voor hem is het een principe: niet praten met volle mond. En dat schuurt, want ik ervaar het als betuttelend.”
Kleine irritaties stapelen op
Het voorval staat niet op zichzelf. “Robert is heel precies,” vertelt Erica. “Hij wil dat de vaatwasser op een bepaalde manier wordt ingeruimd, dat de schoenen altijd op dezelfde plek staan, en dat de kinderen hun huiswerk direct na school doen. Ik ben daar losser in. Voor mij is het prima als Jonas eerst even een halfuurtje buiten speelt of als Mila haar schoenen laat slingeren. Ik ruim het wel op.” Die verschillen zorgen soms voor botsingen. “Hij zegt dan dat ik de kinderen te veel verwen of dat ik slordig ben. Terwijl ik denk: ik kies mijn momenten. Waarom zou ik me druk maken over een paar schoenen als we ook gewoon een gezellige middag kunnen hebben?”
Waar het goed gaat
Toch zijn er ook genoeg momenten waarop hun verschillen juist waardevol blijken. “Robert is degene die zorgt dat de kinderen op tijd klaar zijn voor een sportwedstrijd. Hij heeft alles strak georganiseerd: sporttas ingepakt, broodjes mee, bidons gevuld. Ik ben meer van de sfeer en de gezelligheid eromheen. Ik zorg dat we na afloop met z’n allen nog een ijsje halen of dat we er een leuk uitje van maken. Zo vullen we elkaar aan.” Ook op financieel gebied werkt hun tegenstelling goed. “Hij spaart en denkt vooruit, ik ben meer van af en toe spontaan een dagje weg of een cadeautje kopen. Dankzij hem hebben we een buffer, dankzij mij hebben we herinneringen. Dat houdt elkaar in balans.”
Waarom het schuurt
Toch blijft Erica het lastig vinden dat ze zich soms bekritiseerd voelt. “Het gaat niet alleen om die volle mond aan tafel. Het gaat om het gevoel dat ik me moet aanpassen aan zijn regels, terwijl ik vind dat het ook op mijn manier mag. Het voelt alsof ik niet helemaal mezelf kan zijn.” Volgens relatiedeskundigen komt dit vaker voor in langdurige relaties. “Kleine irritaties staan vaak symbool voor diepere verschillen in persoonlijkheid en waarden,” leggen experts uit. “De een hecht meer waarde aan structuur en regels, de ander aan vrijheid en spontaniteit. Het zijn vaak niet de schoenen of de manier van praten aan tafel die het probleem vormen, maar het gevoel dat de eigen manier niet wordt erkend.”
Een gesprek waard
Erica en Robert hebben het er inmiddels vaker over gehad. “Ik heb hem gezegd dat ik me soms gecontroleerd voel. Hij zegt dat hij gewoon wil dat we de kinderen goede manieren meegeven. Dat begrijp ik wel, maar ik vind ook dat ze mogen zien dat je niet overal strak in hoeft te zijn.” Soms lukt het om erom te lachen. “Als hij weer begint over hoe ik de lepels verkeerd in de la leg, zeg ik: ‘Dan moet jij het voortaan doen.’ Dan lachen we allebei. Maar eerlijk is eerlijk: ik voel me soms toch kleiner gemaakt dan ik wil.”
Balans zoeken
Erica beseft dat een relatie nooit helemaal zonder ergernissen is. “Misschien hoort het erbij. We hebben een druk leven, twee kinderen, een baan. Je kunt niet verwachten dat alles altijd harmonieus verloopt. Maar ik hoop wel dat we blijven praten over die verschillen en dat hij begrijpt dat ik niet tegen hem ben, maar gewoon een andere manier heb.”
Afbeelding: Unsplash+
Sanderien van Mul -
Met dit soort gezever ben ik altijd blij dat ik een happy single ben… niemand die mij vertelt hoe ik mijn lepeltjes moet leggen of hoe de vaatwasser ingeruimd moet worden. Maar goed, structuur is natuurlijk ook belangrijk, maar een leuke sfeer ook. Zolang jullie elkaar niet de tent uitvechten, heb je het best goed voor elkaar. Eén ding: als mijn partner me zonodig moet corrigeren, dan doet hij dat maar in privé en niet aan tafel waar de kinderen bij zijn. Hij hoeft je inderdaad niet op zo’n betuttelende manier aan te spreken. Gelijkwaardigheid in een relatie is superbelangrijk.