Acht jaar geleden gingen Noor en Teus uit elkaar. De eerste periode was ingewikkeld, maar al snel vonden ze een vorm van co-ouderschap die voor beiden werkbaar was. Hun kinderen, Fedde (17) en Sara (15), pendelen sindsdien tussen de huizen van hun ouders. “In de grote lijnen gaat het goed,” zegt Noor. “Maar soms verschillen we gewoon te veel van mening en dan schuurt het.”
Goed geregeld
Noor vindt het fijn dat de kinderen op twee plekken thuis zijn. “Fedde heeft bij zijn vader zijn eigen kamer met een drumstel, iets wat bij mij nooit had gekund. En Sara bakt graag, dat doet ze meestal bij mij in de keuken. Zo krijgen ze van ons allebei iets mee.” Soms loopt het juist verrassend soepel. Vakanties bijvoorbeeld. Noor en Teus spreken al jaren van tevoren af wie welke weken de kinderen heeft. “We hebben afgesproken dat we het elkaar gunnen. Als Teus een keer een mooie reis met de kinderen wilde maken, paste ik me aan. En andersom ook. Het geeft veel rust dat we daar niet moeilijk over doen.”
Ook over schoolzaken gaat het meestal prima. Beiden waren ze het erover eens dat Fedde, na het afronden van de mavo, door zou stromen naar de havo. “Dat vonden we belangrijk voor zijn toekomst. En Sara zit op het vwo, ook daarover zijn we het snel eens. We willen allebei dat ze kansen krijgen en doen ons best om hen daarin te ondersteunen.”
Waar het misgaat
Toch zijn er momenten waarop het knettert. “We zijn allebei best koppig,” geeft Noor toe. “En soms zitten we zo vast in ons eigen idee dat we elkaar niet meer bereiken.” Een voorbeeld daarvan is de mobiele telefoon van Sara. Noor wilde haar dochter nog even laten wachten met een dure smartphone, terwijl Teus haar er gewoon eentje cadeau deed. “Dat voelde voor mij alsof hij me compleet passeerde. Ik vond dat ze het moest verdienen, en hij vond dat ze er recht op had omdat ‘iedereen er een heeft’. Dan sta je lijnrecht tegenover elkaar.”
Een ander punt van wrijving was het logeren van vriendinnen. Noor wilde daar duidelijke afspraken over: niet elke week en niet zomaar op schooldagen. Teus vond dat veel te streng. “Bij hem mochten ze vaker blijven slapen en pizza’s bestellen. Leuk voor de kinderen natuurlijk, maar het maakte mij tot de strenge ouder.”
Het rijbewijs van Fedde
Het grootste meningsverschil van de laatste tijd gaat over hun oudste zoon Fedde. “We hadden afgesproken: als hij na de mavo door zou gaan naar de havo en die zou afronden, zouden wij samen zijn rijbewijs betalen. Dat was zijn beloning en stimulans om die stap te zetten.” Maar Fedde stopte toch met de havo en stapte over naar een mbo-opleiding. “Ik vond dat jammer, maar de afspraak was duidelijk. Geen havo, geen rijbewijs op onze kosten.” Noor wilde zich aan die afspraak houden. “Afspraak is afspraak, wat voor signaal geef je je kind anders?” Maar Teus dacht daar anders over. Hij besloot tóch zijn deel van het rijbewijs te betalen. “Hij zei: ‘Fedde gaat straks werken, hij heeft dat rijbewijs nodig, ik vind het te belangrijk om hem dat te ontzeggen.’ Ik zei nog dat ik het niet wilde, maar hij deed het toch. Dat voelt voor mij alsof ik niet serieus genomen word.”
Verschillende stijlen
Volgens Noor komt het erop neer dat zij en Teus een heel andere manier van opvoeden hebben. “Ik ben meer van de regels en consequenties. Hij wil de kinderen vooral blij maken en vindt praktische zaken, zoals dat rijbewijs, belangrijker dan afspraken. Dat botst.” Toch ziet Noor ook dat hun kinderen profiteren van die verschillen. “Fedde zegt vaak dat hij het fijn vindt dat hij bij zijn vader meer vrijheid heeft en bij mij meer structuur. En Sara weet dat ze bij mij altijd terechtkan voor schoolwerk en bij haar vader voor sport en gezelligheid. Misschien vullen we elkaar onbewust toch goed aan.”
Nieuw: Expert reactie
Noor voelt zich vooral gefrustreerd omdat haar grenzen en afspraken niet worden gerespecteerd. “Ik heb het gevoel dat ik niet serieus word genomen, alsof mijn stem minder weegt,” zegt ze. Volgens opvoedkundigen komt dit vaak voor bij co-ouderschap: wanneer één ouder afspraken losser interpreteert, ervaart de ander dat als ondermijnend. “Kinderen varen juist wel bij voorspelbaarheid en duidelijke kaders,” leggen deskundigen uit. “Maar tegelijkertijd is het belangrijk dat ouders beseffen dat verschillen in opvoedstijl onvermijdelijk zijn. De kunst is om die verschillen niet te laten uitmonden in strijd, maar om te laten zien dat beide ouders handelen vanuit betrokkenheid en zorg voor hun kind.”
Afbeelding: Unsplash+
Petra van Dorp -
Tja, pick your battles. Als co-ouderschap 85% van de tijd goed gaat, dan lijkt het me al gezegend voor de kinderen. Dat er iets niet volgens ‘jouw’ regels gaat, ja, daar kun je over opwinden en/of boos worden, maar ik denk dat het belangrijker is dat de kinderen weten bij wie ze terecht kunnen en wat ze aan hun ouder(s) hebben. Het is maar waar je strijd over wil voeren. Wel vind ik je uitzonderlijk star in het rijbewijs-‘dilemma’. Die jongen kiest voor een andere opleiding, waarschijnlijk omdat het beter bij hem past, en jij zegt gewoon stug ‘geen havo, geen rijbewijs’? Dus jij wil liever dat je bloedeigen zoon tegen heug en meug op een opleiding zit zodat het rijbewijs als een worst voor zijn neus wordt gehouden? De maatschappij zit te springen om goede, gemotiveerde mbo-ers. Doe niet zo star en betaal gewoon mee aan dat rijbewijs. Regels en structuur zijn goed, inflexibiliteit niet.