Lieke (38) had haar koffers ingepakt met een gevoel van opluchting. Na een hectisch jaar met thuiswerken, een verbouwing en het verlies van haar schoonvader, was het eindelijk tijd voor rust. “We hadden een huisje gehuurd in Andalusië. Een wit stenen huisje met een klein zwembad en uitzicht op de bergen. Het zag eruit als een plek waar we weer tot elkaar konden komen.”
Alles leek goed
Samen met haar man Jeroen (41) en hun dochtertje Noa (8) vlogen ze naar Spanje. “Noa was opgewonden: ze had een lijstje gemaakt met ijsjes die ze wilde proberen, had haar snorkelset zelf ingepakt en vertelde aan iedereen op school dat ze ‘eindelijk weer ging vliegen’.” Lieke glimlacht als ze eraan terugdenkt. “De eerste dag leek alles goed. We zwommen, reden naar een dorpje in de buurt, aten tapas op een pleintje. Jeroen was wat stil, maar dat was hij wel vaker aan het begin van vakanties. Hij moet altijd even omschakelen.”
We moeten praten
Op de tweede avond, terwijl Noa in haar slaapkamer een tekenfilm keek, zaten Lieke en Jeroen met een glas wijn op het terras. De lucht kleurde roze boven de heuvels. “En toen zei hij ineens: ‘Ik wil met je praten. Over ons. Over alles.’ Ik voelde het meteen in mijn buik – dit wordt iets ergs.” Wat volgde, staat in Liekes geheugen gegrift. “Hij zei dat hij zich al langere tijd niet gelukkig voelde. Dat hij twijfelde aan ons. Dat hij soms naar me keek en zich afvroeg wie ik was geworden. Ik dacht dat ik gek werd. Daar, midden in de vakantie waar ik zo naar uit had gekeken.”
Zichzelf kwijt
Jeroen vertelde dat hij zich opgesloten voelde in hun leven samen. “Hij zei: ‘Het voelt alsof ik ademhaal door een rietje’. Hij had het over de sleur, over verwachtingen, over hoe hij zichzelf kwijt was. En ik zat daar, in mijn zomerjurk, op plastic tuinstoelen, en wist niet wat ik moest zeggen.” De volgende ochtend probeerde Lieke zich te herpakken. “Noa kwam bij ons in bed gekropen, giechelde en zei: ‘Ik wil vandaag heel veel ijs’. Ze voelde natuurlijk niks van het gesprek dat wij de avond ervoor hadden gehad. Of tenminste, dat dacht ik.”
Spanning
Maar na een paar dagen begon Lieke te merken dat Noa niet meer zo uitgelaten was. “Ze werd stiller. Wilde ineens niet meer in het zwembad. Op een ochtend vond ik haar huilend op het terras, terwijl ze naar een vlinder keek. Ze vroeg zachtjes of papa boos op ons was.” Die zin brak iets in Lieke. “We deden zo ons best om haar buiten de situatie te houden, maar kinderen voelen alles. Jeroen en ik wisselden nauwelijks woorden. ’s Avonds at hij in zijn eentje chips in de woonkamer terwijl ik Noa voorlas. De spanning was onmiskenbaar.”
Een gebroken vakantie
Er waren momenten waarop Lieke dacht: misschien draait hij bij. “Hij kookte op een avond spaghetti met tomatensaus, zoals hij dat vroeger altijd deed toen we nog jong waren. We dronken een fles wijn, hij lachte zelfs even. Maar toen ik vroeg of hij dacht dat dit nog te redden was, keek hij weg en zei zachtjes: ‘Ik denk dat ik al te ver ben gegaan in mijn hoofd.’” Lieke kreeg geen adem. “Het deed fysiek pijn. Ik ben in het donker buiten op de tuintegels gaan liggen, gewoon om weer contact te voelen met de wereld.”
Ging op in het verkeer
Op de zesde dag maakten ze een autorit door de bergen. Jeroen stelde voor om een oude kloof te bezoeken, iets wat ze vroeger samen graag deden. “Ik had hoop. Misschien kon dit ons weer verbinden. Maar in de auto ging hij op in de GPS, in het verkeer, in zijn muziek. En ik voelde me naast hem als bagage.” Noa viel in slaap op de achterbank. “Ik keek naar haar gezichtje en dacht: dit is waarom ik wil vechten. Maar Jeroen zat met zijn hoofd al ergens anders.”
Huurwoning bekeken
Pas op de laatste avond vertelde Jeroen dat hij in Nederland al stappen had gezet. “Hij had contact opgenomen met een makelaar, had zelfs al een huurwoning bezichtigd. Toen hij dat zei, wist ik dat het klaar was. Ik vroeg hem waarom hij het dan überhaupt nog met me wilde bespreken. En hij antwoordde: ‘Omdat ik jou dat verschuldigd ben.’” Voor Lieke voelde het als een klap in het gezicht. “Alsof ik nog een soort administratieve afhandeling was.”
Terug in Nederland
Na de vakantie is alles snel gegaan. Jeroen trok in bij een vriend en verhuisde later naar de eerder bezichtigde huurwoning. “We proberen afspraken te maken over co-ouderschap. Hij wil een goede vader blijven, zegt hij. En dat geloof ik ook echt. Maar ik voel me verlaten. Alsof ik de laatste jaren moeite heb gedaan voor iets wat niet meer te redden was.” Toch wil ze niet verbitterd worden. “Er waren ook mooie jaren. Mooie herinneringen. En ik geloof niet dat hij slecht is. Maar ik geloof wél dat hij laf is geweest door dit tijdens onze vakantie te doen.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Jammer dat jullie er niet uit zijn gekomen. Jullie leken zo een leuk stel samen. Verdrietig. Er is nooit een goed moment om dit aan te kondigen.